Hoe moeilijk is het om geen grappen te maken als de zanger van een band genaamd Ou est le Swimming Pool een lichtmast aanziet voor de hoge duikplank? Erg moeilijk. En dus werden de eerste grappen over het tragische incident reeds gemaakt op de stoep voor de Gerardus Majellakerk waar het reisgezelschap zijn reis begon richting Pukkelpop.
De zelfmoord zette de juiste toon voor een uitermate geslaagd en kwalitatief verrassend sterk festival. Overgoten door de koperen ploert, die de Vlaamse biertjes extra lekker deed smaken, bezocht het gezelschap –Bram, Frank, Jos, Joost en ik-zei de gek- allereerst een Zuid-Afrikaanse hiphop-band genaamd Die Antwoord. Volgens Wikipedia is dit een zef-rap-act uit Kaapstad bestaande uit de drie leden Ninja, Yo-Landi, Vi$$er en DJ-Hi-Tek, maar dat wist ondergetekende niet toen hij stond te luisteren. Zou Yo-Landi de naam zijn van dat kittige meisje, dat van grote afstand bezien een van haar borsten leek te ontbloten? Laatstgenoemd voorval werd echter ontkend door andere bezoekers.
Was de opinie over dit Zuid-Afrikaans hiphop-ensemble nog gematigd positief te noemen, bij de tweede band op het programma liepen de meningen uiteen van ‘verschrikkelijk’ (Jos en Frank) tot ‘geniaal’ (Bram en ondergetekende). Vanzelfsprekend hebben de laatsten gelijk en is Surfer Blood gewoon een uitstekende gitaarband met een goeie zanger en fijne liedjes.
Terwijl de rest van het gezelschap de eigen muzieksmaak verder ging bederven met vreselijke electronische boem-boem-muziek, ging mijn persoontje naar de ingetogen kwaliteitsfolk van the Low Anthem luisteren. Dat schijnt heel mooi te zijn geweest, alleen was het nauwelijks te verstaan dankzij de electronische boem-boemmuziek van de tent ernaast. Dit soort bands moeten gewoon niet op festivals optreden, zo veel is duidelijk!
Hetzelfde geldt voor Soulwax, maar dan om geheel andere redenen. Deze Vlaamse heren hebben al enige jaren de merkwaardige gewoonte om hun beste werk –much against everybody’s advice- niet te spelen en het publiek in plaats daarvan te trakteren op vervelende electronische boem-boem-muziek.
Snel dus naar de Broken Bells gegaan. Gelukkig maar, want dit bleek het hoogtepunt van de dag te zijn. Heerlijke nummers waar die gekke anti-held James Mercer – mag ik dat zeggen? ja dat mag ik zeggen- met zijn fraaie, rustgevende stem omheen kon krioelen. Wat kan muziek toch mooi zijn!
Ook de volgende act bleek een voltreffer. Overgehaald door Frank en Bram toog ik naar Two Door Cinema Club, volgens Wikipedia een electropop-indierockband uit de Noord-Ierse plaatsen Bangor en Donaghedee. Maar ook dat wist ik toen nog niet en dat is maar goed ook. Noord-Ierland associeer je niet direct met de vrolijke, dansbare muziek voor de positieve mens die deze keurige rossige heren speelden. Dit moet wel de beste Noord-Ierse band zijn sinds Stiff Little Fingers (hoewel ik zogauw ook geen concurrenten kan bedenken)! Zelfs de beangstigende aanwezigheid van een al te ruig behaard sujet kon de pret niet drukken.
Van Yeasayer was uw recensent eigenlijk overtuigd dat dat niets voor hem was. Dat oordeel was gebaseerd op een met een half oor beluisterd concert op Lowlands en een paar nummertjes op de luisterpaal. De eerste paar nummers van hun concert vond hij echter overweldigend. Mooie ritmes, fraaie meerstemmigheid. Na een nummertje of drie kwam aan de pret een einde en besloot een of andere neuroot alle nummers alleen te gaan zingen. Waarschijnlijk was dat de echte zanger. Uw recensent wist meteen weer waarom hij Yeasayer niks vond.
De rest van de avond stond in het teken van de pretpunk van lang gelee. Allereerst the Toy Dolls –die we daags erna aan het ontbijt van ons hotel troffen – en daarna Bad Religion. Deze heren weten allen waar Abraham de mosterd vandaan haalt en die mosterd namen zij mee na de maaltijd. Het jeugdige publiek genoot echter zichtbaar van deze vijftiger-fratsen. Voor het reisgezelschap was dat het teken om het hotel op te zoeken.
Conclusie: Pukkelpop 2010 was een uitermate geslaagde editie.
Treffend!
