Van poptent De Vorstin had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord. Toch ligt het slechts een kilometer of 15 van Utrecht verwijderd en telt het twee volwassen zalen. Een beneden- en een bovenzaal, met alles d’r op en d’r an. Foei dus! In de vorige eeuw kwam ik sporadisch weleens in De Tagrijn en het is precies op deze plek in hartje Hilversum waar rond 2010 De Vorstin verrees. De Tagrijn was een zaaltje-oude-stijl. Een omgebouwd oud schoolgebouw alwaar -zo ging het verhaal- altijd veel harde drugs gebruikt en verhandeld werden. Begin deze eeuw kwam er de klad in en kwam het leeg te staan, en niet veel later kwam er ook de fik in. Maar thans heeft De Vorstin zowaar de status van ‘kernpodium’ al te pakken, ook al oogt het aan de buitenkant als een interessant doenerig en vooral onpraktisch geval. Vast het werk van een architect met niet één maar twéé knotjes, dat kan haast niet anders.
In de bovenzaal is het op deze lente-achtige vrijdagavond volle bak. Het publiek, voor een flink deel bestaand uit goedgeluimde dertigers, is afgekomen op de Bootleg Beatles. Een Brits gezelschap dat al sinds 1980 (!) in diverse samenstellingen de wereld rondtoert met een eerbetoon aan de Fab Four. Het is nogal een multimedia gebeuren had ik vooraf vernomen en buiten voor de deur staat een enorme truck met Brits nummerbord geparkeerd. Dus kom maar op! Al snel wordt duidelijk wat we kunnen verwachten: een strak gechoreografeerde, musical-achtige, 2,5 uur durende feelgood-show waarbij het Beatles-tijdperk handig in een vijftal logische delen is opgesplitst.
Grappig wapenfeit: de Bootleg Beatles speelden eerder al eens op het gouden ambtsjubileum van Elisabeth II alsook op de 50e verjaardag van David Gilmour van Pink Floyd. Gilmour had tevens een andere coverband uitgenodigd en die tot hoofdprogramma gebombardeerd: de Australian Pink Floyd Show. Zoals hij het zelf uitlegde destijds: ‘ik heb altijd al eens The Beatles in het voorprogramma van Pink Floyd willen zien en eindelijk is het zover!’
Dralend moet ik toegeven dat ikzelf nooit zo van de Beatles ben geweest. Ja hooguit een handjevol platen slingert er bij mij in huis rond, en zelfs die zet ik zelden op. Tja als het om de sixties gaat heb ik de Merseybeat altijd nèt iets te zoetsappig gevonden. Persoonlijk werd ik altijd harder geraakt door wat er zoal aan kwaadsappigs rondom de Thames opborrelde. Ik ben altijd zogezegd meer een Stones-man geweest (met tevens genegenheid voor the Troggs, the Who, the Pretty Things.. ). Maar hey, geen kwaad woord over de Beatles hoor. Hun vakmanschap staat buiten kijf en nu ik erover nadenk, waarschijnlijk ken ik zeker wel 63,2% van hun repertoire. En dat is iets wat waarschijnlijk de meeste boomers me na kunnen zeggen, tenzij ze onder een vieze, vette, dikke steen geleefd hebben.
Als de Bootleg Beatles opkomen ben je als rechtgeaarde snob in eerste instantie geneigd om er heel lacherig naar te kijken en er heel kritisch naar te luisteren. Maar al rap wordt duidelijk dat er muzikaal-technisch helemaal niks tegenin te brengen valt. Dit zijn gewoon vaklui die de Beatles-muziek tot in de finesses beheersen. Alles lijkt grondig bestudeerd en is tot in de puntjes uitgewerkt. Al gauw heb je geen twijfels meer bij de historische correctheid ervan en sta je geboeid te kijken naar wie nou precies wat speelt en zingt. En dat is een gewaarwording zoals ik die sinds de reünie-show van Television van een jaar of 20 terug (in het oude Tivoli) niet meer zo heb meegemaakt. Gratis tip voor wie ze ooit wil bezoeken: gooi er snel een paar alcoholische versnaperingen in, je innerlijke remmingen verdwijnen als sneeuw voor de zon!
Qua uiterlijk is het natuurlijk een andere zaak, want niemand op aarde lijkt precies op George, Paul, John of Ringo. Maar van een bewegend wassenbeeldenmuseum valt altijd wel wat te maken zullen de meereizende make-up artiesten en set-dressers gedacht hebben. Ook al zijn de pruiken, nepbrilletjes en plaksnorren niet van de lucht, toch zijn zij erin geslaagd met name Paul en George behoorlijk geloofwaardig neer te zetten. Anders is het gesteld met John die vooral oogt als het bolle, gedrongen broertje van Ronald Visser. Dat zal er ook de reden van zijn dat deze John min of meer een optische bijrol speelt, vooral tegen het einde is hij veelal achter de toetsen te vinden en zien we enkel zijn gebrilde hoofd.
Hoe dan ook, het publiek vindt het allemaal prachtig. Van de frisse powerpop uit het begin tot aan de hippie-uitspattingen op het eind, alle refreinen worden geestdriftig en met de handjes in de lucht meegezongen. Als de regel ‘Hey, you gotta hide your hide your love away’ ingezet wordt buldert men het woord ‘hey!’ keihard mee, alsof het een glamrock-anthem betreft. Als de band een paar keer kort van het podium verdwijnt voor een ‘dress change’ gaan de bewegende beelden boven het podium gewoon door, nu met geluid erbij. Zo zien en horen we een stukje van ‘California Dreaming’ van The Mamas en The Papas voorbijkomen en ja hoor, ook dat wordt doodgewoon uit volle borst meegezongen.
Halverwege wordt de band uitgebreid met drie blazers en drie strijkers (blowers en strikers in goed Engels) en dat verhoogt de feestvreugde zondermeer. En dat zonder dat er iets aan authenticiteit wordt ingeboet. Tijdens ‘Yellow Submarine’ ontstaat er vooraan zowaar eventjes een bescheiden moshpit, of iets wat daarop lijkt. Als het einde nadert werpen The Bootleg Beatles zich op een reproductie van het beroemde dak-concert in Londen, compleet met Ringo in een glimmende Roodkapje-jas. Voor degenen die dat niet helemaal vatten geen nood: op het scherm achter hen krijgen we flink uitvergrote luchtfoto’s van datzelfde dakconcert te zien. Helemaal op het eind worden er een gevoelige snaar geraakt wanneer gave versies van ‘Across the Universe’ en ‘While My Guitar Gently Weeps’ de revue passeren. Bij dat laatste nummer stort George zich met verve op de gitaarsolo die – en wie weet dat nou niet- in werkelijkheid door Eric Clapton gespeeld werd.
Kortom: top-amusement, en de echte Beatles waren bij nader inzien best wel een keigoeie band! Zo om me heen loerend vermoed ik bovendien dat deze Bootleg Beatles ernstig in een behoefte voorzien. Er zijn tenslotte verdomd weinig Nederlanders die de echte Beatles ooit in levende lijve hebben gezien, laat staan met een goed geluid en licht, en zonder massa’s gillende meisjes. Okay, het is voor 100% nadoen en naspelen wat we voorgeschoteld krijgen, maar zijn de Beatles zelf ook niet ooit zo begonnen? Nou, wat lul je dan!
