John Grant met band valt een beetje tegen

John Grant houdt wel van een experimentje. En dat siert hem. Het risico van experimenten is natuurlijk dat het ook minder goed kan uitpakken. Een redelijk gevuld Paradiso was gisteravond getuige van zo’n dapper, maar minder geslaagd experiment.

Als ik het heb over experimenteren, heb ik het niet over het de grote mate van electronica die John’s songs begeleidt op zijn laatste plaat. Menig recensent struikelde daarover of was op zijn minst hoogst verbaasd dat John de begeleiding door Midlake had ingeruild voor die van Biggi Veira van Gus Gus. Stel je voor zeg: een artiest verruilt een bekend en geliefd geluid voor iets anders! De Zure Muziekjournalist van een Rooms-Katholiek dagblad ried eenieder zelfs aan om de electronische nummers maar gewoon over te slaan, zodat je een plaat overhield die precies leek op de vorige. Eigenaardig…

Electro John

Zelf vind ik de combinatie erg geslaagd. Het is ook geen rare keuze, want John heeft zijn liefde voor electronische bands als New Order, Depeche Mode en zelfs Nitzer Ebb en Skinny Puppy nooit onder stoelen of banken gestoken. Vorig jaar stond hij trouwens nog op het podium met Hercules & Love Affair. Het past op een of andere manier gewoon goed.

Ik ben dus een liefhebber. Toch viel het op de planken wat tegen gisteravond. Dat had vooral te maken met het ontbreken van subtiliteit in de uitvoering. John woont momenteel op IJsland. Hij heeft daar zijn laatste plaat opgenomen en heeft nu ook een band van IJslanders om zich heen verzameld: drums, gitaar, bas, toetsenist en knoppendraaier. Hij heeft ze voorgesteld, maar mij is alleen bijgebleven dat al hun achtenamen op “son” eindigde. Wellicht was de toetsenist Biggi Veira zelf wel, want hij leek ook een soort van bandleider.

Vanaf het openingsnummer Ernest Borgnine legde de band de nadruk op  electronische begeleiding. Door een nogal beroerde zaalgeluidafstelling zorgde dat ervoor dat het publiek zo’n beetje weggeblazen werd door vette bassen. Best lekker, maar wel jammer dat je niets hoorde van wat andere bandleden leken te spelen. Ook bij de volgende zeven nummers had het electronische deel van de band de overhand. De geluidsafstelling werd, ook na verzoeken daartoe uit de zaal, nauwelijks beter. Nummers die bij thuisbeluistering tot kippenvel leiden, verdronken  in een stampende geluidsbrij. Publiekslieveling GMF ging daardoor nogal de mist in.

Hier werkte het dus wel: voetjes van de vloer bij Sensitive New Age Guy

Pas op de helft van het concert ging de stekker er bij de synthesizer uit en nam John plaats achter zijn piano. De nummers kwamen daardoor beter tot hun recht. Helaas bleek toen dat de gitarist niet echt heel goed was en nogal bombastische toevoegingen had bij hartkapotverscheurend mooie liedjes. Hij speelde bijvoorbeeld het wonderschone Queen Of Denmark helemaal stuk met zijn songfestivalstilo gitaargescheur. Deze man had je eerder een solo gegund op het Koningslied.

Bij gebrek aan beter fotomateriaal: John met band een paar weken geleden op Motel Mozaique

Vooraf verkondigde ik nog tegen mijn begeleidster dat ik blij was dat John met een echte band zou spelen. Daar moest ik achteraf op terugkomen. De laatste keer dat ik John zag, begeleidde hij zichzelf op piano en had hij een maatje bij zich om hem daarbij wat te helpen. Het resultaat was kaler dan op de plaat, maar wel indringender dan wat John ons gisteravond voorschotelde.

Het was overigens allemaal slecht, ofzo. Er ontbrak alleen een zekere balans. Je zou John een kritische manager toewensen die hem helpt om wat beter te doseren. Mijn adviezen zouden zijn: doe rustig aan met de electronica. De harde, diepe, dikke vette bassen misstaan niet bij de songs, maar het effect is weg als je het op acht nummers achter elkaar toepast. Varieer wat meer. Verbied de gitarist om zijn Scorpionsriffs te spelen en durf meer nummers solo te brengen, ondanks dat je de band voor de hele avond betaald hebt.

En dan nog een heel andere kwestie. John is homosensueel en ook nog eens hiv-positief. Het zal wel daarom zijn dat het publiek voor een onevenredig groot deel bestond uit andersgeaarden. Niet dat daar iets mis mee is, natuurlijk, maar het zette mij aan het denken. Het was niet voor het eerst dat dit fenomeen me opviel. Ik hoef alleen maar te verwijzen naar het concert van Savages eind vorig jaar. Het lijkt erop dat de muzikale smaak van de spelers van het andere team in hoge mate bepaald wordt door de  geaardheid van de artiest. Gek toch? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit naar een concert geweest ben omdat de artiest de heteroseksualiteit aanhangt. Hoe zit dat toch met de muzikale voorkeur van de toepassers der Griekse beginselen? Ik zou graag zien dat een antropoloog eens grondig onderzoek naar dit fenomeen doet.

Comments

comments