Toe maar: nog weer eens zo’n eindejaarslijstje

 

Pfff, ik voel een soort groepsdruk om ook met een jaarlijstje op de proppen te komen. En dat terwijl  mijn ervaring is dat je eigenlijk pas tien jaar na dato weet wat je favoriete platen van een bepaald jaar zijn. Dan zou ik dus eigenlijk consequent moeten zijn en gewoon mijn jaarlijstje van 2003 moeten inleveren (beste album: Give Up van The Postal Service). Maar dat zou wat flauw zijn. Daarom dus maar de elf plaatjes van 2013 die ik vandaag het leukste vind:

Image

 11. Sky Ferreira – Night Time My Time

Mag eigenlijk niet, want komt (volgens de site van Plato) in Nederland officieel pas uit in 2014. In de rest van de wereld is hij al een maand of drie uit. Mijn exemplaar is nog onderweg uit de VS van A en doet daar al deksels lang over. Maar ik mocht het plaatje wel alvast neerladen en ik moet zeggen: het overtrof al mijn verwachtingen. Voor een album waar nogal lang aan is gesleuteld klinkt het vrij consistent. Sky lijkt nog een beetje te twijfelen of ze een mainstream popster wil zijn als Ke$ha of Gwen Stefani, of credibility in de blogosphere der muso’s zoekt. Vooralsnog blijven beide wegen open en heeft ze met 24 Hours intussen wel even dé popsong van het jaar gemaakt. Alles wat je moet weten over Sky lees je hier.

 Image

 10. Vox Von Braun – Rich & On Wheels

2013 was een mooi jaar voor de Nederlandse muziek. Aan de borreltafel komt nogal eens de vraag aan de orde waarom uit Scandinavië de meest leuke bandjes komen en wij het in Nederland steevast moeten doen met slappe aftreksels van wat er tien jaar geleden hip was in Amerika. Maar dit jaar hoorden we toch flink wat platen van vaderlandse bandjes waar we trots op kunnen zijn. Ik noem The Silhouettes, Adam & The Relevants, Nouveau Vélo, AC Berkheimer en zelfs een Jacco Gardner. Hulde! Minder subsidies werpt nu al vruchten af. Dat mooie Nederlandse muziekjaar begon al in december 2012 met Rich & On Wheels van Vox Von Braun. Destijds raakten we er al niet over uitgepraat. De plaat heeft het hele jaar door nog vaak op mijn draaitafel gelegen (en ja: met de naald erop).

Image

9. Warm Soda – Someone For You

Op vrijdag 12 juli gaf Warm Soda een van de leukste concerten die ik dit jaar in Ekko heb gezien. Een lekker soepel ingespeelde band speelde met puike nummers de zaal spreekwoordelijk plat. Op de plaat blijft dat allemaal keihard overeind en voegt een lekker lo-fi productie er nog een extra dimensie aan toe, om maar eens een lelijk Oor-cliché te gebruiken. Een nieuwe plaat schijnt onderweg. Let dus op: in 2014 verovert deze band de wereld.

Image

 8. Mikal Cronin – MCII

De plaat waar je dit jaar niet omheen kon. Volgens mij is er geen jaarlijstje meer waar hij niet in staat. Terecht natuurlijk, want Mikal zorgde er met het retecommerciële geluid van deze plaat voor dat  grote groepen muziekliefhebbers de zgn. garagemuziek in hun hart sloten. Mikal stond natuurlijk ook op de bill van de legendarische avond van LGW May Day dit jaar. Man, wat een avond was dat!

Image

7. Caitlin Rose – The Stand-In

Caitlin was mijn persoonlijke hoofdact van het Reet-Wijd-Openfestival editie 2010. Ze had toen net een EP gemaakt, met onder andere een tranentrekkende cover van Dead Flowers The Rolling Stones, en stal met een gespeeld timide optreden de show. The Stand-In  is haar tweede album en het was bij het verschijnen al een instant Nasville klassieker. Er staan ook nu weer een paar covers op, maar Caitlins eigen nummers steken daar met kop een schouders boven uit – met kippenvelbezorger Pink Champagne als absoluut hoogtepunt.

