Is de 45 RPM single dood? Is de 7 inch vinyl overleden? Dat lijkt er sterk op ja! Na in het post-cd-tijdperk nog tientallen jaren op prettige wijze in de marge vertoefd te hebben, lijkt het kleine zwarte goud vrij nu toch echt koppie onder gegaan te zijn. Nog tot en met de coronatijd hadden platenzaken altijd wel een paar bakken staan en toerende bands hadden er altijd wel wat op de merch-table liggen. Maar nu? De klad erin! Na zowat 70 jaar trouwe dienst lijkt het compleet finito. De LP mag dan weer helemaal hip en happening zijn, op zijn kleine vinylen broertje is keihard euthanasie gepleegd. Okay, zo heel af en toe kom je er nog weleens een tegen, en die zijn dan steevast belachelijk duur. 20 euro per stuk is heel gewoon. Ja, de sporadische 45s die nu nog uitkomen zijn er enkel voor de die-hard snobs, of anders wel voor de die-hard fans, het slag volk dat nou eenmaal graag genaaid wil worden.
Zijn er ook uitzonderingen die de regel bevestigen? Jawel luidt het antwoord, al moet je die met een zaklantaarn zoeken. Twee voorbeeldjes: Adrianne Lenker (Big Thief) kwam eind vorig jaar met het fraaie Once A Bunch/Who Can Say, al was het niksige pikzwarte hoesje een bummer. Ook van vorig jaar is de speciale 2024-Zuid-Europa-toerneesingle van THE GORIES Cry Girl/Everything’s That’s Mine op het Italiaanse label Wild Honey Records. Vooral bijzonder is Kant B, een cover van een Nederbeatklassieker van de hand van Robbie van Leeuwen. Het is een onvervalste twee-minutenknaller, hij nam het op met zijn band The Motions in 1966.
Volgers van The Gories zullen hooghartig beweren dat die band Everything’s That’s Mine al jaaaaarenlang op hun repertoire heeft staan. Bijvoorbeeld in 2010 speelden ze het al, toen The Gories samen met The Oblivians bij wijze van een glorieuze duo-comeback in Vera stonden. Dat klopt als een zwerende vinger, maar naar nu blijkt is de Gories-opname van Everything That’s Mine zelfs nòg een stuk ouder. Want al rond 1990 namen ze het op, ten tijde van hun I Know You Fine, But How You Doin’-LP. Oftewel nu, 35 jaar na dato, is dit nummer dus alsnog en voor het eerst op plaat verschenen. Gaaf!
The Gories in Nijmegen, vorig jaar zomer
Dat The Gories ooit voor dit Motions-liedje gevallen zijn lijkt vrij eenvoudig te verklaren. Het is een lekker primitief twee-akkoorden nummer waar de Detroitenaren wel raad mee weten. In hun handen krijgt het een lekker uitgebeende, primitieve en vertraagde garagebehandeling mee, en dat is iets waar zij patent op hebben. Een toegevoegd koortje doet de rest. En ook de tekst is lekker simpel, in zijn radeloosheid om een vrouw te bezitten ging Robbie als tekstschrijver behoorlijk ver: de ik-figuur belooft een verder naamloos gebleven dame simpelweg om alles wat hij in zich heeft aan haar te geven. En dat gaat dan van van een simpele ring tot ‘my life, my soul and all my money.’ Toe maar! Maar of dit alles genoeg is om het verwende kreng tot hem te doen bekeren? Dat blijkt uit niets.
The Motions in Londen,, tevens de plek waar deze single is opgenomen. Robbie links… Plaatje is mede-geproduceerd door Scott Engel, beter bekend als Scott Walker!
Curieus is het feit dat lang voordat de Gories zich op dit liedje wierpen, Robbie er zelf ook al eens naar teruggreep. Want toen Shocking Blue in hun nadagen een B-kantje moest inspelen voor hun nieuwe 1973-single Oh Lord, wierp hij een verlekkerde blik op zijn eigen Motions-back catalogue. In een totaal ander, countrypop-achtig arrangement liet hij Mariska Veres los op ongeveer dezelfde tekst, maar dan vanuit vrouwelijk standpunt bezien. Typisch genoeg klinkt Everything’s That’s Mine uit haar mond eerder als een liedje vol vurig verlangen dan als eentje vol existentiële wanhoop. Maar ja, Mariska was een rijpe vrouw toen ze het zong en Robbie was een pokdalige tiener toen hij het schreef.
Robbie rechts