King Khan and The Shrines in de Melkweg

Passende tentnaam voor een band en frontman die naar de sterren reiken.

Beroepsidioot King Khan en zijn Shrines weten hoe je het publiek meekrijgt, namelijk door zelf het goede voorbeeld te geven.

Deze funky bunch heeft vorig jaar een nieuwe plaat uitgepoept die er mag zijn. Dit was de eerste single, met iets meer garage in de mix:

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=xtZccp4vtLQ]
In de Melkweg moeten we eerst door het voorprogramma heen, dat op papier en Youtube hoge ogen gooit. Ze heten Chuckamuck. Toen ze opkwamen realiseerde ik me dat ik ze al eerder had gezien, namelijk in het voorprogramma van The Black Lips in Keulen. Wat me daarvan is bijgebleven is dat ze een schaamteloze kloon van het hoofdprogramma waren. De leadgitarist bewoog zich alsof ie op zijn slaapkamer met een tennisracket voor de spiegel alle moves van Cole Alexander uit zijn hoofd had geleerd. In gedachten zag ik ‘m staan, loerend naar zijn iPhone die op het bed ligt en alle filmpjes van The Black Lips uitkraamt, en hij die het allemaal instudeert.

Hij had nog niet veel bijgeleerd, wat dat aangaat, of het moet zijn dat het er allemaal nog aanstelleriger uitzag. Hij had beter kunnen leren zijn gitaar te stemmen. Combineer dat met een drummer die geen tempo kan vasthouden al zouden ze hem erop vastbinden, en teveel softe drugs en dan weet je dat het tijd is om te gaan roken en even in de galerie te gaan kijken. Daar hing een huiveringwekkende fotoreportage over nationalisme en vreemdelingenhaat, gemaakt in verschillende landen van Europa. Bah. Eng. Naar. Eenheid en verbroedering is helaas nog ver te zoeken.

Maar voor eenheid en verbroedering ben je wel aan het juiste adres bij King Khan and The Shrines! Na een vurige instrumentale introductie komt the man himself dan op, gekleed in een oosters gewaad en verentooi.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ouachRdHjbE]
De band speelt strak en los tegelijk. We zijn in het hier en nu en zo moet het zijn. (Ik snap met de beste wil van de wereld niet wat er aan is om naar een band te gaan die de liedjes van de plaat noot voor noot precies wil naspelen.) Het vaak misbruikte woord ‘pretentieloos’ schiet me te binnen. Geen interessant gedoe en semi-introvert geëikel dat voor een diep verholen innerlijk leven moet doorgaan. King Khan toont zijn ziel, zaligheid en vette pens schaamteloos aan eenieder, en de enige boodschap lijkt te zijn: let’s love one another and have a good time!!!!!!!

Dat de liedjes weldegelijk ergens over gaan is te horen in de aankondigingen tussendoor. Seksualiteit, individuele vrijheid, het verlies van geliefden (Jay Reatard) en spiritualiteit zijn een paar thema’s die voorbij komen, maar daar valt hij niemand mee lastig. Het enige dat hij preekt is lol en liefde. Het leven is kort en laten we dat alsjeblieft vieren.

Ieder volgend nummer is een schep kolen op het vuur van de stoomtrein die door de kleine zaal dendert. Het hoogtepunt volgt wanneer King Khan de hele zaal op de knieën weet te krijgen, om on the count of four iedereen te doen opspringen en dansen, met de handen in de lucht. Vanaf dan is het doorfeesten tot het einde.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=v_4EX6KjafE]
Drie complimenten voor zijn band The Shrines. Goede muzikanten en rasentertainers. Dit is een band die elkaar van haver tot gort kent en van het optreden een groot muzikaal pandemonium maakt. De organist springt over het podium, orgel boven het hoofd geheven. De blazers stuiteren door de zaal, mensen met zich meelokkend als rattenvangers van Hamelen. Drummer en bassist leggen een ijzersterke groove neer terwijl de gitarist fungeert als een soort rechterhand en ceremoniemeester van the King.

Goeie muziek hoeft niet ingewikkeld te zijn en je hoeft er ook niet moeilijk bij te kijken. Met een grote grijns op je smoel en de wil om je spelplezier te delen kom je al een heel eind. Dit is waarom live-muziek is uitgevonden, om de spontaniteit van het moment te vangen en met gulle hand uit te delen.

Comments

comments