Mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik mijn misprijzen voor alles wat Frans is niet onder tafels of stoelen steek. Ik houd niet van het land, ik houd niet van de mensen en ik houd ook niet van de taal. Mits door vrouwen gesproken, dan. Het Frans klinkt namelijk zo feminien, dat ik mannen die Frans spreken gewoon niet aux sérieux kan nemen. Voor eten maak ik een uitzondering (hoewel je er wel flink van uit je bek gaat stinken – nog zo’n onhebbelijkheid van de fransman) en ook voor de muziek. En voor die laatste twee hoef ik dat snertland gelukkig niet in.
Nu blijkt dat ik al een aantal maanden zonder het te weten liefhebber ben van een van de hipste artiesten uit olala-land. Ze heeft zich goed vermomd en zingt (gelukkig) in perfect Engels, maar vanmiddag heb ik haar ontmaskerd. Ik heb het over niemand minder dan Jehnny Beth, de zangeres en bandleider van Savages. Jehnny heet namelijk helemaal niet Jehnny, maar Camille Berthomier.
Spot Jehnny
In haar thuisland is ze een bekend en gevierd actrice en zangeres. Ze speelde op het toneel en debuteerde tien jaar geleden in À travers la forêt van Jean-Paul Civeyrac. Na nog wat films koos ze voor de muziek en vormde het duo John & Jehn met Nicolas Congé (aka Johnny Hostile). De band maakte twee platen met muziek geïnspireerd door (en nu citeer ik wiki even) Serge Gainsbourg, The Velvet Undergound, Jean Luc Godard (nooit geweten dat die muziek maakte), Gang Of Four, John Fante (nooit geweten dat die muziek maakte), Joy Division, Jacques Brel en Johnny Cash. Niet van de straat dus, dat duo.
De invloed van John Fante is duidelijk herkenbaar in het tweede couplet van dit nummer
Ik had nog nooit van het John & Jehn gehoord, maar dat blijkt gewoon een gebrek aan kennis mijnerzijds te zijn. Ze hebben namelijk nogal getoerd in Europa en zijn grandes messieurs in hun eigen land. Zo supportten ze bijvoorbeeld Franz Ferdinand in Parijs. In 2010 verhuisde het duo naar London en begonnen Camille en Nicolas hun eigen Pop Noire label. In Londen besloot Nicolas liever labelbaas te zijn dan artiest en zag Camille zich genoodzaakt Savages op te richten.
Regie: Camille B.
Op het Pop Noire label verschijnt vooral werk van John & Jehn en hun verschillende bands. De enige uitzondering daarop is een artiest die ik eigenlijk veel interessanter vind dan die hele Savages. Het betreft een heerschap dat zich van de naam Lescop bedient. Zijn debuutplaat komt morgen officieel uit, maar staat al een tijdje op Spotify. En hoewel het hier een mannelijke Fransprater betreft, krijg ik geen genoeg van dat plaatje. Helaas staat er nog geen enkel optreden buiten het land der kikkerbilleneters gepland. Maar ik twijfel er niet over dat de wakkere LGW-scouts dit talent allang gespot hebben en hem ons eind van het jaar opdienen met knoflook en rode-wijnsaus.
0
Mijn verzamelreactie op alle recensies. Genoeg fijne bands, zo te horen. De thuisblijver moest het doen met een docu op de BBC over Bowie in de jaren zeventig, veel regen en kou en de film Jagten op dvd (die dan weer welerg goed is)
Peter R. de Bramster!
In dat John & Jehn nummer ‘And We Run” meen ik de Savages-zangstijl al volledig in de dop te horen.
Die Johnny Hostile is overigens naast platenbaas ook de producer van alle Savages-producten. (Jaja, wie platen koopt die weet wat!)
Die filmachtergrond van Jehn verklaart wellicht ook de sample uit de John Cassavetes film ‘Opening Night’ aan het begin vd Savages-LP.
KPSS kan zich wellicht troosten met de gedachte dat het Beffelona ook behoorlijk fris was. Er is er zelfs eentje verkouden geworden!
Johnny heeft ook die plaat van Lescop geproduust. En hij heeft een zgn. gelegenheidsbandje met een deel van Savages. Druk baasje toch wel.
Maar we hebben al die tijd dus gewoon naar de Franse potje pies staan kijken.