Het siert de LC-organisatie dat ze tussen al het aanstormende talent ook oog hebben voor wat je ‘gevestigde waarden’ mag noemen. The Night Beats en Elephant Stone zijn immers twee bands die al zo’n jaar of 15 bezig zijn, en hen een plek gunnen op London Calling voelt aan als een eerbetoon. Maar dat heugelijke feit wordt meteen weer subiet teniet gedaan door het respectloze tijdstip waarop deze veteranen geacht worden aan te treden: allebei mogen ze in de late middag /op de vroege avond het spits afbijten, op de vrijdag resp. de zondag in de Grote Zaal. THE NIGHT BEATS brengen hun ‘outlaw R&B’ zoals ze het zelf noemen, op vertrouwde wijze. In hun midden is sinds jaar en dag Danny Lee Blackwell op zang/gitaar de enige constante factor. Ze spelen (alweer een tijdje) in een vernieuwde samenstelling met twee black guys op bas en drums. Daarbij oogt de band alsof ze er reuze veel zin in hebben maar helaas voor hen, het heeft geen enkele zin. Daar is het beroerde Paradiso-geluid weer eens debet aan. Kunstmatig opgepompt drumgeluid, onhoorbare gitaar, galmbakzang… Zodoende fungeert het optreden van The Night Beats als een soort veredelde soundcheck. Leuk hoor, voor die jongens… Maar ja, ze hadden het zo onderhand kunnen weten: zodra muziek in Paradiso ook maar enigszins naar rock neigt klinkt het nergens meer naar.
Nee, dan is het in de Kleine Zaal, ondanks de enorme drukte, beter vertoeven. MARY IN THE JUNKYARD uit (waar anders) South-London zagen we vorig jaar bij Left of the Dial al hun NL-podiumdebuut maken. Kleine, knappe meisjes met grote, dure gitaren. Behoudens hun prima hitje ‘Tuesday’ slaagden ze er toen niet in indruk te maken, daarvoor klonken hun liederen toch te vlak en te eenvormig. Nu bij London Calling komen ze een stuk beter voor de dag: de eenheidsworst van toen is nu gepeperd en gelardeerd met vettige brokjes dynamiek, terwijl de bassiste tevens een niet onverdienstelijk violiste blijkt te zijn. Mijn innerlijke waarzegster hoor ik dan ook mompelen dat Mary er nog niet is maar dat in haar zeker een mooie toekomst schuilt!
De verrassing van de avond wordt gevormd door BEING DEAD, ook een trio met twee females erin. Uiterst frisse, pretentieloze, vrolijkmakende en aanstekelijke pop, zonder enige fratsen en met een samenzang zo zuiver als goud. Hier en daar een beetje ouderwets aandoend misschien maar evenzogoed volstrekt origineel. Net als in het geval van een band als The Exbats gaat het om fun-gedreven surfgaragepop van de zonovergoten, zanderige vlakten ten noorden van de TexMex-grens, maar dan met een jazz- en hippietic. Denk B52’s, The Mamas and The Papas, Beach Boys, The Gogo’s… Eens te meer blijkt weer dat een dergelijke ‘splendid isolation’ de mooiste popmuziek kan opleveren. Kortom, wat mij betreft is Being Dead the new thing, check ook het filmpje hieronder.
