Net als Tramhaus vernoemde Bar Italia zich naar een lokale hotspot voor nachtbrakers. Maar waar in Rotterdam het effect op de omzet niet af te meten valt omdat het Tramhuis al twee jaar lang grondig gerenoveerd wordt, daar is in Londen goed merkbaar dat het gevolg van een dergelijk eerbetoon is dat het vooral toeristen aantrekt. Waarmee maar weer eens bewezen is dat toerisme uiteindelijk alles wat authentiek is de nek omdraait. Al mogen we in het geval van Bar Italia ook verwijtend in de richting van Pulp kijken want zij kwamen 30 jaar geleden al met een gezongen ode aan deze tent.
Bar Italia’s eerste Nederlandse optreden was tijdens Le Guess Who in 2022. In het halfdonker ontwaarde het publiek toen een stel even onwennig kijkende als spelende Britten. Ze stonden destijds bekend als de meest gehypete band van Londen, en aan die cultvorming deden ze zelf gretig mee. Aan interviews deden ze niet (mysterieuze lui!), wel aan guerrilla marketing. Zo had na afloop van hun optreden een medeplichtige op de vloer van de gang, nabij de uitgang van Cloud Nine, een vuilniszak met te koop staande T-shirts neergezet. Met eromheen een kringetje geïnteresseerden zag het eruit als een illegaal dobbelspelletje uit een jaren ‘30 James Cagney-film.
Twee jaar later stond Bar Italia al in de Pandora, dus best wel een stap vooruit. En dan nu dit optreden in Toekomstmuziek, dit kun je qua publieksbereik moeilijk uitleggen als een verdere sprong voorwaarts. Maar goed, uitverkocht is dit concert wel. En een opvallend jeugdig publiek komt er op af. Daaronder ook veel Indiestad-pashouders vermoed ik, zij krijgen eindelijk weer eens waar voor hun geld
Hoewel de band zich presenteert als trio, staat er op het podium van Toekomstmuziek een vijfmansformatie. Achter de drie kernleden ontwaren we we een drummer en bassiste die bekwaam een ruggengraat vormen. Een andere bijzonderheid aan Bar Italia is dat ze alle drie beurtelings zingen. Dus ieder een stukje, vaak in één enkel liedje, en bijna nooit gelijktijdig. Best wel een goeie zet vind ik dat want het houdt de aandacht vast, plus zo valt het niet zo op dat ze ieder afzonderlijk nogal beperkt zijn qua zangkunsten.
Links staat gitarist Jezmi Tarik Femi, hij oogt een beetje als het bolle broertje van Arnon Grünberg. Dat vormt een mooi contrast met de volslanke, zeg maar gerust broodmagere zangeres Nina Cristante. Zij is Italiaanse van komaf (vandaar ook die bandnaam, snap je? ) en heeft zichzelf deze avond in een sexy kruippakje gehesen. Als een volleerd slangenmens bewerkt ze het publiek, heel anders dan in die onzekere begindagen.
Volleerde muzikanten zijn de leden van van Bar Italia nooit geweest. Ooit waren ze huisgenoten van elkaar en besloten ze een band te beginnen, zonder al te veel muzikale bagage. En nu, vijf jaar later, zit er nog steeds een zekere kramp en spanning en onbeholpenheid in. Maar hey, juist in die tekortkomingen schuilt de attractie, het maakt ze tot een intrigerend combo. Wie erin slaagt om met beperkte middelen iets moois te creëren die heeft bij mij altijd een streepje voor. Zeker ook gezien de geldingsdrang die Bar Italia immer ten toon spreidt. It’s in them and it’s gotta come out.
Prijzenswaardig is ook dat Bar Italia het zichzelf niet makkelijk maakt. Hun bekendere nummers worden mondjesmaat gespeeld. Met een blokje ballad-achtige indiepopsongs halverwege kiezen ze niet voor de makkelijkste weg, zeker ook vanwege de honderden toeschouwers die aldoor afwachtend naar hun koppen staan te staren. Daarnaast zit Tarik Fehmi voortdurend te kloothannesen met versterkers, gitaren en effectapparatuur, waardoor er niet echt sprake is van een soepele doorloop.
Tegen het eind volgt er toch een soort van knieval voor het publiek. Dan worden tempo en volume omhoog gegooid, ja dan blijkt Bar Italia ook goed te kunnen rocken. Terwijl het publiek het op een dansen zet verdwijnen op het podium de spanningen als sneeuw voor de zon en wordt er ronduit gelachen. Hebben ze daarmee definitief Amsterdam veroverd? Nou dat valt te bezien want zoals zo vaak in Amsterdam wordt het concert mede gered door een feestlustig toeristenpubliek
Anyway. Na vijf albums (de vijfde ‘Some Like It Hot’ verscheen enkele weken terug) dringt zich de indruk op dat het twee kanten op kan gaan met deze band. Ofwel hun allerbeste werk moet nog komen, waarna achteraf alle voorgaande platen tot meesterwerken-in-de-dop erkend zullen worden en tot gewilde collectors-items zullen uitgroeien. Ofwel de boel klapt uiteen omdat ze niet in staat bleken de verwachtingen in te lossen, waarna hun platen in de uitverkoopbakken zullen belanden alwaar ze tot in de eeuwigheid zullen liggen weg te rotten. De toekomst zal het uitwijzen! Misschien weten we op 15 maart 2026 al meer want dan spelen ze in De Melkweg.