Oef…eindejaarslijstjes. In familiekring wordt mij daar weleens om gevraagd. Maar godgruwel, ik krijg zoiets nooit voor elkaar. Hey domme eikel, wordt er dan smalend geroepen, ben je het hele jaar druk met die kutmuziek en dan nog kun je geeneens zoiets simpels als een lijstje produceren? Mankeer je soms wat aan je handjes, joh?
Voor 2013 wil ik toch een kleine poging wagen. Ik beperk me bij de samenstelling ervan gemakshalve even tot de USA-westcoast-scene. Mijn 2013-westcoast-Top-zoveel bevat in ieder geval de volgende platen. Van elk heb ik er meteen mijn meest geliefde nummers achter gezet:
- Mikal Cronin – MCII: Weight, Peace of Mind, Change, Piano Mantra
- Ty Segall – Sleeper: Sleeper, She don’t care
- Thee Oh Sees – Floatin’Coffin: Minotaur
- Thee Oh Sees– Moon Sick: Candy Clock
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=oXzOz-cNpds&w=420&h=315]
Je voelt natuurlijk al op je klompen aan waar ik op slinkse wijze op aanstuur: AL DEZE ACHT WESTKUSTNUMMERS bevatten hemeltergend mooi vioolspel, alle gespeeld door ene K. Dylan Edrich. Juist dankzij haar smaakvolle spel krijgen deze gitaarnummers een bijzondere, diepere laag mee. Ja, haar klanken loodsen ons naar andere dimensies….. Aan haar hand, de hand van een gevleugelde engel op violin en op viola, ontstijgen we het alledaagse. Het aardse ingeruild voor het hemelse…wat wil een sterveling nog meer?
Maar wie is deze K. Dylan Edrich dan wel? Wie is dit genie op de achtergrond? Het enige wat ik weet is dat het een dame is. Maar verder is ze nooit mee op tournee geweest, noch is ze ergens opgedoken in clips of op TV. Een knagende kwestie…
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=mFtij_CEYzs&w=560&h=315]
Alleen op platen laat zij dus van zich horen. En hoe… Dat begon vorig jaar al. Met Purtifiers II van Thee Oh Sees. En daarnaast met die bijzondere 2012-LP waarop de Bay Area-scene een ode brengt aan simpelweg de beste plaat uit de popgeschiedenis: Velvet Underground & Nico. Op deze plaat veel extra vioolwerk van K., zoals in Kelley Stoltz’ fraaie uitvoering van Sunday Morning. Verder staat er ook nog een versie van The Black Angel’s Death Song op, uitgevoerd door een band met de naam K. Dylan + The Black Angel’s Death Songsmen. Zal wel een rond haar geformeerde gelegenheidsformatie wezen…
Hoogste tijd dus om eens een online zoektocht op touw te zetten naar dit mysterie. Veel info levert dat niet meteen op. Wel dat zij tot de Castle Face Records-scene behoort natuurlijk, het San Fransisco-platenlabel van John Dwyer. Aan dat label blijkt – hoera!- ook een band verbonden waar zij deel van uitmaakt, te weten THE MALLARD. Hierin speelt zij gewoon stoer de elektrieke gitaar. Best wel een prima band vind ik, maar het droeve nieuws is dat The Mallard vorig jaar ter ziele is gegaan. The Mallard staat trouwens ook gewoon op die Velvets-tribute, wist ik veel..
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=XenM6ymGwMM&w=560&h=315]
Zowaar beelden van wijlen The Mallard in 2012. En dit is haar dan, de blonde dame rechts.
Verder zoeken levert verrekte weinig op, totdat…. ik domweg op haar Facebookpagina beland. Honderden privéfoto’s, je kan er onbeschaamd in ronddartelen. Uit respect voor haar, voor mezelf en voor haar privacy hou ik het hier even zakelijk: haar volledige naam is Kirstin Dylan Edrich. Geboren in Denver, opgeleid in New York tot sound engineer, verhuisd naar San Fransisco alwaar zij thans in haar levensonderhoud voorziet door muziekles te geven.
Ik kan het echter niet nalaten deze fb-foto met je te delen. Uit haar privé-fotobestand geplukt dus. Niet echt netjes van mij. Maar….ik heb Kirstin een vriendschapsverzoek gestuurd en als ze toestemt kan ik het haar allemaal uitleggen. Ja sorry geachte Kirstin, zal ik dan zeggen, je mot me maar nemen zoals ik ben. En dat betekent ook dat je gewoon mijn levensmotto mot accepteren: ‘je kan beter achteraf om vergiffenis vragen dan vooraf om toestemming.’ 😛
Overigens: bij nadere beschouwing ontbreken in mijn 2013-lijstje nog de LP’s van Warm Soda (Someone for You), White Fence (Cyclops Reap), Foxygen (We are the 21st Century Ambassadors of Peace and Magic), Wooden Shjips (Back to Land), Fuzz (Fuzz), Shannon and the Clams (Dreams in the Rathouse) The Growlers (Hung at Heart en Not. Psych!), Thao & The Get Down Stay Down (We The Common), Jack Name (Light Show) en Night Beats (Sonic Bloom). En dan heb ik Double Exposure van Kelley Stoltz nog niet eens in huis. En dat is allemaal USA Westkust hè. Goed bezig daar!
Ha, dus toch nog een mooi lijstje voor 2013!
Leve 2013! Leve de westkust!
0
The west is the best, song Jim Morrison al.