Oh ja, en dan was er afgelopen zondag ook nog dat concert van BAR ITALIA in Pandora. Een band die ontzettend anders klinkt dan wat we normaliter onder Britse postpunk verstaan, en alleen daarom al boeiend is. De pers heeft het er maar moeilijk mee er een geschikt naampje op te plakken, zo kom je bijvoorbeeld termen als ‘psychedelische slaapkamer grunge’ tegen. In ieder geval, bij deze Londense band niks geen powergitaarriffs, pompende bassen en bijdehante schreeuw/praatzangteksten, op Fontaines DC of Idles lijkt dit voor geen halve meter! Eerder is het kwetsbare en onwennige grotestads-indiepop wat ze maken, een product van indolente, wellicht hyperintelligente en juist daarom ernstig van de maatschappij vervreemde jeugd, met liedjes die almaar lijken te balanceren op de dunne scheidslijn tussen briljant en bagger, tussen geniaal en geen idee. Tot zover de overeenkomsten met The Fall! Het trio en bestaat uit zangeres Nina Cristante en verder uit zanger/gitaristen Sam Fenton en Jazmi Tarik Fehmi. Britse bands met een (van oorsprong) Franse zangeres, dat kenden we al (Stereolab, Savages, Mandy Indiana) maar met een Italiaanse zangeres, mamma mia da’s nieuw! Cristante’s afkomst verklaart meteen hun bandnaam een beetje, al is die ook afgeleid van een werkelijk bestaande, als ‘legendarische’ te boek staande Bar Italia in Soho (24 uur per dag open, 22 Frith Street), en het gelijknamige liedje dat Pulp ooit erover maakte. In Cloud Nine, een paar verdiepingen boven Pandora dus, beleefde Bar Italia in november 2022 zijn Nederlandse podiumdebuut, het was tijdens aflevering zoveel van le Guess Who. De band was toen totaal onbekend nog, een typische ‘buzz band,’ alleen in zeer kleine kring was doorgedrongen dat we hier te maken hadden met de aller-, allerhipste band van Londen. Bezoekers kregen een schuchter, in zichzelf gekeerd stelletje te zien, met stugge, rudimentaire muziek waarbij je, als je goed door je oorharen heenluisterde, af en toe iets van een ruwe diamant kon ontwaren. Het gratis Kettingzaagadvies van destijds luidde dan ook: ‘In het beste geval en met een beetje goede wil hoor je er de beginselen van potentiële topsongs doorheen. Een goeie producer is dan wel een harde voorwaarde, want dat is precies wat deze band nodig heeft om van enige betekenis te zijn.’ Nou, die goede raad werd door hen hautain in de wind geslagen. Want na twee eerdere probeersels op boutique-labels kwam medio 2023 hun derde album ‘Tracey Denim’ uit. Dit keer op Matador, een meer gerenommeerd label. Nog steeds zonder noemenswaardige productie of producer verscheen deze plaat. Het bijzondere aan Bar Italia is ook dat ze alledrie zingen, niet tegelijkertijd maar steeds afwisselend van elkaar, waardoor ze de aandacht van de luisteraar wel goed vast weten te houden. Een hele rustige plaat bleek het, met triphop-beats als basis, zo leek het. Verder vielen met name de vokalen van zanger/gitarist Jazmi Tarik Fehmi op. Zijn donkerkleurige zang klinkt nogal lomp en goofy, met als resultaat dat Bar Italia gek genoeg op deze plaat voor zowat een derde van de tijd klinkt als Portishead die Biz Markie aan het begeleiden is, echt waar! Nog geen half jaar later, ook in 2023, kwam hun vierde album ‘The Twits’ uit. Deze klinkt anders, geen triphop meer (andere drummer?) en wat steviger en wat meer rock-achtig, met liedjes die (nog meer dan voorheen) opvallend onaf klinken. Bij vlagen lijkt het alsof iemand lukraak en abrupt een knop omdraait, om maar een eind aan een nummer te maken. Normaal gesproken is zoiets een indicatie van ideeënarmoede maar in de handen van Bar Italia lijkt het meer bedoeld als een artistiek statement, zullen we maar zeggen. Afijn, gaan we vervolgens door naar hun optreden in Pandora. Net als eerder al in Coud Nine blijken we met een vijfmansformatie van doen te hebben. Zijn de bassist en drummer soms ingehuurde derden? Zou zomaar kunnen… In ieder geval, de band lijkt een metamorfose te hebben ondergaan. Het stugge van twee jaar geleden is er nu duidelijk vanaf. Ze zijn zogezegd ‘publieksgericht’ geworden. De boys kijken een stuk zelfverzekerder uit hun neusgaten en spelen meer vanuit hun heupen. Zangeres Cristante dartelt nu zowaar elegant en glimlachend en hartelijk op de tamboerijn kloppend over het podium, alsof ze de lente wil vieren. Eerder genoemde Fehmi oogt als de Lou Barlow van de band, hij is (maar dat wisten we al) duidelijk de minst begaafde zanger van het stel. Al met al kun je nuchter beschouwd stellen dat Bar Italia er een stuk op vooruit is gegaan en ‘volwassener’ is geworden. Tegelijkertijd begeven ze zich, door zo uit hun schulp te kruipen, op gevaarlijk terrein want het blijven geen geweldige muzikanten en vanwege hun beperkte muzikale bagage zijn ze geen partij voor land-, lot- en soortgenoten als pakweg Squid, Shame en Yard Act. Ze hangen dus een beetje in tussen servet en tafellaken, ja ik zie daar een contrast wringen tussen hun lethargisch aandoende, niet direct makkelijk toegankelijke lo-fi platen en hun nieuw verworven, meer uitbundige podiumpresentatie. Misschien dan toch eens een topproducer in de arm nemen?
De kopfoto is van Anne-Marie van Rijn, gemaakt in 2022 in Cloud Nine