Image

6. Lescop – Lescop

Lescop is een Fransman. Daaro kwam deze plaat al in 2012 uit, maar bij ons dus dit jaar. De plaat verscheen op het Pop Noire label, dat verder vooralsnog vooral het werk van Savages uitgeeft. We schreven er al eerder over. Lescop gaat met deze plaat uitgebreid op bezoek in de jaren 80 en daar zoekt dan vooral de meer duistere hoekjes van dat decennium op. Niets op deze plaat is nooit eerder gedaan, maar waarom zou je opnieuw het wiel uitvinden als het nog zo lekker rolt.

Image

5. Italians Do It Better – After Dark 2

Eigenlijk een verzamelplaatje natuurlijk, maar wel een waar labelbaas Johnny Jewel zwaar de hand in heeft. Italians Do It Better is daarmee een merk op zich. After Dark 2 is – surprise! – het vervolg op de labelverzamelaar After Dark uit 2007. Er staat smakelijk nieuw werk van Johnny’s bands Glass Candy en Chromatics, maar ook fijne nummers van Appalloosa, Mike Simonetti, Mirage en Farah. Hopelijk hoeven we niet weer zes jaar te wachten op deel 3.

Image

4. The Ballet – I Blame Society

Ja mensen, ook de homosensuele medemens wil zijn eigen weleens uiten met popmuziek. Zo ook de heren en dame van The Ballet uit New York. Helemaal niks mis mee, zeg ik. Sterker nog: hier kan menig heteroman of –vrouw een puntje aan zuigen (no pun intended). Inspiratie varieert van The Jesus & Mary Chain tot The Magnetic Fields en ze kunnen om een of andere reden maar niet van de autotune-knop afblijven. Live is het een drama, maar op plaat krijg ik er geen genoeg van. Met terugwerkende kracht een van de hoogtepunten van Indietracks 2013

Image

3. John Grant – Pale Green Ghosts

Weer een artiest die van de zgn. verkeerde kant is. Als je er zulke muziek van maakt is dat wat mij betreft niet zo erg verkeerd. John lucht zijn hart weer eens grondig en maakt ons deelgenoot van al zijn zielenroerselen. Dit keer niet onder begeleiding van seventies MOR-softrock van Midlake, maar met pittige techno uit  de vingers en apparaatjes van Gus Gus’s Biggi Veira. Live komt het niet altijd even goed uit de verf, maar op de plaat gaat het (ondanks de aanwezigheid van Chinees O’Connor op een paar nummers) nergens mis.

Image

2. The Pet Shop Boys – Electric

Nee hoor, nu houd ik op met flauwe verwijzingen naar de geaardheid van artiesten. Dit is kort en simpel de beste kermisplaat van dit jaar. Hier staat alles wat je er voor de verderest over weten moet.

Image

1. Kelley Stoltz – Double Exposure

Garage hier, garage daar dit jaar, maar veteraan Kelley spant toch de kroon. Geen noot verkeerd op deze plaat en, belangrijker, geen noot teveel. Lees hier meer over deze plaat van het jaar. 23 februari in Ekko en we kunnen alleen maar hopen dat hij zijn kimono dan ook meeneemt.

Nummers van alle bovenstaande plaatjes en meer vind je in onderstaand jaaroverzicht.

[gigya src=”http://www.mixcloud.com/media/swf/player/mixcloudLoader.swf?feed=http%3A%2F%2Fwww.mixcloud.com%2Fmxmstrprpr%2Foogst-2013%2F&embed_uuid=446c4000-8b09-41cb-bfc8-f8eb12ec6d13&stylecolor=&embed_type=widget_standard&hide_cover=” type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”opaque” allowscriptaccess=”always” allowfullscreen=”true” width=”480″ height=”480″ ]

0

Comments

comments

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *