Eigenlijk kan ik mijn teevee net zo goed het raam uit smijten. Niet om een beetje de Keith Moon uit te hangen, maar gewoon omdat er zoveel aanbod op de interwebs is dat ik er nauwelijks aan toe kom om hem aan te zetten. En dan heb ik het niet alleen over de films en series op Netflix, maar vooral over de rijkdom aan beelden uit heden en verleden op Youtube. Een van mijn favorieten daarvan zijn de goede oude beelden van Toppop.
Hupsewups
Deze week stuitte ik bijvoorbeeld op het toppopclipje van Lio’s Amoureux Solitaire uit 1981. Dat geeft niet alleen aanleiding om een fijn filmpje te laten zien van een hupsewups zangeresje dat vergeten is haar broek aan te trekken, maar vooral om eens even stil te staan bij het productieteam achter dan nummer, de Belse synthpioniers Telex.
Telex is de band van Brusselaars Marc Moulin, Dan Lacksman en Michel Moers. Deze heren waren doorgewinterde jazzmusici, met een grote voorliefde voor electronische instrumenten. Lacksman bediende bijvoorbeeld het wonderorgel op Patrick Hernandez’ Born To Be Alive. Eind jaren 70 gaven zij een nieuwe wending aan hun carrières door Telex op te richten. Hun doel was om, geïnspireerd door Kraftwerk, de wereld te voorzien van de beste, meest baanbrekende electronische muziek ooit. Ze beginnen meteen goed. Niet onder eigen naam, maar door Plastic Bertrand’s opvolger van Ca Plane… produceren. Tout petit la planète is een spacediscoklassieker waar de heren van Daft Punk ongetwijfeld goed naar geluisterd hebben. Al spoedig daarna volgt hun eigen succes met Moskow Diskow, een internationale danshit, die nog steeds menig dansvloer in beweging brengt.
Zo swingend als de NMBS
Een jaar later pleegt de groep commerciële harakiri door voor België mee te doen aan het Eurovisie songfestival. Hun deelname was naar eigen zeggen een weloverwogen deconstructivistisch gebaar om de banaliteit van het festival aan de kaak te stellen. Het doel was dan ook om als laatste te eindigen. Een wens waar Portugal uiteindelijk een stokje voor stak. Daarmee leverde de deelname van Telex aan het festival louter verliezers op. De band kon zijn beweegredenen niet goed uitleggen, waardoor fans de band voor lange tijd besmet verklaarden en de band links lieten liggen.
Eigenlijk best een geinig nummertje
Dat de band voor hun derde album uit 1981 de broertjes Mael van Sparks inhuurde om de teksten te schrijven hielp daar geen moedertje lief meer aan. Pas toen de housemuziek aan het eind van de jaren 80 ging klinken als Telex begin jaren 80 bereikte de band weer het publiek dat het verdiende. Gelukkig bleef de kassa in de jaren daartussen rinkelen door productie- en remixwerk voor onder andere Lio dus, maar ook voor Thomas Dolby en Sparks.
Canned Heat ingeblikt
Midden jaren 00 maakte Telex nog een redelijk succesvolle comebackplaat met voor de helft eigen werk en voor de helft covers. Op de dansvloeren scoorden de heren met remixen voor band als Depeche Mode en Pet Shop Boys . Een tweede wederopstanding dus. Helaas was het van korte duur. In 2008 kwam er letterlijk een eind aan het liedje van Telex met het overlijden van Marc Moulin. Dat het onvolprezen Belpop een hele uitzending aan hem wijdde (maar nog niet aan Telex) bewijst wel hoe groot deze meneer in België was.
Dan Lacksman bracht vorig jaar de plaat Electric Dreams uit. Dat is allemaal niet zo heel bijzonder, zo las ik in De Morgen, maar zalen vol Belgen gaan er nog lekker hard op. En wie geeft ze ongelijk? We kunnen dus concluderen dat Telex nog eens onderstreept dat we hier in ons spreekwoordelijke kikkerlandje slechts tandenknarsend kunnen toekijken hoe onze zuiderburen ons structureel voorbijstreven als het om de muziek gaat. Zo! En nu ga ik lekker weer eens naar dat filmpje van Lio kijken.
0