Tussenlijstje 2009 Bram

De zesde maand van het jaar is bijna ten einde. Tijd voor de tussenstand.

Plaatjes

10. Little Boots – Hands

Niet de smash hit die ik op basis van supersingle Stuck On Repeat had verwacht. Beetje teveel hapslikweg en twaalf nummers diezelfde stem wordt wat eentonig. Maar al met al toch wel een lekker plaatje. Moet misschien nog wat groeien. Kijken of mevrouw Boots het eindejaarslijstje haalt. Verder ben ik erg benieuwd hoe het live klinkt.

9. Junior Boys – Begone Dull Care

Tsja, ik blijf een zwak houden voor de heren Junior. Dit is hun derde plaatje (het remixalbum van de vorige niet meegerekend) en het is meer van hetzelfde. Ze zijn een beetje de Steely Dan van de electropop aan het worden. Niet erg gevarieerd, maar het verveelt nooit. Alle acht nummers zijn vet, fillers zijn eraf gelaten.

8. Neko Case – Middle Cyclone

Je zou hem alleen al vanwege de Quinten-Tarentinohoes in de lijst zetten, maar er is meer. Vooral eigenlijk die stem. Die maken goede nummers eigenlijk overbodig. Niet echt natuurlijk en gelukkig heeft ze weer genoeg Grote En Bekende Namen om zich heen verzameld ook dat snor te laten zitten. Enige minpunten is die "eksperimentele" track van 32 minuten aan het einde. Dat heb zo’n meisje toch niet nodig.

7. Peaches – I Feel Cream

Peaches heeft nu een geluid gevonden waarbij ik absoluut niet stil kan blijven zitten of staan. Als ik het wel heb, hebben de heren van Digitalism, SMD en Soulwax er wat mee te maken. Het klinkt in ieder geval als disco voor die jaren tien. Vroeger was ze soms teveel tong in wang. Nu klinkt ze gewoon geil. En ze staat nu aan!

6. Jarvis Cocker – Further Complications

Laat die midlife-crisis maar komen! Jarvis bewijst dat het geen obstakel hoeft te zijn om toch nog naar behoren te functioneren. Sterker nog: dit is de beste plaat die Jarvis gemaakt heeft sinds This Is Hardcore. De muziek is vooral glamrockerig, met een lekkere disco-afsluiter. En beste mensen: het gaat bij dit plaatje toch minstens voor de helft om de teksten. Daarbij is I Never Said I Was Deep natuurlijk de hilarische uitschieter.

5. Phoenix- Wolfgang Amadeus Phoenix

Okee, ze krijgen een eervolle vermelding voor lelijkste hoes en stomste titel, maar verder is er helemaal niks mis met dit plaatje. Integendeel: het is pop zoals pop moet zijn. De heren Phoenix weten als geen ander hoe je met tempo- en volumewisselingen opbouw in nummers brengt. Dit plaatje wordt bij elke keer luisteren beter.

4. Morrissey – Years Of Refusal

Toch weer… moet ik het uitleggen? Dacht het niet eigenlijk.

3. The Juan Maclean – The Future Will Come

The Juan Maclean begint als band interessanter te worden dan die van de DFA-labelbaas zelf (voor degenen die niet meedoen aan popkwissen: ik heb het natuurlijk over LCD Soundsystem). Juan heeft alle dansmuziek tussen 1975 en nu in zich opgezogen en vertaald naar nu. Bij elk nummer denk je: hee, klinkt als The Human League meets Innercity, of: Giorgio Moroder speelt dit nummertje samen met (jawel) LCD Soundsystem. De som is in ieder geval groter dan de delen. Ze spelen op Pukkelpop en Lowlands. Hopelijk komen ze daarna nog terug.

2. Pains Of Being Pure At Heart – Pains Af Being Pure At Heart

Deksels wat een plaat. Frank was de eerste die hem hier opmerkte. Daarna speelden ze gelukkig op PS. De invloeden zijn te divers om allemaal te noemen. Hoeft ook niet. Dit is het beste debuut van het jaar.

1. The Whitest Boy Alive – Rules

Erlend Rules! Hoezo kunnen witte jongens met brillen niet dansen? Rules heeft enkel hoogtepunten. De heren kennen hun dansklassiekers en spelen ze als het nodig is gewoon na (1517!). De vorige plaat was al een juweeltje, maar met de toetsen erbij is het alleen maar beter geworden. Volgens mij kwam de plaat uit in maart. We hebben dit jaar een vroege winnaar.

Concertjes

1. The Whitest Boy Alive in Watt
2. Morrissey in Watt
3. Neil Young op Primavera Sound
4. Pains Of Being Pure At Heart op Primavera Sound
5. Vivian Girls op Primavera Sound

0

Comments

comments