Tussen het oliebollen eten door heb ik alle plaatjes van 2014 nog eens even gedraaid en ben tot de conclusie gekomen dat sommigen leuker zijn dan anderen. Ik ben uiteindelijk tot een soort van rangschikking gekomen, die ik hier graag deel.
11 Sky Ferreira – Night Time My Time
Eigenlijk uit 2013, maar kwam beter tot zijn recht in 2014. Mede vanwege een hartverwarmende show in Barcelona. Sky heeft zopas nog een filmpje gemaakt bij een van de hoogtepunten van de plaat. Nu snel nieuwe muziek maken hoor!
10 Morrissey – World Peace Is None Of Your Business
De eeuwige huilebalk levert weer een werkje af met minstens drie klassiekers.
9 Sleep Thieves – You Want The Night
Trio uit Dublin maakt op debuutplaat niet bijster originele, maar wel lekker meeslepende sloomdroomelectropopdinges.
8 together PANGEA – Badillac
Fijne zomerplaat van vuige rockers met platen van Black Lips, Nirvana én Neil Young in platenkast.
7 Mac DeMarco – Salad Days
Ons favoriete neefje dat maar niet wil deugen komt met nog meer briljante popdeuntjes. Nu ook met electronica!
6 Avi Buffalo – At Best Cuckold
Avigdor Zahner combineert lieflijke melodieën met teksten waar Brett Easton Ellis zich niet voor zou schamen. Hopelijk heeft hij een goede psychiater.
5 Curtis Harding – Soul Power
Soulman met ouderwetse street cred. Eindelijk weer eens een plaat waarvan de titel de lading dekt.
4 Future Islands – Singles
Band lijkt zijn succes dit jaar vooral te danken te hebben aan wat danspasjes bij David Letterman. Ten onrechte! Samuel Herring is een van de beste dichters van deze tijd en muzikaal is het ook geen kattenpis.
3 Lana Del Rey – Ultraviolence
Hypnotische plaat over drank, dood en drugs. In Amerika ligt Lana onder vuur omdat ze weinig bij zou dragen aan de feministische zaak. Die dames hebben er dan overduidelijk niets van begrepen.
2 The Juan MacLean – In A Dream
John MacLean maakt weer een plaat met alle beats en geluidjes precies op de goede plek. Nancy Whang doet de rest.
1 Ariel Pink – Pom Pom
Ariel ken niet zo goed kiezen en schotelt ons daarom maar een plaat voor met het beste dat de popmuziek ons de laatste 40 jaar heeft gebracht. Dat hij het nergens echt lijkt te menen zorgt voor een dubbele bodem die vraagt om een mooi essay over ironie in de popmuziek.
0