Lias Saoudi heet de man op wie alle ogen deze avond gericht zijn. Hij heeft een erotiserende neus, volgens de dames in ons gezelschap, en behalve dat is hij ook de charismatische en begenadigde zanger/frontman van de FAT WHITE FAMILY. In vroegere dagen waren zij de bad boys van de Britse scene, berucht om hun uitspattingen op het terrein van sex, drugs en andere viezigheid, controversieel vanwege hun uitspraken en songteksten, en onontkoombaar vanwege hun soms geniale liedjes. Tegenwoordig doet hij het wat rustiger aan. Gestoken in een smaakvol beigekleurig pak en voor zijn doen keurig gekapt doet hij, zeker tijdens de wat rustigere nummers, denken aan een jonge Serge Gainsbourg. Het zijn/waren beiden welbespraakte provocateurs tenslotte, en dan ook die vonk van spot die je onmogelijk uit die Arabische ogen krijgt… al houdt Lias zich wat dat betreft duidelijk in dit keer, van scherp cynisme of sarcasme valt weinig meer te merken. Elk nummer wordt keurig door hem aangekondigd terwijl de vijf –dit keer tamelijk anoniem ogende- gasten achter hem gewoon serieus aan het musiceren zijn en voor een gesmeerd verlopend optreden zorgen. Met zijn allen ogen ze behoorlijk gezond en dat is weleens anders geweest. Okay twee van de jongens staan in hun onderbroekje te spelen (het blijft wel de Fat White Family hè!) maar van enige strapatsen is verder geen sprake en zelfs het kenmerkende ongewassen, vette sluikhaar lijkt verbannen. Huh, is Fat White Family een normale band geworden dan? Daar heeft het wel alle schijn van ja! Vorig jaar stapte Saul Adamczewski uit de band, met hem had Lias altijd een geweldig libertijns tandem gevormd. Bovendien was Saul het muzikale brein achter FWF. Op hun laatste plaat ‘Forgiveness is Yours’ laat dit gemis zich voelen. Afgezien van een paar uitschieters is de plaat een tegenvaller, vind niet alleen ik. Okay, ‘Bullet of Dignity’ is een hit, en in ‘Today You Become Man’ laat Lias Saoudi het ongelijk horen van mensen die beweren dat mannen in de rock-wereld uitgeluld zijn en feitelijk niks relevants meer te melden hebben. In de ik-vorm vertelt hij het schrijnende verhaal van zijn oudere broer die in Algerije werd geboren (Lias zelf kwam in Southampton ter wereld) en daar als 5-jarig kind een onverdoofde besnijdenis onderging. In de begeleidende clip (zie hieronder) zwalkt Lias à la Massive Attack/The Verve door de straten van een Algerijnse stadje en doet daar zijn hartverscheurende relaas. Kant B van ‘Forgiveness is Yours’ is echter behoorlijk slaapverwekkend en het nummer ‘Visions of Pain’ lijkt een rechtstreekse rip-off van “Waters of March’ van Art Garfunkel (ben ik nou de enige die dat opmerkt?) en die rooie krullenbol had het weer van de Braziliaan Antônio Carlos Jobim die met ‘Aguas de Março’ ooit het origineel schreef. Al met al neigt het bij FWF tegenwoordig eerder naar zalvende synthpop dan naar wringende artrock, het is maar de vraag wie hier nog voor naar de winkels rent. Natuurlijk ik weet ook wel, schijnt bedriegt, onderhuids broeit het altijd bij deze band en hun barokke losbandigheid mag je nooit verwarren met gepolijste mainstream, maar toch. Live blijft het echter nadrukkelijk een ander verhaal want in de Tolhuistuin zien we wederom een band die met veel power, overtuiging en 80s funk flink weet te overtuigen, al is Lias’ vlammende persoonlijkheid daar voor een groot deel debet aan. Bewonderenswaardig blijft het dat zij de lat voor zichzelf hoog leggen en zich niet verstoppen achter hoge gitaarmuren, maar een eigen geluid blijven nastreven, compleet met dwarsfluit, sax en gong. Of we Fat White Family nog vaak terug zullen zien in Nederland waag ik echter te betwijfelen. Dat valt ook op te maken uit de reacties van het publiek na afloop van het toegiftloze concert: de zaal stroomt in een mum van tijd leeg en bij de merchtafel blijft het akelig stil.
