En op de tweede dag schiep God het uitspansel…wij daarentegen gingen naar Le Guess Who, ook leuk.
Dag 2 begon meteen goed in het semi-platenzaakje ‘Swordfish & Friend’ aan het Oudkerkhof. Daar spelen in het kader van de 3voor12-sessies twee verassend goeie bands. Eerst DRACULA LEGS, een op het eerste gezicht weinig opzienbarend Brits gitaarbandje. Maar het is hun Canadese zanger die vanaf de eerste seconde met een Ian Curtis-achtige intensiteit alle aandacht naar zich getrokken weet. Dit lijkt me typisch zo’n dood-of-de-gladiolenband, ofwel zo’n act waarmee het precies twee kanten opkan: ofwel ze blijven nog jaren cult-struggelen in de underground, ofwel ze gaan voor instant-succes met foute labels, foute producers en dito instrumentarium, waarna we ze als een soort Editors weer terugzien op Pinkpop. Andere smaken zijn er niet.
Dracula Legs, zanger met gele muts, publiek buiten op straat
Dan NOUVEAU VELO, je weet wel, dat veelbelovende bandje uit Helmond met die flutnaam. Al eens eerder in Ekko gespot (voorprogramma van ?). Nu verrassen ze opnieuw met sterke, quasi-luchtige songs die bij vlagen doen denken aan de eerste paar Chills-singles. Je begrijpt: een groter compliment is niet denkbaar.
Als een zwaluw naar zijn nestje, zo togen wij des avonds wederom Pandora-waarts. Een paar maanden geleden nog – de tent was toen nog niet open- beleefden we een rondleiding door het nieuwe TivoliVredenburg. Ik hoor het de rondleidster nog zeggen, terwijl we daar in die recht-toe-recht-aan-bunker met open monden om ons heen stonden te staren: “Deze zaal heet Pandora, dit is onze cross-over zaal, bedoeld voor modeshows, disco’s en dat soort zaken.” Ik denk: al na een paar maanden blijkt hoezeer men toen zelf ook niet goed niet wist welke kant het opmoest. In dit geval pakt dat goed uit: het is deze zaal die het oude Tivoli het best blijkt te benaderen, de Pandora-zaal is arguably het kloppend hart van het festival.
Parquet Courts in Pandora
PERFUME GENIUS bijvoorbeeld. In veel opzichten doet hij denken aan Sean Nicholas Savage (in mei nog in EKKO, tijdens LGW May Day): type eenzame performer, modegevoelig, lippenstift op, beetje arty farty, androgyn, homosensueel wellicht, het grote gebaar niet schuwend, muzikaal slow & tamelijk minimaal begeleid door vooral elektronica. Het verschil is dat er bij het parfumgenie meer muzikale virtuositeit komt kijken, maar ook dat de tragiek die bij Savage zo helder tussen de regels door weerklinkt, bij hem ontbreekt. Al met al: wel goed, niet indrukwekkend.
DEAN BLUNT dan. Had ik nog nooit van gehoord. De LGW-website belooft een sample-artiest, ‘who creates weirdly hypnotic electronica, sending a sensational wave of amazement through the crowd.’ Huh, is hier sprake van een persoonsverwisseling dan? Geen sample te horen althans. Wel ontwaren we in het mistige pikkedonker een zittende man die drie kwartier lang wat teksten opleest, begeleid door pianist, drummer en twee saxofonisten. Zo te horen heeft hij al een en ander meegemaakt in het leven. Zo heeft hij het steeds wat verbitterd over ‘the rap-game’ (ooit maakte hij deel uit van het duo Hype Williams, las ik ergens) en ’When you’re married with the streets you can’t get a divorvce,’ hoor ik hem raakschieten. De saxofonisten free-jazzen daar wat overheen, met hier een daar wat snufjes piano- en drumwerk. Zeker iets bijzonders, maar ook zeker niet sensationeel dit.
Ice Age in Pandora
Daarna twee bands die gekomen zijn om te oogsten wat eerst al gezaaid was. De Kopenhagenezen van ICE AGE maakten een jaar of drie terug snel naam met ultra-heftige punkshows (ook in Db’s, tijdens LGW 2011) waarbij de zanger met regelmaat grof over ’t randje ging. Nu hebben ze alweer een derde album uit op Matador en die wordt alom geprezen. Live blijken het – ondanks hun piep-leeftijd- uiterst bekwame performers. Die zanger is geen verlegen jongen en weet de zaal goed te bespelen. Alleen …. echt goeie nummers hoorde ik almaar niet. Of zou dat aan mij liggen dan?
Wel goeie nummers bij de PARQUET COURTS. Twee jaar terug zag ik hen al eens op Metropolis Rotterdam, waarbij ze zichzelf lieten wegvagen onder een lawine van punkrocklawaai. Daardoor bleef er van de fraaie liedjes van hun album Light Up Gold weinig over. Nu is er een herkansing, zijn er plotseling twee nieuwe platen en dus ook de mogelijkheid om uit een rijker repertoire te kiezen. Ook blijken ze nu over een female drummer te beschikken, die juist vanwege haar beperkingen veel toevoegt aan het geluid, als je snapt wat ik bedoel. Wat mij betreft het hoogtepunt van de avond.
Cut Hands in Ekko
Om 3 uur des nachts pik ik vervolgens in Ekko nog effe CUT HANDS mee. Achter twee laptops staat een krasse knar-dj behendig met wat knoppies te stoeien. Nou ja, mij hoor je niet klagen. Dankzij het goede werk van koning alcohol en het late tijdstip gaan de stuiter-beats er in als een nachtmutsje.
0
Nouveau velo stonden in het voorprogramma van Warm Soda.
En The Wytches