The Tallest Man On Earth – Shallow Grave
Shallow Grave, dat was die film van Danny Boyle net vóórdat hij Trainspotting maakte. Mooie rol voor Keith Allen als junk die doodgaat en een koffer vol geld achterlaat voor de bewoners van het studentenhuis waar hij net was ingetrokken. Met die studenten liep het natuurlijk slecht af. Dat geldt niet voor Kristian Matsson, de folkie Zweed die onder de naam Tallest Man On Earth in mei vorig jaar zijn eerste plaatje uitbracht. Overigens: mensen die uit principe niet houden van mannen-met-gitaar-liedjes mogen nu afhaken. TTMOE draaide aanvankelijk gewoon rustig mee in mijn Primavera-iPod-caroussel. Na verloop van tijd gingen de liedjes me opvallen en heb ik een dag of drie alleen nog maar Shallow Grave gedraaid. De plaat bestaat uit negen prachtige werkjes in de traditie van Bobby D., Connor O. en Kings Of Convenience. Een man om naar uit te kijken op PS09.
Neil Landstrumm – Lord For £39
Ondanks zijn Zweeds aandoende naam is Neil Landstrumm toch echt een Schot. Hij schijn al een jaar of vijftien dansliedjes te maken. Mij viel hij een twee jaar geleden op toen hij op zijn Factory EP liedjes van Happy Mondays en Joy Division door zijn mangel haalde. Dat leverde een soort retro rave geluid op. op zijn nieuwste plaat hoor je dat ook, aangevuld met ouderwetse dreundance à la Tresor in 1995. Het plaatje heeft wat zwakke momenten, maar zelfs dan kan ik de behoefte niet onderdrukken om door de kamer te stuiteren.
Morrissey – Years Of Refusal
Moz is voor de hattrick gegaan. En met succes. Na You Are The Quarry en Ringleader Of The Tormentors is Years Of Refusal de Derde Sterke Plaat Op Rij van Zijne Humeurigheid. Alles klopt weer: de tong in de wang op tekstueel niveau, het hoge gehalte meezingbare (of meejodelbare) nummers en zijn herkenbare thema. Dat thema komt er – zoals wij allemaal weten – op neer dat er niemand is en er nooit iemand zal zijn met wie de Mozzer een bestendige relatie op basis van gelijkwaardigheid kan onderhouden. Uiteindelijk is dát natuurlijk wat ons aantrekt in zijn nummers. Immers: geldt dat niet voor ons allemaal?
En dan in de buitencategorie natuurlijk Franks onvolprezen PotKast. Lekker tot de laatste mimuut en niet stuk te draaien. Klasse!
0
Mag ik bij dezen dan ook direct Boyles nieuwste film Slumdog Millionare bij een ieder aanbeleven. Mooie beelden van Bombay, gave India-trancegeluidjes en toch een feel-goodfactor 45 plus.
Kwa ceedees vind ik zelf behalve Morrissey ook de januari-platen van twee andere grootheden wel de moeite waard: Bruce Springsteen, Working on a dream en de nieuwe Anthony and the Johnsons, the crying light.
deze film was verdorie uitverkocht tijdens de IFFR, maar ik ga h’m zien.
Ben nog niet met de voorbereiding voor PS’09 begonnen (misschien al wel, maar zijn mijn favoriete bands nog niet bekend gemaakt). Grote tegenvaller die al wel geprogrammeerd staan zijn the Wavves. Misschien live leuker dan op de plaat.
Verder benieuwd naar Neil.
Ik zal dit weekend ook nog een lijstje plaatsen.
Ik voorzichtig met de voorbereidingen begonnen. Naast wat ik al kende en goed vind (Damian J., MBV, ACR) en De Langste Man heb ik nog niet veel uitschieters ontdekt. The Vaselines vind ik erg leuk (kende ik niks van), Vivian Girls bevallen me ook, net als Bowerbirds.The Mae Shi, Wavves en Ponytail weet ik nog niet zo. Sowieso niks vind ik Gang Gang Dance. Beetje té arty farty naar mijn smaak.