Berlijn is op vele fronten macrobiotisch, bio-afbreekbaar, gerecycled, vegetarisch en alternatief in de punkbetekenis van het woord. Vanuit een protestcultuur c.q. punk- en kraakidealen (Do-It-Yourself enzo) zijn er werkelijk vele duizenden initiatieven als hostels, cafés, fietsenverhuren, KITA’s, oefenruimtes, speelplaatsen, clubs en eettentjes uit de grond gestampt. KITA’s zei ik? Ja dat zijn de de zogenaamde KInderTAgesstätten. Kinderdagverblijven dus, ze vormen momenteel een belangrijk politiek issue voor zowel Linken, Grünen als Piraten. Alles gebeurt op een dusdanig grote schaal dat je er een grotere macht, een onzichtbare hand, een positief complot achter begint te vermoeden. Is de Bundesregiering er soms iets aan gelegen dat de wereldjeugd uitgerekend in de hoofdstad van het land zo veel mogelijk de vrije hand krijgt?
Ja hoor, ze zijn er nog. Mercedesringen om het middel, ratje op de schouder….
Probleempjes zijn er ook. Door de massale toestroom van vooral veel jong volk begint het massatoerisme in Berlijn her en der Camden Town-achtige proporties aan te nemen. De stad begint een succesverhaal te worden en dat is precies waar de schoen knelt. De mevrouw in Friedrichshain waar ik een kamer huur beklaagt zich over happige projectontwikkelaars die overal op de loer liggen (hebben het momenteel vooral voorzien op plekken langs de Spree), over dalende inkomsten voor zzp’ers die alom uitgeknepen worden (Einzelunternehmer heten dat soort lui daar), over het verschijnsel dat mensen tegenwoordig twee baantjes moeten hebben om rond te komen, over de hoge huren en de snel stijgende woningprijzen (alleen afgelopen jaar al meer dan 10%! ). Ze kijkt er niet gelukkig bij.
Krijg nou wat…
Even een erotische noot ter compensatie dan: als ik in Friedrichshain over straat zwalk wordt ik aangesproken door drie prostituees van plezier in een portiek. De hoogblondste van het stel, een vrouwtje van een jaar of 60, probeert me ouderwets naar binnen te hengelen “Hey Superman, hast du ein Idee?” zegt ze quasi-zwoel, terwijl ze me met de ringvinger sommeert naderbij te komen. Het is pas 9 uur ’s ochtends en ik zoek alleen maar een plek om een ontbijtje te scoren. Dus nee, geen idee eigenlijk, es tut mir leid, sorry mevrouw…
Twee dagen ervoor logeerde ik nog in de fameuze Rock ‘n’ roll Herberge in Kreuzberg (Muskauer Strasse 11). Helaas zit alles volgeboekt zodat ik er slechts twee nachten in kan en met een smal kamertje genoegen moet nemen. De muizen waar ik last van denk te hebben blijken later een krabbende hond te zijn in de kamer ernaast… De wekelijkse curryworstavond op donderdag moet ik helaas ook aan mijn neus voorbij gaan.
Tattoeaties all over the place, zelfs bij de bakker…
De Herberg schijnt ook uitstekende ontbijtjes te serveren. Maar ja, dat doen ze daar pas vanaf 10 uur des morgens en aangezien ik al om 8 uur fris en gewaxt naast mijn stapelbedje sta besluit ik tot een uitwijk. Moeilijk is dat niet want echt klassiek Kreuzberg is der Kuchenkaiser op de Oranienplatz 11. Superrelaxed en tamelijk luxe ontbijten / lunchen in een grand café-achtige setting met groot terras. Deze zaak bestaat al dik een eeuw ofzo. Ooit in 1930 was men bijzonder innovatief door er een centrale verwarming aan te leggen, evenals een Lautsprecheranlage waarmee men in het café de verrichtingen van het Berliner Rundfunkorchester live kon volgen! Ook exporteerde men in die tijd lekkernijen per Zeppelin naar de USA!!
Protest (= interne politieke aangelegenheid)
Het eten bij der Kuchenkaiser smaakt des te lekkerder (haha, wrange humor) wanneer je een blik werpt op het zeer contrasterende negerkamp, zo’n 50 meter verderop. Mannelijke Afrikanen van allerlei nationaliteiten, zoals bijvoorbeeld uit Elfenbeinküste ( Ha! eindelijk een geschikt moment gevonden om het Duitse woord voor Ivoorkust in een stukkie te proppen!) protesteren hier al een dik jaar tegen de Rezidenzpflicht en nog wat.
Ja, je moet weten, Berlijn neemt jaarlijks zo’n 5000 immigranten op. Dat soort lui worden in Duitsland eerst centraal in een kamp opgesloten en uitgeselecteerd. Degenen die mogen blijven worden verdeeld over de deelstaten, en dus ook over Berlijn. Binnen Berlijn worden ze dan nog eens verdeeld over de wijken (!) Die wijken hebben daar op hun beurt weer zeggenschap over want Neukölln bijvoorbeeld neemt niet mensen zoveel op, terwijl Wedding juist weer wel voorop staat. Een soort mensvriendelijke mensenhandel dus.
Goed nieuws trouwens voor de krentenkakkers onder ons (Nederland zit er vol mee). In Berlijn is alles spotgoedkoop! Voor een goed maaltijd in een restaurant bijvoorbeeld betaal je -zelfs inclusief een vette fooi- nog niet de helft van wat je er in Nederland voor betaalt. Met 15 Euro kom je in de regel al een heel end. Kortom “het kost geen drol,” zoals je dat tegenwoordig zo heel smakeloos en handenwrijvend aan het thuisfront dient te rapporteren.
Hertha BSC-supportersdiscipline: niemand pist in de bosjes, lege bierflesjes worden keurig in een kar gezet
O ja, afgelopen zaterdag was ik getuige van een zeer bijzondere dag voor Berlijn. Het zojuist gepromoveerde Hertha BSC speelde namelijk de eerste wedstrijd van het seizoen. En wat voor een wedstrijd!!! Tegen Eintracht Frankfurt wordt het na een swingende pot maar liefst 6-1!!! Op de tribunes (meer dan 54.000 man) vallen de mensen elkaar vol ongeloof in de armen. “Spitzenreiter!, Spitzenreiter!” wordt er her en der geroepen, want de club staat meteen op nummer 1 in de Bundesliga. De befaamde ‘Ostkurve’ laat gedurende de wedstrijd zien hoe mooi en krachtig massaal supporterschap kan zijn. En dat alles onder aanvoering van een Nederlandse trainer: Jos Lukuhay is dan ook de held van het weekend.
Indrukwekkend: de Ostkurve
0