…Ik had je nog helemaal niet verteld dat ik dag 1 afsloot door in het KING KONG HOSTEL te gaan pitten. Dat is een nieuw hostel in de Witte de Withstraat, helemaal strak gebouwd naar de eisen van deze tijd. Voor 25 euries kun je er al terecht.
Een paar maanden eerder had ik al het voorrecht daar rond te mogen snuffelen (echt waar) tijdens de grootscheepse verbouwing Een bekend Rotterdams horeca-figuur had namelijk een paar pandjes op rij aangekocht en was druk aan het timmeren geslagen om zodoende zijn droom bewaarheid te laten worden: een betaalbare slaapplek voor iedereen in hartje Rotterdam! Tijdens die verbouwing moesten er –architectonisch interessant! – overblijfselen o.a. van een illegale Chinees gokhol en een antieke hoerentent weggebroken worden, waaronder – het zijn de details die het ‘m doen- een knalrood betegelde jacuzzi op een zolderkamertje, jawohl!
MoMo 2014 leek mij een mooie gelegenheid om King Kong eens uit te proberen. Voor die 25 pegels krijg je een stapelbedje in een kamer met nog vijf slaapplekken. Het personeel is erg aardig maar nog wat onwennig (“Zeg jochie, is dit hostel soms genoemd naar het roemruchte Rotterdamse punk-platenlabel King Kong Records?” Het ventje kijkt me aan alsof hij water ziet branden…).
Kutprobleem bij het te bedde gaan rond 02.30 uur blijkt alleen dat de kamer pal boven Café De Witte Aap gelegen is, en recht tegenover het terrras van het NRC-cafe. Kortom: een teringherrie van jewelste, en dat tot diep in de nacht! Bovendien blijk ik de kamer te moeten delen met een stel Italiaantjes. Die blijken niet alleen last van smetvrees te hebben (p.p. minimaal een half uurtje aanrommelen in de badkamer) maar ze kunnen ook nog eens niet buiten hun smartphoontjes. De hele nacht en ochtend door klinkt het gepiep en geknor van binnenkomende appjes en smsjes. Kortom: overnachting de puta madre!
Syd Arthur
Wellicht dat die beroerde nachtrust er debet aan is dat ik het op dag 2 muzikaal een stuk minder goed kan vinden. De eerste twee bands van de avond SYD ARTHUR en JONATHAN WILSON, beiden in de Schouwburg, gaan althans finaal langs me heen. Het programmaboekje kakelt heel interessant over “psychedelisch” maar ik hou het liever op gezichtsloze drollenpop.
George Ezra: publiek voor en publiek op het podium
In de tent ’s middags op het Schouwburgplein speelt “de nieuwe sensatie”, de 19-jarige GEORGE EZRA. Ja, als er wéér eens een bijdehante, goed uitziende, guitige, enigszins talentvolle jonge Engelse eenling opstaat dan zijn wij Nederlanders er als de chickens bij om ze in onze armen te sluiten. Ik hoor echter niks nieuws, mensen. Jake Bugg trok ik nog wel, maar dit…. De zoveelste “singer-songwriter” alweer. Of om met Zwartboek te spreken: “houdt het dan nooit op?”
La Luz
Dan de surf van de dames van LA LUZ uit Seattle, door mij hier hoogstpersoonlijk onlangs nog onder de aandacht gebracht. Ze komen met een beschaafd swingende set en staan op zich wel lekker te spelen. Maar ja, het is surfmuziek en dat betekent de bekende riedels afwerken, zonder dat er buiten de begane paden getreden wordt, wat ook bijna onmogelijk is bij zo’n afgekloven genre. In een dergelijk geval kan een spetterende live-presentatie wonderen doen, zou je zeggen, zeker in de rumoerige foyer van de Schouwburg. Zo niet bij La Luz, want ze blijven er het hele optreden wat bleu bijstaan. Zangeres/gitariste Shana Cleveland mag dan wel moeders mooiste zijn, moeders vrolijkste is ze bepaald niet. Zodoende wordt het een wat statisch en weinig memorabel gebeuren. Jammer hoor.
Welkom in Calimerocomplex-city. Op dag 2 hangen er op alle locaties van dit soort gênante posters.
MoMa ’14 grijp ik aan voor een hernieuwde kennismaking met MOSS. Eerder vond ik deze Mokumse band wat studentikoos en uitstralingsloos. Hun vriendelijke alt-pop leek helemaal geknipt voor DWDD en dat was precies wat ik er op tegen had. Maar ik vind: iedereen verdient een tweede kans, en dat geldt dus ook voor Moss. Welnu, ik kan niet zeggen dat ik nu helemaal “om” ben, maar ze troffen me dit keer wel aangenaam met een hele eigen, lekker lang aangehouden groove. Ze hebben een nieuwe (Noorse) bassist en komen erg goed op elkaar ingespeeld over. Minpuntje vind ik nog wel de huilerige zang die op den duur een beetje gaat irriteren. Ik denk: een whiskey-dieet, een femme fatale, een drugsdode of gewoon af en toe wat vet aangezette mineurakkoorden kunnen Moss een stuk verteerbaarder voor de onderbuik maken.
Thumpers
In Rotown (en ’s middags in de tent) spelen THUMPERS. Een Londens bandje dat net een plaat uit heeft op Sub Pop. Ze maken zeer pakkende, energieke, bijna over-enthousiaste liedjes, gecentreerd rond het erg drukke getrommel van de drummer. Uit niets blijkt echter dat we hier met alternativo’s te maken hebben, ik bedoel het zou zomaar om geldbeluste 3FM-carrierejagers kunnen gaan. Voorzichtig koop ik na afloop dan ook een 7 inch om uit te vinden wat hun ware bedoelingen zijn. Dat blijkt niet mee te vallen: NSB‘ers zou ik ze niet willen noemen maar ik hoor er niet de juiste bezieling in, weet je wel.
0