Help! I Break Horses beheerst mijn leven

Mensen, er moet me iets van het hart. Sinds een week of twee ben ik volkomen geobsedeerd door de plaat Chiaroscuro van het Zweedse I Break Horses. De melodieën spoken dag en nacht door mijn hoofd en ik voel steevast een dwangmatige aandrang om het plaatje op te zetten. I Break Horses begint mijn leven te beheersen. Hoog tijd dus voor een zelf-interventie.

De boosdoener

In gevallen als dit is het zaak om snel het brein te herprogrammeren. Laat ik dus eens nagaan of het terecht is dat ik toelaat dat juist deze plaat van deze band mij uit mijn evenwicht brengt.

Ik begin maar eens met de naam van de band. I Break Horses mag dan vernoemd zijn naar een liedje van Bill Callahan, het klinkt toch wel erg negatief. Het roept onmiddellijk een associatie op met dat nare Nederlandse gezegde “een uiltje knappen” (pak de uil stevig bij kop en poten en probeer hem met kracht over de knie te knappen). De andere associatie is met de naargeestige plaatsnaam Rosmalen (een man in een wit pak duwt een paard in een reusachtige roestvrijstalen gehaktmolen). Nee, de naam alleen al is genoeg reden om I Break Horses en alle muziek die ze maken gewoon links te laten liggen.

Niet aanklikken! Je verdoet je tijd

Dan de muziek. Echt origineel kun je het niet noemen. De band leunt op Chiaroscuro sterk op het synthgeluid dat we al kennen uit de jaren tachtig. John Foxx, de oude Human League en OMD zijn duidelijke inspiratiebronnen, maar ook M83, Dot Allison, Goldfrapp en Portishead die dat geluid al eerder met succes hebben gerecycled. De band doet dus eigenlijk niks nieuws en al helemaal niks bijzonders. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hun muziek niet meer is dan een opgewarmd oud prakkie. Weliswaar ben je bij beluistering van de nummers geneigd je te laten verzwelgen door de wapperende elektronische geluidstapijten, maar dat is natuurlijk gewoon een trucje. Geen reden om opgewonden over te raken.

De zangeres dan? Hoe cliché kan het eigenlijk zijn: een band met een beeldschone zangeres die klinkt als een kruising tussen een bosnimf en een verleidelijke sirene? Daar passen er alleen in Scandinavië al minstens dertien van in een dozijn. En dan heeft ze natuurlijk een mannelijk maatje om haar met de muziek te helpen. Nog nooit eerder gezien! Kom eens met wat nieuws.

Nog meer rommel!

Het doorslaggevende argument is dat de band live geen potje kan breken. Ten tijde van hun vorige plaat heb ik ze eens op zien treden. Wat een aanfluiting was dat. Het was een stelletje verlegen jongens en meisjes die wat op het podium stonden te schutteren. Sommige bezoekers noemden het schattig, eerlijk en hartverwarmend, maar het was natuurlijk geen vertoning. Als ze binnenkort weer eens in de buurt komen spelen, ga ik zeker kijken, alleen al om me er nog eens over op te kunnen winden.

Nou gelukkig, ik geloof dat ik mezelf er nu wel van overtuigd heb dat er geen enkele reden is om zoveel drukte te maken om Chiaroscuro. Eigenlijk is het gewoon drie keer niks. Ik ga de plaat nu wel meteen even opzetten om het te controleren. Misschien dat ik bij herhaaldelijk afspelen wel nog meer argumenten vind om er gewoon helemaal niks aan te vinden. Kan bijna niet anders.

Comments

comments