Al sinds een jaar of zes brengt de Franse band En Attendant Ana alom gewaardeerde platen uit. De wereld rondtoeren hoort daarbij maar tot een bezoekje aan Nederland kwam het opmerkelijk genoeg nooit. Dus ja, het was lang wachten op Ana maar op deze dinsdagavond staat er toch echt een tourbusje met Franse kentekenplaten voor de deur bij Toekomstmuziek , gelegen aan de boorden van ’t IJ in Amsterdam. Bij het op slot zetten van de OV-fietsen roepen we guitig ‘Oui oui, c’est vrai!’ tegen elkaar want als een ‘petite victoire’ voelt het wel om hierbij te mogen zijn. Rond 2020 werd dit Parijse vijftal -dat zich centreert rond zangeres en boegbeeld Margaux Bouchaudon- gestrikt door Trouble In Mind, het kwaliteitslabel van het illustere echtpaar Bill en Lisa Roe uit Chicago (zo’n 15 jaar terug speelden zij saampjes nog in de obscuur gebleven punkband COCOCOMA, ik prijs me gelukkig die band ooit eens aan het werk te hebben gezien in Memphis).
Trouble in Mind doet opmerkelijk veel aan Europese popmuziek getuige hun ‘roster.’ Zo vonden daar in de loop der tijd onderdak: Melanas (Spanje), The Tubs en Ultimate Painting (Verenigd Koninkrijk), Jacco Gardner (Nederland), Klaus Johann Grobe (Zwitserland) en The Liminanas en En Attendant Ana (Frankrijk). Allemaal kwamen ze de laatste jaren wel bij ons langs. En nu dus ook En Attendant Ana…
Een goeie smaak hebben en dat smaakvol uitventen, dat is Fransozen wel toevertrouwd. En En Attendant Ana is hierop bepaald geen uitzondering, zo blijkt in Mokum. Als rechtgeaarde fans van Stereolab hebben zij zich geworpen op de lichtvoetige indie-psychpop, maar dan met de Franse slag, zogezegd. Bijzonder is de manier waarop de vijf hun instrumenten beroeren. Dat gaat met veel gratie en stijl gepaard, en ook met respect en empathie voor hun instrumenten. De drummer blijkt te behoren tot het uitstervende ras der nimmer beukende slagwerkers en ook trompetiste/saxofoniste/zangeres Camille Fréchou moet het hebben van een ‘soft touch.’ De bassist plukt uiterst smaakvol op zijn Höfner terwijl le garçon à la gauche de ene na de andere jangly lick uit zijn Rickenbacker tovert. Zondermeer een lekker spelende band dus, c’est magnifique!
Bijzonder is het dat frontvrouwe Margaux Bouchaudon de minste indruk maakt. Ze moge dan wel het bandlid zijn dat de lijntjes uitstippelt en een charmante verschijning zijn, haar zang- en toetsenpartijen zijn nogal aan de vlakke kant. Gaandeweg krijg je als het ware de neiging om om haar heen te luisteren. Ook omdat ze in onverstaanbaar Engels zingt interesseert het je als toehoorder al gauw geen biet meer waar ze het nou over heeft. Maar… een uitzondering is er plots eventjes halverwege het optreden als de groep een Franstalige vertolking van het beroemde vader-dochter incestlied ‘Something Stupid’ van Frank & Nancy Sinatra inzet, een liedje dat al in de 60s door Sacha Distel omgebouwd werd tot ‘Ces Mots Stupides.’ Op dat moment lijkt de zangeres even alle schuchterheid van zich af te werpen, is de tekst ineens wèl goed verstaanbaar en stáát ze ergens voor. Kortom: ik durf de stelling wel aan dat En Attendant Ana er flink op vooruit zou gaan als ze vaker zelfbewust in hun moerstaal zingen. Nou ja goed, uiteindelijk een puik avondje gehad met een uiterst prettig spelende, maar per saldo toch ook weinig wereldschokkende band. Soit…
0