Een mooi Berlijns verschijnsel is de zogenaamde FREILUFTKINO, oftewel de openluchtbioscoop. In heel Berlijn zijn er gedurende de zomermaanden wel een stuk of twaalf tegelijkertijd actief. Vroeger had ik zo’n ding ook eens bezocht. Er was dan een charmant, vlekkerig laken ergens aan een boom gespannen en de toegang was gratis. Nu betaal je een Euro of 6, maar dan krijg je er wel goeie (strand)stoelen, een strak groot doek + koek en zopie bij.
Op de Mariannenplatz bijvoorbeeld, in de tuin achter het Bethanienhaus, bevindt zich de Freiluftkino Kreuzberg. Er draaien daar vooral veel recente arthouse-hits, waaronder ook (toe maar) The Broken Circle Breakdown. Je weet wel, dat Vlaamse melodrama over een bluegrass-echtpaar dat een kindje verliest aan K. Films uit de lage landen doen het blijkbaar sowieso niet slecht in Duitsland want rond deze tijd gaat ook Jackie in première. Een onvervalst NL-product dus met die twee mokkeltjes van Van Houten in de hoofdrol.
Stand up for Kottbusser Tor!
Iets heel anders: bijzonder sfeervol en rustgevend is het JüDISCHER FRIEDHOF / het Joodse kerkhof in Weissensee (Herbert-Baum-Strasse 45). Eigenlijk is het één groot, donker en ommuurd bos met onder de bomen duizenden schots en scheef staande grafstenen, soms wel 150 jaar oud. Hoewel zeer vredig, oogt het er toch eerder een beetje creepy dan idyllisch. Ik bedoel: als juffrouw alleen zou ik me er liever niet wagen, denk ik. Fotograferen is er verboden (ok, respecteer ik) en mannelijke bezoekers moeten een keppeltje opzetten (ja doei).
Om de hoek bij het kerkhof is het PRENZLAUER BERG VOLKSPARK. Op het eerste gezicht een doodnormaal park, zij het enigszins hooggelegen. Je moet wat trappen oplopen om in dat park te kunnen komen. Wat blijkt? Na de bombardementen op Berlijn heeft men hier op grote schaal puin gedumpt. Er reed destijds zelfs een speciaal puintrammetje heen en weer (de zgn. Trümmerstrassenbahn) . Na de oorlog hebben ze er maar een park van gemaakt. Nu houden de boomwortels hier dus (naar schatting) maar liefst 5 miljoen ton oorlogspuin bijeen.
Dit is weer een ander park, het Volkspark Humboldthain. Leuk he, die uitkijkplateaus daar bovenin. Maar schijn bedriegt, het zijn ouwe bunkers voor het luchtafweergeschut.
Vervelend is het wel dat ik mijn scheerapparaat vergeten ben mede te nemen. Na een paar dagen Berlijn nemen grauwgrijze stoppels razendsnel bezit van mijn melkmuiltje. Dan me maar ergens laten razieren. Maar waar? Aha, bij de TURKSE FRISEUR natuurlijk, daar in de Eisenbahnstrasse. Er staan twee kappers te knippen, ze zijn werkelijk eindeloos met twee klanten bezig. En ondertussen maar Turks lullen met elkaar. Onwillekeurig denk ik even aan het motto van de nachtkapper in de Rotterdamse Gouvernestraat: “waar anderen kappen daar knippen wij door!” Eindelijk ben ik aan de beurt, hoera. Voor het eerst in mijn leventje nat geschoren!
Die ene gozert blijkt zo geobsedeerd door het precieze snijwerk dat ie één van mijn befaamde pukkels over het hoofd ziet. Gevolg: au, bek onder het bloed! Meteen die twee gasten vol in de weer. Onhandig lopen ze te hannesen met pleisters, watten en jodium. De dader – de arme jongen spreekt geen woord Duits- krijgt het zelfs even te kwaad. Puffend en steunend en met een machteloos soort gebarentaal tracht hij zich te verexcuseren. Uiteindelijk betaal ik snel (5 euro, kost geen drol) en smeer ‘m als den wiedeweerga. Poeh poeh….oef!
Hey zeg wat geinig, een ouwe Brassers-poster van vorig jaar nog!
Toevallig is mijn brute boezemvriend B. ook in de stad, en samen met zijn galante gemalin G. sleept hij me mee naar de PUNKITALIAAN. Nou ja, de Punkitaliaan…. je kan er heel gewoon lekkere pizza’s eten op een groot en druk terras langs een kanaal. Het geinige is dat er binnen met stiften op de muren gekalkt mag worden en dat ook de placemats een punky uiterlijk hebben. Een band als Sick of it All bijvoorbeeld heeft er met stift zijn naam op gekledderd. Locatie: hoek Grimm Strasse / Planufer.
Ha lekker, een pizza paardenvlees bij de punkitaliaan!
Dan is het onderhand hoog tijd voor wat amusement. Spass muss sein tenslotte. Gelukkig speelt die avond het famueze duo King Kahn & BBQ. Je weet toch: de twee leukste Canadezen ten Zuiden van de Noordpool die nog nooit op Le Guess Who gespeeld hebben. In een populair tentje voluit genaamd Bassy’s Cowboy Lounge (beter bekend als de Bassy Club) spelen zij heute Abend. Het zaaltje ligt aan een rijke stinkers-straat genaamd de Schönhauser Alleee. Terwijl je buiten in de rij staat voor een kaartje zoeven de Maseratis en Porsches van de nieuwe rijken langs je heen. En net als je je afvraagt wat je verkeerd hebt gedaan in het leven, sta je binnen en ben je die beslommeringen meteen weer vergeten.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=WNAknZVzBRM&w=420&h=315]
De Bassy-dj’s hebben er zin in vanavond. Om beurten nemen ze bezit van de wheels of steel en trakteren ze de bezoeker op een smaakvol potje popcorn/surf/garage/exotica/trash. Allee, da’s weer eens wat anders…. Maar potjandorie, dat geeft de King & BBQ nog niet het recht om het publiek zo lang te laten wachten? Maar liefst 3 uur duurt het voordat ze tegen middennacht het podium bestijgen. Maar dan slaat de vlam ook goed in de pan. Het toeristenpubliek heeft er wel zin om vanavond even helemaal uit zijn plaat te gaan. Jaja, Amsterdamse toestanden daaro.
De feestvreugde wordt nog verhoogd door de krankzinnige uitmonsteringen van de helden van vanavond . De almaar vetter wordende King Kahn -die overigens in Berlijn woont- in een glimmende bokserbroek met mardi gras-cape om. BBQ met een soort Wilhelm II-piekenhelm op, uiteraard in glitterversie. Het nachtegaalstemmetje van BBQ combineert natuurlijk uitstekend met het flitsende rock ‘n ‘roll-gitaarspel van de King. And so on, and so on.. en het bleef nog lang onrustig….
Snoei, klinkt als een heerlijke dagen in Berlijn.
Vind hertha zelf wat tegenvallen, maar dat kan ook samenhangen met de op handen zijnde degradatie van een paar jaar geleden. Stadion is behoorlijk indrukwekkend, maar ook over elke klinker en handvat hangt daar de historie van 18.
Dacht bij King Kahn als eerste aan Oliver..:)
Dit had zo een artikel van Von Achen kunnen zijn, ware het niet dat Von Achen nooit een artikel schrijft… (maar als ie schreef dan was dit ‘m dus).