De introduktie
Le Guess Who, een festival waarop Utreg als een beer zo trots mag zijn. In de 4,5 dag die lag tussen opener Colin Stetson en afsluiter Traumahelicopter gebeurde er heel wat fraais (en onvermijdelijk ook af en toe wat lelijks…).Dat is ook het mooie van zo’n festival, op een gegeven moment gaat alles door elkaar heen lopen, de dagen en de nachten, het bier en de wijn, de neo-folk en de punk-psychedelica, de portier en het barmeisje…. Nu het festival achter de rug is gaan in het brein van de toeschouwer allerlei indrukken om voorrang strijden, Het Grote Duiden kan nu aanvangen.. Hierbij een poging tot een reconstructie, part1.
De opening
De opening in Ekko was meteen een intieme knaller met de gespierde saxofonist COLIN STETSON. Deze man, niet de minste, verleende zijn diensten eerder aan acts als The National, Bon Iver, Tom Waits, TV on the Radio en LCD Soundsystem. Ook deed hij mee op de soundtrack van de briljante Franse fim De Rouille et d’Os. Qua geluid moeilijk te beschrijven, Het is in elk geval geen avant-garde jazz, eerder poppy of beter gezegd gaat het hier om redelijk behapbare ‘songs’ die wellicht af en toe het meest in de buurt van Sigur Ros komen . Met de enorme bassaxofoon (tjonge buurman, zo’n grote heb ik nog nooit gezien!) blaast hij zich een weg door zijn repertoire, dat al gauw associaties oproept met barende brontosaurussen en stervende walvissen.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Qu29X7_MAb8]
Colin Stetson kan circulair ademhalen hoorde ik, maar wat dat precies inhoudt, it beats me….Na afloop en de dagen erna gingen de discussies gewoon door. Speelde hij werkelijk alles zelf of stonden de vocalen en beats op tape? Overtuigd van dat laatste las ik ergens dat hij TOCH ECHT ALLES ZELF doet. De beats imiteert hij met het geklepper van de saxofoontoesten (zeg je dat zo?). En de hemelse achtergrondzang doet hij met behulp van een vastgeplakte microfoon aan zijn hals die zijn keelklanken opvangt. Moeilijk te bevatten hoor, moeilijk te geloven…
De dames
In K-zaag’s kennissenkring bleek er verassend veel eensgezindheid te bestaan over de theorie dat een goeie band minimaal één dame moet bevatten. De onderbouwing daarbij: dames hebben de neiging meer op intuïtie te spelen, hetgeen de voorspelbaarheid van de muziek onderuit haalt. Sommige bands (THE LUMERIANS) zou je dan ook wat meer vrouwelijkheid willen toewensen, in plaats zo’n vierkwartsmaat macho-beukdrummer, brrr!
Het theatertje
Op zaterdagmiddag waren er 3voor12-sessies In het Mirliton Theater. In dat zeer onbekende theatertje in een uithoek van Hoog Catharijne was Kettingzaag nog nooit eerder geweest. Is ook niet zo raar aangezien het minimaal 25 jaar gesloten werd & al bijna geheel vergeten! Een opgegraven relikwie dus uit de jaren 70, een hedendaags Pompei, met een mooi kek 70s barretje als blikvanger, als gevangen in een tijdscapsule. En alle hoeken in het gebouw zijn rond! Vroeger, in lang vervlogen tijden, kwam de selectie van FC Utrecht daar vaak, lekker ontspannen met de vrouwtjes na weer een verloren wedstrijd. Met zijn allen bulderen van het lachen om de grollen van de grote komiek Herman Berkien….ach waar blijft de tijd?
Koof barretje…
Het contrast
In dat theatertje dus werd het hoogtepunt van deze middag (o.a. HUNDRED WATERS, LUCRECIA DALT) zonder enige twijfel gevormd door een kort optreden van FOXYGEN. Kern van deze band betstaat uit zanger Sam France en gitarist Jonathan Rado, beiden uit LA. Prettig gestoord die zanger, geflankeerd door een soort jonge Bob Dylan op gitaar. Ze brachten hun goed gespeelde psych-pop met verve, sprankelend en geïnspireerd, gewoon heel goed! De 30 man in het theatertje veerden spontaan op uit hun vintage kuipstoeltjes. Want hoorden ze daar niet de echo doorklinken van grootheden als de Velvets, MGMT, 13th Floor Elevators, Beatles, Pink Floyd en Pavement??? Dat beloofde wat voor hun optreden later op die avond in Tivoli!
Gordijntje dicht…
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=DtJjtIyBNNg]
Gordijntje open…
Zou je denken….nou vergeet het maar. In Tivoli kwam Foxygen een paar uur later totaal niet uit de verf. Had met het zeer slappe zaalgeluid daar te maken, alsook met het irritante geouwehoer van de zanger tussen de nummers door. Het publiek liep er bepaald niet warm voor, ging er gewoon doorheen lopen brallen. Naar verluidt speelden drugs en onzekerheid hen parten. Eeeuwig zonde, misschien zien we ze hier wel nooit meer terug. Zodoende werd Foxygen één van de bands die indrukloos kon inrukken, roemloos mocht afdruipen. Ja jongens, het is een harde wereld….
Foxygen heeft overigens net een paar dagen een debuutsingle uit, Shuggie geheten. Comment op YT: ‘great song, horrible video.‘ Shuggie is getrokken van hun in februari 2013 te verschijnen debuutalbum ‘We are the 21st Century Amabassadors of Peace & Magic.’ Wel, wel, een great title in ieder geval…
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=QPmAO4xpQcE&w=560&h=315]
Stay tuned, morgen deel 2.
Snoei, wat vloeit het weer snel uit je pen. Kheb even dankbaar gebruik gemaakt van jouw titel. (duurde even voor ik h’m correct had overgeschreven),