Hallo fans, hier een update van mij. Graag praat ik je even bij over de concertjes van afgelopen week. Eerst was daar vorig weekend het uiterst gezellige dB’s fundraising festival met op de zondag behoorlijk wat retro-muziek. BATMOBILE enzo… Ook leuk om de deels verjongde URBAN DANCE SQUAD weer eens te zien. Hun vermaarde rock-hiphop crossoversound wordt weliswaar lekker fel gespeeld, het is uiteindelijk vooral iets van vroeger natuurlijk. De catchy punkrock van de COSMIC PSYCHOS klinkt wat tijdlozer, maar daar zijn het de grijzende bierbuiken op het podium die ons al dan niet onbedoeld op de tijdelijkheid van ons aardse bestaan wijzen.
Op dinsdag is er een Indiestad-dubbelconcert in zaaltje Tolhuis. Twee bands staan er te trappelen om hun debuut te maken in Emsterdem, allebei uit Melbourne: CLAMM en PRESS CLUB. Tot onze verbazing blijkt CLAMM als voorprogramma te fungeren, terwijl ze hier toch al enige naam opgebouwd hebben, zo speelden ze vorig jaar nog op o.a Grauzone. Niks mis mee met dit trio, Klinkt als nogal beclammende, compromisloze bulldozerhardcore zonder dat hun liedjes een couplet-refrein structuur kennen. Mede daardoor is het nogal lastig om hier een stempel op te drukken. De Keniaan in ons gezelschap hoort er zelfs ‘doem’ in, kejje nagaan! PRESS CLUB is kennelijk een grote naam down under, ze presenteren zich althans met veel aplomb en met een groot spandoek-met-bandlogo als decor, alsof ze al veel grotere zalen gewend zijn. Hun langharige rocksound kent echter geen verrassingen en omdat hun imponeergedrag en ‘professionaliteit’ al gauw irritaties opwekken springen we halverwege het optreden al hopsa, op het pontje richting CS. Maar evenzogoed wel een puik avondje hoor!
Een paar dagen later brengt de tjoektjoek ons naar Nijmegen. Daar is de hele afgelopen week het wandelgebeuren plus aanpalend volksfeest aan de gang, en dat betekent traditioneel dat in het Valkhofpark het Valkhoffestival plaatsvindt, met elke dag wel een paar goeie bands. Op de vrijdag is het warm, de watjes die aan het wandelen zijn krijgen vooraf te horen dat ze 10 kilometer van hun laatste etappe in mindering mogen brengen. Ja hallo, zo kan ik het ook! Lastiger hebben de bezoekers het, zij moeten zich pufpuf een weg zien te banen door de feestende volksmassa’s waaronder opvallend veel slecht geklede studentenmeisjes (afgeknipte spijkerbroeken..), zeker geen pretje. Gelukkig zijn we toch nèt op tijd voor THE GLYDERS, een trio uit Chicago. Ze staan aangekondigd als kraut-country en op Spotify klinkt het inderdaad ook zo. Maar op het podium lijkt het eerder op relaxte, lichtvoetige en bluesy boogiewoogie met af en toe wat psychedelisch aandoende uithalen op de gitaar. Iets te gewoontjes naar mijn zin maar wel een goeie band dit, het doet bij vlagen aan Canned Heat en Cut Worms denken.
Niet bijster origineel maar wel uiterst aanstekelijk zijn THE MELTHEADS uit Antwerpen. Vier jonge branieschoppers die weten hoe je een energiek feelgood rock ‘n’ roll-feestje moet bouwen. Jammer genoeg zijn hun teksten in het Engels waardoor het lijkt alsof ze weinig belangwekkends te melden hebben. Grote uitzondering hierop is hun enige Nederlandstalige lied “Ik Ben Niet Naïef.’ Echt van een zeldzame klasse dit! Ja ik vind, we leven in een klotewereld en als er thans ergens enorme behoefte aan is dan is het wel aan dappere frontsoldaten die voorop gaan in de strijd en ons met welluidende Nederlandstalige strijdlieden inspireren tot meer daadkracht en tot zaken ter overpeinzing! En als je het dan toch zo nodig wil maken in het buitenland, neem dan een voorbeeld aan Joost Klein en de Snollebollekes want zij wisten de afgelopen maanden internationaal flink te scoren met uitgerekend twee Nederlandstalige liedjes!
Okay, vervolgens is het de beurt aan het trio TEXOPRINT, ook al Engelstalig. Deze lui hebben zich gaaf vernoemd naar een voormalige textielfabriek in Twente, alwaar de vader van een der drie gozers ooit nog gewerkt heeft. Je kunt deze band al kennen want voorheen heetten ze KALAALLIT NUNAAN , en dat is weer Eskimo-taal voor ‘Groenland.’ Texoprint speelt zoals je kan verwachten van Rotterdamse bands: no-nonsense, recht uit het hart, ultra-gedreven waarbij het vergeefs zoeken is naar dubbele bodems of ironie. Toch gaapt er te midden van hun grootse teringherrie iets wat de contouren heeft van een gat, want een gezichtsbepalend frontpersoon wordt node gemist. Overigens, zowel The Meltheads als Texoprint spelen op 24 augustus op het Loose Ends-festival in Uutje.
Tenslotte TALK SHOW, die spelen zoals je kan verwachten van Britse bands: klasse muzikanten, bijna overdreven zelfverzekerd overkomend, een uiterst bijdehand zangertje en tot in de puntjes verzorgde pretty boy-uiterlijkheden compleet met Phil Foden-kapseltjes. Ontegenzeggelijk klinkt hun funky elektro postpunk behoorlijk goed en krachtig en origineel maar het is de gunfactor hè. Die hebben ze niet en dat breekt ze op.
0