Van onze correspondente. Met een foto van onze fotografe.
Er zijn drie platen die de shoegaze hebben gedefinieerd: Loveless van My Bloody Valentine, Souvlaki van Slowdive en Nowhere van Ride. Die laatste – het debuut van vier verlegen studenten uit Oxford – verscheen vandaag exact 35 jaar geleden. Het album verpakte melodie in ruis en metselde emotie in een muur van fuzz en galm.
Drummer Loz Colbert werd destijds weggeblazen door Psychocandy van The Jesus and Mary Chain. ‘That noise made so much sense to me,’ zei hij, ‘passionate, swaggering and all-consuming, like being caught in an oil painting that was constantly shifting.’ Die openbaring – het idee dat lawaai schoonheid kon zijn – werd de motor achter Ride’s geluid.
Alan McGee van Creation Records vermoedde het potentieel en dook steeds vaker op bij optredens. Hij riep de band bij zich op kantoor, mompelde iets in onverstaanbaars Schots en stuurde ze weer naar buiten. ‘It was only later,’ herinnerde Andy Bell zich droog, ‘that we discovered we were signed.’
Nowhere klinkt intuïtief. Zo bouwt Seagull zich op tot storm en Vapour Trail vervliegt in de lucht. Wat overbleef was een geluid dat nergens vandaan kwam en organisch leek te zijn ontstaan.
Het succes bracht een eindeloze reeks optredens op gang. ‘We were shoveled out to do more touring, without a plan and not having had the chance to perfect anything in the studio,’ vertrouwde Colbert ons toe. ‘Or to work on our craft, or just have some time away from each other.’
Toch liet Ride nóg een statement achter: Going Blank Again (1992), een ambitieuzer, opener album waarop hun melodieën losraakten van de mist. Het toonde wat Nowhere had aangekondigd: deze band was meer dan galm alleen.
De tijd keerde zich tegen hen. Halverwege de jaren negentig verschoof de aandacht naar britpop, met Oasis als nieuwe vaandeldrager van Creation. Het label, dat ooit Ride, Slowdive en My Bloody Valentine onderdak bood, zette zijn shoegaze-bands aan de kant. De dromers maakten plaats voor de straat.
Ride viel uit elkaar, uitgeput en opgebrand – het logische gevolg van een generatie die meer tourde dan leefde. Daarna viel het heel lang stil, terwijl hun muziek bleef resoneren en met de jaren aan importantie won.
Vijfendertig jaar later is Nowhere nog even vitaal als toen. Moderne erfgenamen als DIIV, bdrmm en Beach Fossils bouwen onverminderd voort op het vocabulaire dat hier werd uitgevonden: galm als emotie en ruis als vorm.
