Zoals bekend verschijnt binnenkort eindelijk de langverwachte biografie van Giorgio Moroder, van de hand van Drs. D. E. Bramster. Eergisteren stond hier op de K-Zaag al een eerste voorpublicatie. Op het gevaar af dat ik hem voor de voeten loop, wil ik toch graag van de gelegenheid gebruik maken om snel nog even wat kanttekeningen te plaatsen bij Giorgio’s bubblegum-periode.
Allereerst is er die Nederlandse curiositeit, het liedje Everybody Join Hands van Debbie uit 1972. Het liedje is geschreven door Giorgio! Alleen ik kom er maar niet achter of dit nou een cover-versie is van een eerdere Giorgio-opname, of dat Giorgio dit speciaal voor haar geschreven heeft??? Wel is er ook een Duitstalige versie bekend van dit nummer (Denn Ich Liebe die Welt door Daisy Door). Iemand die het weet?
Debbie was een Haarlemse zangeres – echte naam Ria Schildmeyer – met wie (de Haarlemse) platenmij Ariola grootse plannen had. Haar ongeveer gelijktijdig uitgekomen LP ‘Debbie in Olympic’ werd opgenomen in de fameuze Olympic Sound Studios in Londen onder productionele leiding van ene Roger Watson. Daarna nam ze nog twee langspelers op, maar veel succes had ze er niet mee.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=iE3JcpjPrXE]
Erotiserend heupwerk, maar dat playbacken lijkt nergens op, Debs!
Tekstueel is het liedje overigens tamelijk rampzalig, met veel valse maatschappelijke betrokkenheid. Foei Giorgio! Begin jaren 70 was dat quasi-geengageerde nogal in vogue (denk Robert Long), begin jaren ‘90 prachtig geparodieerd door Arjen Ederveen met het typetje Ron Selling
Ten tweede is daar nog de Morrissey connectie. In interviews gaf hij aan dat hij ooit (samen met zijn broer Johnny Marr) met de oto helemaal naar Bristol reed om daar het plaatje Good Grief Christina van Chicory Tip te scoren. Dat was in the early 80s, hij was helemaal gek van dat nummer, ook een Giorgio compositie. Een uitspraak die nog steeds verbazing wekt want a) zo bijzonder is dat nummer helemaal niet en b) zo moeilijk verkrijgbaar is dat nummer helemaal niet, het was een hitje, ook in de UK.
Ten derde nog even aandacht voor Gioirgio als de enigszins onbeholpen tekstschrijver die hij is. Een Engelse gast die ik ken maakte zich eens ontzettend vrolijk over het liedje Underdog uit 1971.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=rd5tJtQF_Eg]
Let daarbij vooral even op de volgende strofe:
Every girl he’s met has got him so upset
Treating him bad with no sign of regret – they don’t care
So he went to a brothel to pay for love
The whores looked at him and started to laugh – so unfair
Giorgio ziet er in het filmpje een beetje besodemieterd uit, alsof hij zelf net uit dat bordeel gestrompeld komt! Nee, van zijn looks en uitstraling moest Giorgio het duidelijk niet hebben. De conclusie ligt dan ook voor de hand dat hij als producer veel beter op zijn plek is/was dan als uitvoerend artiest.
Ten vierde nog even Son of my Father van Chicory Tip. Behalve een doorbraak voor Giorgio geldt dit nummer in Engeland ook als de allereerste hit waarin een Moog /syntheseizer-SOLO inzat! Dubbele doorbraak dus! Dan is het geinig om te bedenken dat Son of my Father uit 1972 stamt, terwijl Underdog (waar ook een Moog-solo inzit) een jaar ouder is! Underdog was geen hit in Engeland, wel in Duitsland. Kortom: het continent liep qua muzikale ontwikkeling vóór op de UK, o zo!
Okay drs, kom maar op met dat tweede deel!
Enerverend plaatwerk, maar die ene ontbreekt mooi bij mij
0
Ik zie een Giorbio aankomen!
Maar snoei, zijn dat jouw singeltjes? Waarom zet je dan die kutplaat van de Dirty Projectors op, als je dit in huis hebt :).
En hoezo geen goede looks?
Aha, dat wordt een lijvig werk! De Giorgiodiscografie van eind jaren 60, begin jaren 70 is bijna niet bij te houden, maar je bent een eind op weg, Mike. Kunnen we met het grote aantal singletjes van Chicory Tip concluderen dat zij de “Britse stem” van Giorgio waren? Zijn dat allemaal originele Giorgiootjes?
Die connectie met Nederland blijft interessant, hoewel er natuurlijk net zo goed Debbie’s en Daisy’s kunnen rondlopen in Spanje, Frankrijk en Italië. Anderzijds (alvast een teaser): de eerste Giorgioplaat van Donna S. kwam ook alleen in Nederland uit.
Ik ben het met Frank eens dat die steek onder water over het uiterlijk van Giorgio niet echt nodig was. Zag iedereen er in de jaren zeventig immers niet uit alsof hij of zij uit een bordeel gestrompeld kwam?
Okay guys, als ik jullie daar een plezier mee doe ben ik best bereid wat gas terug te nemen als het gaat over Giorgio’s uitstraling op het podium. Wellicht is het een gevalletje van pure jaloezie, heb ik diep van binnen altijd gewild dat ik zelf het lef had om met zo’n imposante druipsnor door het leven te stappen. Het mocht niet zo zijn, ik kwam nooit verder dan zo’n lullig vlassnorretje.
Alle 18 afgebeelde hoesjes betreffen inderdaad Giorgio-composities, met uitzondering van Lonely Lovers Symphony. Dat nummers is slechts gearrangeerd door Giorgio. Op het label deelt hij de writing credits met ene L. v. Beethoven… (Fur Elise heet het liedje van deze mij onbekende singer-songwriter).
We kunnen wat mij betreft met zekerheid stellen dat Chicory Tip “the voice of Giogio in the UK” was. Hm, dat is meteen een goeie titel voor een hoofdstuk in zijn ongeautoriseerde biografie!
Volgens mijn info is Son of My Father weliswaar door Giorgio geschreven, maar door Chicory Tip opnieuw opgenomen, en wel in de Air Studio van ene George Martin. De Moog-partij is geprogrammeerd door Chris Thomas, de latere Sex Pistols producer… Wanneer ik beide versies naast elkaar legt dan prefereer ik duidelijk Giorgio’s versie, want veel spacier en met gebruikmaking van coole effectapparatuur als phasing.
Van alle Chicory Tip nummers vind ik er overigens twee echt de moeite waard, c.q. hebben de tand des tijds enigszins doorstaan. Naast Son of my Father is dat aleen What’s Your Name.
Cerca blijft een mysterie. Een of andere knakker op Discogs leek de single te hebben. Ik hem mailen om te vragen om een mp3-tje ofzo (wil het nummer sowieso graag even horen). Blijkt hij hem toch ook niet te hebben (het liegbeest), maar wel zwaar op jacht te zijn. Wat rondstruinend op de wat nerderige Giorgioplekjes op internet blijken er meer kapers op de kust te zijn. Cerca lijkt de heilige graal van de Giorgiodiscografie te zijn. Kijk dus nog eens even bij je opa op zolder in die doos met singeltjes.