Eind vorig jaar heeft Radio Birdman van Citadel Records de reissue treatment gekregen in de vorm van een allesomvattende en ook al weer uitverkochte cd box, waarvan een aantal titels ook los op vinyl te krijgen is.
Dit is er een van; aan het eind van 1977 opgenomen met een mobiele studio en een essentieel tijdsdocument van een band die met high-energy en in high-fidelity alles wat ze voor de voeten komt neermaait.
Radio Birdman werd opgericht in 1974 en is vernoemd naar een verkeerd verstane tekstflard uit ‘1970’ van The Stooges.
Na een meesterlijke eerste elpee en groeiende faam werd na vier jaar toch de radio uitgezet en de birdman vrijgelaten. Het succes trok slecht en gewelddadig volk aan en Sire Records raakte in financiële problemen. Een aantal leden was intussen weer gaan studeren en alleen op de voorwaarde dat zij hun studie afbraken was Sire nog bereid geld in de band te steken. Toen de leden dat weigerden was het snel afgelopen. Een postume elpee, opgenomen in 1978 en uitgebracht in 1981, was het laatste levensteken tot 1996, en dit optreden op 12 december 1977 bleek achteraf dus een van hun laatste shows te zijn.
Live At Paddington Hall is zo’n optreden waarvan iedereen zegt dat ie erbij was, maar in werkelijkheid waren het maar een paar honderd mensen. Gelukkige mensen dunkt me, je kan bijna sterven na zo’n show.
De band is in topvorm en vuurt hit na hit af op het hoorbaar enthousiaste publiek. Zanger Rob Younger spuugt zijn teksten uit met een mengeling van fatalistisch venijn en bijtende bravoure. Als hij ‘it breaks my heart’ zingt, of ‘I got a P.38 with a loaded clip’, dan kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Muzikaal neemt de band het stokje over van the MC5; hi-energy rock ‘n’ roll boordevol hooks en riffs. En ze hebben liedjes, met een hoog meezinggehalte. Live At Paddington Hall is zo’n plaat waarvan je Yeeah Hup! roepend en met opgeheven vuist door de kamer ’the pop’ gaat dansen.
0