Ik behoor tot het slag mensen dat durft te beweren dat Conor Oberst aka Bright Eyes een hele grote meneer is in de wereld van de liedjesschrijverij. Daar is wel enige moed voor nodig tegenwoordig want er valt nogal wat op onze Amerikaans-Nebraskaanse troubadour af te dingen. Hij heeft het stemgeluid en voorkomen van een even pedante en getormenteerde geflopte gymnasium-leerling die dagelijks Arnon Grunberg in een New Yorkse coffeecorner vliegen afvangt. Een bezoek aan een van zijn legendarisch teleurstellende live-optredens vermag die indruk niet weg te nemen.
En dan gaat Conor ook nog gebukt onder dat beroerde etiket van singer-songwriter. Eerst hing daar het odium van Jan Douwe Kroeske (waar is hij?) omheen, tegenwoordig is de singer-songwriter een hipster-dingetje van Giel Beelen en zijn stottersterretje…
Erger nog is dat Conor de laatste jaren bovendien aan een behoorlijke vormcrisis leed. Na zijn meesterwerk I’m Wide Awake, It’s Morning uit 2005 bracht hij een hele serie albums uit die van redelijk (Cassadega) tot zeer slecht (The People’s Key) waren. De vele projectjes en naamsveranderingen deden vermoeden dat het geniale mannetje het allemaal niet meer zo wist. Dat hij zich had laten inpalmen door überstarfucker Wynona Ryder was de bloedige limiet. Conor leek hard op weg het volgende door scientology en veganisme gemuteerde zangmannetje te worden die toevallig ooit eens een aardige plaat had gemaakt. Conor voegde zich daarmee overigens naar het patroon van zijn Amerikaanse generatiegenoten zoals Jack White (al jaren een karikatuur) Sufjan Stevens (schrijft alleen nog kerstliedjes), Ryan Adams (nare ziekte) en Beck Hansen (scientology).
Maar ziet, Conor heeft met Upside Down Mountain een album gemaakt dat klinkt als een doorstart. De ‘circumstances have changed’ zo zingt hij op het prachtige Zigzagging towards the Light. Conor heeft Wynona en New York achter zich gelaten en is met een Mexicaans liefje op een rustig plekje gaan wonen. Hij flirt een beetje met Vampire Weekend op Hundreds of Ways, tovert op Time Forget weer zo’n klassiek melodietje uit zijn mouw, speelt wat met flamenco in Artifact, is openhartig in Lonely at the Top en heeft met Kick een George Harrisson achtig-hitje in de aanbieding. Met You are your Mother’s Child doet hij een aardige hoewel niet helemaal geslaagde poging om een tweede Lua of First day of my Life te schrijven.
Conor is kortom in 2014 gesignaleerd op de weg terug (overigens net als Beck volgend ingewijden). En dat maakt de toekomst toch weer een stuk dragelijker.
0