Trend of toeval? Het lijkt erop dat het roemruchte Stiff platenlabel plotseling weer helemaal hip is. Mikal Cronin die op LGW in De Helling afsluit met Whole Wide World van Wreckless Eric; het Nijmeegse bandje The Doo Run Run die op dezelfde middag in ACU Mary Provost van Nick Lowe covert; en de Strypes uit Ierland onlangs in Rotown met hun versie van Heart of the City, ook al van Nick Lowe.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=kvo4MPw83Y0]
Mikal Cronin hier live in Berlijn, kutfilmpje met prima geluid…
In alle drie de gevallen gaat het om juweeltjes uit de beginperiode 1976/77 van dit legendarische en zeer eigenwijze Londense label. Liedjes die gedoemd leken om in de vergetelheid te raken, maar nu blijkbaar weer tot de verbeelding spreken.
In de punktijd was Stiff Records zo’n beetje het allereerste echte independent label, bekend natuurlijk van The Damned, Elvis Costello, Ian Dury (†), Nick Lowe, Madness…. en nog zo’n 100 acts. Stiff had als geniale motto “If it ain’t Stiff it ain’t worth a fuck” en sindsdien is er zeker weten nooit meer een label geweest dat daar qua gedurfdheid ook maar enigszins bij in de buurt kwam!
Wacht even, hieronder even alle drie de nummers op een rijtje. Alle drie produced by Nick Lowe, dus voor mijn part ook een kleine ode aan hem:
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=DSjwl8lHEVE]
Unieke opnames, met Wreckless op zang (de man met een “stem als prikkeldraad”), Ian Dury op drums en Davey Payne op sax. Die Davey Payne is overigens ook verantwoordelijk voor de meest krankzinnige ‘twin saxophone solo’ die ooit bij ons de hitparade binnen kwam stuiteren, namelijk die uit Hit Me With Your Rhythm Stick (ook op Stiff).
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=c3dTc4kyIOU]
Liedje gaat over een actrice uit de stomme film-periode die dus echt bestaan heeft, al spel je haar naam in werkelijkheid iets anders. Hoewel een gevierd actrice in haar tijd, raakte ze aan lager wal en stierf straatarm. Nick Lowe fantaseerde erbij dat haar lijk opgevreten werd door haar honden, vandaar het bizarre “She was a winner/who became the doggie’s dinner.” Leuk bedacht Nick, maar historisch onjuist…
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=hlCxGDMvvNw]
‘The Jesus of Cool’ hier met zijn debuutsingle (+ nog een nummer), tevens de allereerste single op Stiff. Een jaar of 18 jaar later zou Nick met The Beast In Me zijn toenmalige schoonvader Johnny Cash van een topnummer voorzien en daarmee zelf ook definitief toetreden tot het (ahum) pantheon der superhelden.
Gingen die Stiff-gasten ook niet allemaal samen per trein op toernee? Daar heb ik weleens een docu over gezien, dacht ik.
Ja, wat was het toch een innovatief label