Ik zal even wat ontbrekende info toevoegen. Terwijl The Low Anthem zijn zgn. luisterliedjes in de microfoon fluisterde, speelde een geniaal Caribou in de snikhete tent aan de overkant. De shirtjes plakten al voor de eerste noot aan de lijven. Gelukkig zorgde ritmisch bewegen voor wat verkoeling. En daar gaf hetgeen de heer Snaith (voor de gelegenheid slechts gekleed in zijn ondergoed) en zijn vrienden te berde brachten alle gelegenheid toe. In viermansopstelling, inclusief bas en guitaar, speelde het gezelschap vooral werk van de laatste plaat. Enig minpunt was dat de organisatie na een aantal nummers nieuw publiek de toegang ontzegde wegens “volzet”. Daardoor liep ik een zeer welkom verkoelend drankje mis en waren Frank en Joost gedwongen buiten de tent een extra Maesje te delen.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=oezMGQdMmX8&fs=1&hl=nl_NL%5D
Verder verdienen de heren van Bad Religion een eervolle vermelding. Na 30 jaar samen spelen sluipt er enige routine in, maar man, man man, wat een set. 27 nummers in ruim een uur, waarbij het aanvankelijk erbarmelijke geluid steeds beter werd (of mijn gehoor steeds slechter). Hoofdrolspelers waren echter de enthousiaste jongens en meisjes die na drie dagen festival nog genoeg energie over hadden voor een ouderwets potje dansvloervechten. Daarbij werden alle 27 nummers tekstvast meegebruld. Dat is topsport van een klasse die deze bijna 40-er maar nauwelijks kon bijbenen. Het was trouwens hier dat mijn telefoon uit mijn broekzak glipte en onmiddellijk door tientallen bekiste voetjes werd verbrijzeld.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=D2Ae9UIuqPs&fs=1&hl=nl_NL%5D
Na BR nog even een half uurtje cooling down bij Boys Noize. Het was al na 12-en en dus het ideale moment voor electronische boem-boem-muziek. De sfeer was dus ook electrisch. Je voelde het gewoon: hier werden eeuwigdurende vriendschappen gesloten en gezinnen gepland.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=JSZ9qau7CdA&fs=1&hl=nl_NL%5D
Helaas gemist op de vrijdagvond: de enige band waarvan het bandshirtje nooit misstaat. Nog beter te pruimen in Vlaanderen, vanwege de Kraftwerkiaanse taferelen (zag ik op joetoep).
Ben trouwens benieuwd hoe Uffie en The Drums waren.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=IAXXr11bIeA&fs=1&hl=nl_NL%5D
de graanprijs te hoog om de gier op landgoed pukkelpoep te ruiken? Of hebben jullie toch weer van deze traktatie mogen genieten?
klinkt goed. Heb veel gemist, jammer, jammer. De jongensgeluiden vind ik opvallend goed laatste tijd.
Nee, boerenlucht was dit jaar afwezig. Het was wel wat stoffig. Zat dagen later nog zand uit mijn neus te peuteren.
Nog meer Hasseltgangers een virusje opgelopen trouwens? Ben sinds maandag koortsig met dikke keel.
Mooie recensies van een prettige dag. Het gemis van de penetrante zure lucht was inderdaad het eerste wat me opviel. Verder dat de bezoekers elk jaar jonger lijken te worden (de ballenbak zal volgend jaar zijn intrede doen).
Two door cinema club verraste met een energieke set. Alleen draaide mijn maag om bij het aanzicht van die harige tweener. brrr.
Virus ook meegenomen naar B. Vanavond maar eens gaan ontsmetten.
Graag sta ik op deze eervolle plek nog even stil bij het optreden van Jolanda Visser, artiestennaam Jo-Lanti Vi$$er, de vinnige rapster van Die Antwoord. Sinds tijden heb ik na afloop van een concert niet meer zo lang in bed liggen woelen, smachtend naar één enkel vrouwmensch. Jolanda is de meest onwaarschijnlijke white trash popster sinds Happy Monday Bez, of voor mijn part sinds The Legendary Stardust Cowboy ten tijde van Paralyzed, of voor mijn part sinds Bushwick Bill, maar eh…..die was zwart. Qua kapsel heeft ze nog het meeste weg van John de Wolf anno 1985, maar dan in een Zuid-Afrikaanse pygmee-versie. De geniale Die Antwoord-clip Wat Kyk Jij is gewoon voor 13 Rand opgenomen in een rijdend taxi-busje, waar Jolanda wild in rondspringt, rijdend door gebieden waar ze tijdens het afgelopen WK nog zo voor gewaarschuwd hadden. En ook belangrijk, ze rapt in het Afrikaans, dus fok jou poes!! Tijdens hun optreden hebben Joost en ik gevaarlijk dicht vooraan gestaan, maar zodoende we konden we wel mooi diep in Jolanda’s straathondenogen kijken en na afloop waren het dan ook roerend met elkaar over eens: Jolanda Visser is ‘for real’! Dat bleek ook wel uit het feit dat ze onlangs een filmrol heeft afgeslagen, niet zo maar eentje, maar van regisseur David Fincher, die van Se7en en The Fightclub.De simpele reden: Die Antwoord is haar leven! Ja met Jolanda is er eindelijk weer zo’n klasssieke anti-ster opgestaan die rechtstreeks uit het trailer park het podium opstapt, en daar houden wij van! Dus leve de vrouwelijke tegenhanger van early Eminem!
Uit het Engels geciteerd:
When Hollywood approaches you to do a movie… the general rule is ‘you do the movie’, especially when it’s a lead, the character of Lisbeth Salander in the film adaptation of Stieg Larsson’s best-seller, The Girl with the Dragon Tattoo. Director David Fincher was attracted to Vi$$er’s appearance and attitude, despite her lack of formal film experience. However, Vi$$er made her motives clear… she’s not about to sell-out for glitz and glamor.
het oude Yeasayer album is substantieel beter dan het recentere werk. Raad aan die eens af te luisteren, is echt een ander ding. Zal u wellicht wel bevallen.
@Jos
Van een afstandje had wat minder gevoel bij die dame, zeg maar. Zal nog eens wat plaatjes bekijken. Een ding zit me wel dwars… die Fincher heeft toch die Larsson-trilogie helemaal niet geregiseerd? Misschien wilde hij niet meer toen Jolante afhaakte.
Amerikanen willen graag een eigen versie. Houden niet van Zweedse films (nou ja alleen van die vieze).
Had ik kunnen weten, natuurlijk.
Volgens imdb is de halve wereld trouwens in aanmerking geweest voor de rol van Salander. Miss South African White Trash staat er dan weer net niet tussen.
Vond die Zwødse versie overigens aardig definitief. Maar ik ben dan ook geen Amerikaan.