Effe een veelbelovende band uitchecken in een andere stad, deze jongen doet het met regelmaat. Toch gebeurt het eigenlijk nooit dat de trein zich dan richting Groningen begeeft. Dat verrekte oord is welbeschouwd een soort Omsk, een mooie stad maar net iets te ver weg. Maar hey, eens moet de eerste keer zijn en zo kwam het dat ik ergens in 2018 toch Grunnenwaarts trok. Directe en enige aanleiding was de plaat Pools van PRETTIEST EYES die kort ervoor was verschenen. Van de heavy heavy monstersound van die LP was ik danig onder de indruk geraakt. Brandende nieuwsgierigheid fikte in mijn donder, ik vloeide als het ware vanzelf die intercity naar Vera in.
Pools was verschenen op Castle Face, het bekende San Francisco indie-label van John Dwyer en consorten. Behalve dat Castle Face een garantie op zich is (platen die erop verschijnen kun je blind aanschaffen) vond ik Pools er ook nog eens eentje van de buitencategorie. Zelfs met mijn veeleisende flapoortjes als extra filter was ik ervan overtuigd een topklasse spacey psych band te horen, aangevoerd door een begenadigd zangertje a la Roky Erickson. Alles wees op zo’n zeldzaam broeierig stelletje frustraten dat alles wat hen dwarszit in hun muziek wist te verwerken. Ja broeierig en onstuimig klonk het, en dan ook nog eens hun enige optreden in Nederland, daar moest ik bij zijn!
Ten overstaan van een stuk of 150 stoere Grunners beklom PRETTIEST EYES die avond de Vera-mainstage. Prettiest Eyes bleek een trio, ze oogden een beetje Mexicaans ofzo, al kwamen ze gewoon uit Los Angeles. Al gauw werd duidelijk dat de chicano bassist-met-cowboyhoed een belangrijke aandeel in hun sound had. Zijn heavy baspartijen vormden een prominente en stevige basis onder een dreinende galmbak vol gloedvolle synth-punk.
Maar met de zanger was iets curieus aan de hand. Op geen enkele manier voldeed hij namelijk aan mijn ingebakken clichébeeld van hoe psych-rock ‘n’ rollzangers eruit dienen te zien. Ten eerste, deze jongen speelde geen gitaar, hij bleek de zingende drummer. Pontificaal vooraan tegen de podiumrand neergezet fungeerde hij onmiskenbaar als de frontman van het gezelschap. Daarnaast bleek het allesbehalve een ongure dopehead-met zonnebril. Eerder een kort mannetje met kortgeknipt haar, even gezond ogend als breed grijnzend deed hij zijn ding.
Inwendig verzette ik me hevig tegen al te gemakkelijke stereotyperingen maar ik geef eerlijk toe, hij deed me aldoor denken aan Manuel uit Fawlty Towers. ‘You are amazing!’ kraaide hij al na twee nummers de stug de kat uit de boom kijkende Grunners toe. Even later waagde hij het – noch altijd met die grijns- op de basdrum te gaan staan gevolgd door nog meer slapstick-fratsen.
En dan nu, zeven jaar later, wie denk je dat er het podium van De Nijverheid opspringt? PACHYMAN natuurlijk, die zelfde drummert/zangert uit Prettiest Eyes!! Wederom voor een eenmalig optreden is hij (echte naam Pachy Garcia) naar Nederland gekomen, nu dus in dit Ekko-filiaal. Pachyman heeft duidelijk het roer omgegooid, als Puerto Ricaan van geboorte laat hij dit keer zijn Caraïbische roots spreken. Want opgegroeid met roots reggae en dub zijn dit nu de genres waar hij zich op gestort heeft. Interessante shit wel, want Spaanstalige reggae en dub dat kenden we nog niet!
Vorig jaar speelde Pachyman al eens als ‘one man dub-band’ in Merleyn/ Nijmegen, maar nu in Utrecht staat er een kwartet mannen op het podium. Ook in deze incarnatie is hij de zingende drummer en wederom staat zijn drumstel centraal vooraan geposteerd. Het trommelen gaat hem dan ook bijzonder goed af. Strak en smaakvol en goed gedoseerd, echt een vakman. Af en toe gaat hij erbij staan en bespeelt dan niet onverdienstelijk de melodica, een reggae-instrument bij uitstek natuurlijk. Verder maakt hij zo nu en dan een uitstapje richting publiek en lijmt ze dan met veel ‘muchas gracias!’ of zet hij het op een potje (zullen we maar zeggen) typisch Puertoricaans skanken.
2 x Pachyman in De Nijverheid
Zeker, bij vlagen weet de Pachyman-band best wel te imponeren. Hun dub-reggae klinkt zoals het hoort te klinken en weet de fameuze Channel One sound goed te benaderen. Het publiek gaat al gauw overstag, met een verdiende toegift als bonus. Toch valt er ook wel wat af te dingen. Pachy’s stemgeluid is ronduit vlak en zijn teksten lijken maar weinig om het lijf te hebben. Bovenal klinkt de muziek vriendelijk, ja soms lijkt het op de voortkabbelstand te staan en gebeurt er weinig. De bassist heeft een keurig multomapje voor zich liggen met muzikale aanwijzingen. Zou hij een ingehuurde gast zijn?
Het Ekko-promopraatje beloofde ons een Pachyman die ‘je meeneemt naar het Jamaica van de jaren ‘70 met invloeden van dub-engineers als Scientist en King Tubby,’ Nou ja okay, ik snap die gedachte wel maar de onbezorgde zomerse klanken van de Puerto Ricaan komen qua vibe, feel en klankkleur evenzogoed in de buurt van softe eigentijdse USA-exoten als Black Pumas en Khruangbin. Onwillekeurig mot ik even terugdenken aan de Pandora-gig van The Scientist tijdens LGW 2024. Dat was toch wel even andere koek hoor.