Deze maand is het precies twintig jaar geleden dat de muzikale jaren negentig begonnen met de release van het debuutalbum van The Stone Roses. Deze ex-goths uit Manchester schudden de nogal suffe tweede helft van de jaren tachtig behoorlijk op. Zonder Stone Roses waren Oasis, Blur en de mindere britpopgoden minder groot geweest.
Net als New Order tien jaar eerder slaagden ze erin om rockfans aan het dansen te krijgen. Wel met hulp van wat nieuwe wonderpillen, natuurlijk. Het debuutalbum is een briljante mix van perfecte psychedelische popcomposities in de traditie van zeg The Byrds, The Hollies en Orange Juice en dansbare, funky ritmes die dansliefhebbers herkenden van de talloze raves die eind jaren tachtig plaatsvonden. De dansinvloeden zijn het beste terug te horen in This Is The One, het uitgesponnen I Am The Resurrection en natuurlijk in Fool’s Gold, maar dat nummer staat niet op de originele uitgave van het album. Verder droegen branie en lef bij aan het succes. Later werd de overdosis zelfvertrouwen, onder invloed van sneeuwstormen gemalen cocabladeren, schaamteloos gekopieerd door de broertjes Gallagher. De individuele kwaliteiten van de bandleden wordt nog weleens over het hoofd gezien. De band had in Ian Brown natuurlijk een charismatische zanger, maar de nogal ondergewaardeerde gitarist John Squire kan zich met gemak meten aan Johnny Marr. En de ritmesectie, bestaande uit drummer Reni en bassist Mani had zo achter James Brown kunnen spelen.
In juni krijgt het album een verjaardagsheruitgave. Opnieuw gemasterd door producer John Leckie. Trap daar niet in, want het origineel is goed genoeg en nog steeds in de winkel verkrijgbaar. Of beter nog op vinyl te betrekken bij de betere internetveilingsite. Interessanter nieuws is het gerucht over een toer van de originele band deze zomer in de UK. The Mirror durfde het zelfs op te schrijven. Als het gerucht klopt, en ik steek er mijn hand niet voor in het vuur, dan kan Ryanair in ieder geval op mij rekenen.
http://www.seeqpod.com/cache/seeqpodEmbed.swf
0
Nog eens goed luisteren wat ik precies mis. Uitschieters vind ik “I wanna be adored”, “Waterfall” (en “Fools Gold”).
Ik heb in die tijd meer genoten van James, Happy Mondays, Inspiral Carpets, en Blur. Nog even ‘back to memorylane’: Flowered Up – Weekender!
Nou, als je het na twintig jaar nog niet gehoord hebt, hoor je het nu waarschijnlijk ook niet. Weekender blijft natuurlijk een klassieker. Alleen daarvoor zou Flowered Up weer een moeten reunieren. Gewoon alleen die versie van een kwartier spelen en als toegift nog een keer.