Mei 2024. Op London Calling speelt een totaal onbekende band uit Austin. Het is hun Nederlandse podiumdebuut, zoals op dat festivalletje zo vaak voorkomt. Being Dead heten ze, een lekker lijpe naam voor zulk een vrolijk gezelschap. De twee dames + heer maken sprankelende powerpop met meerstemmige man-vrouw vocalen. Chaotisch, grappig, harmonieus en barstensvol speelplezier, bijna verpletterend goed. Alles is puur bij deze band, waarbij kinderlijke verwondering alle ruimte krijgt. Kortom: helemaal in mijn straatje, dit smaakt naar meer! Gauw hun debuutplaat ‘When Horses Would Run’ gekocht en de online blaadjes erop na gelezen. Om hen te duiden haalt de alt-pers de raarste capriolen uit, er wordt wild met etiketten geplakt. Being Dead zou surf maken, eggpunk, jazz, slacker-indie, garagerock, neo-psychedelica, western pop … Ook met vergelijkingen wordt gesmeten: B 52’s, Sloan, Abba, Parquet Courts, Feelies, Bug Club…
Toen bij London Calling
Allemaal onmacht natuurlijk. Sommige bands zijn nou eenmaal uniek. Of ze weten, zoals in het geval van Being Dead, dermate kundig allerlei verschillende stijlen met elkaar te versmelten dat het je op de duur gewoon doet duizelen. Maar okay, in de beschrijving ‘The Mamas & The Papas meet The Pixies’ kon ik me persoonlijk wel vinden. Het is een band met blosjes op de wangen, en met liedjes die elke halve minuut van kleur verschieten. Permanente onvoorspelbaarheid is hun grootste troef, hearing is believing!
Januari 2025. Hun tweede album komt uit, EELS geheten (een maffe afkorting van Egg Egg Lilac Sash). Duidelijk een meer ingetogen, rustigere plaat die zijn geheimen lang niet zo vlotjes prijsgeeft als zijn voorganger. Maar wel eentje die na herhaalde beluistering aan pracht en glans wint. Debet aan dat nieuwe, verzorgde geluid is producer John Congleton. Iemand die werkelijk met honderden artiesten al heeft samengewerkt (Future Islands, St Vincent, the Roots, Explosions in the Sky, Alvvays, Goldfrapp, etc etc). Gebleven is evenwel het uit volle borst gezongen engelengezang waarbij het klinkt alsof de bandleden het allemaal achteloos uit hun mouw schudden en waarbij de klanken steevast gedrenkt zijn in een warm badkuipje vol galm.
17 Februari 2025. Being Dead komt terug voor een tweede optreden, wederom in de Kleine Zaal van Paradiso, maar nu op eigen kracht, zonder voorprogramma. En een uitverkochte zaal hè. “Hello, we are being dead!’ roept de zangeres/gitariste/drumster olijk. Geen speld tussen te krijgen! De leuke bassiste van hun vorige gig is er helaas nu niet meer bij. Voor haar in de plaats een gozer met een koddig koddebeiershoedje op, vast de laatste mode daar in Texas. Verschil is wel dat dit jong sporadisch fraai meezingt en dat is een mooi pluspunt, driestemmige zang dus!
Was het goed? Hm, zeker wel. Het zaaltje stond op zijn kop, al zegt dat nooit zoveel. Maar was het héél goed? Hm, de diepgaande eerste indruk van die eerste keer weten ze niet meer te reproduceren. Wat dat betreft lijkt het teveel op een herhalingsoefening. Feit is ook dat de vele pauzes tussen de nummers het tempo eruit halen, ook omdat de band nou eenmaal veel korte nummers speelt. De grappetjes tussendoor zijn niet meer zo hilarisch als toen. Het lijkt erop dat Being Dead iets te dwangmatig wil entertainen & dat zit hen in de weg. Een behoorlijk kort showtje is het ook. Klokslag om 19.30 begint het en drie kwartier later is het al schluss, inclusief kort toegiftje. Op de stoep van Paradiso zie je in de verte overburen nog naar het Acht Uur Journaal kijken. Het moet niet gekker worden… Maar gaan we Being Dead vaker in ons land zien? Vast wel, tjek ze uit!
Sterk staaltje gewaagd gitaarspelen tijdens het toegift
0