Thailand staat bekend om boksen, curry’s, massages en pingpongballen, maar niet om zijn muziek. Onterecht, want wie er oog en oor voor heeft, kan flink wat geinige bandjes ontdekken. Niet alleen van die traditionele jengelmuziek, maar vooral veel kekke beat en hallucinogene psych.
Eigenlijk is het trouwens helemaal niet zo vreemd dat het land zo’n fijne muziekhistorie heeft. Het rijk van koning Bhumibol ligt immers op maar een flinke steenworp afstand van Indonesië. En dat is natuurlijk het land van de uitvinders van de rock + rol: de broertjes Tielman. Tel daar een grote internationale haven bij op en je hebt alle randvoorwaarden voor een bloeiende muzieksien.
Gewild singletje. Destijds te gewaagd voor de Thaise radio…
Toen de broertjes Tielman de hoofden van nederlandse teens op hol brachten, brachten in Thailand verschillende platenlabels allang allerlei beat- en ye-ye-nummertjes uit. Vandaag de dag tellen internationale verzamelaars flink wat bahts neer voor originele exemplaren van singeltjes uit die tijd. Plaatjes van bands als The Cat, The Starlights, The Tracers en The Reasons zijn enorm in trek. Vaak zijn het covers van internationale successen, maar er is ook veel origineel eigen werk.
In het genre “beatmeisjes” is er ook nogal wat te beleven. Exotische zangeressen als Viparat Piengsuwan of Sodsai Chaengkij doen kwa onschuldig wulpse springerigheid niet onder voor westerse evenknietjes. Integendeel!
Deze dame heeft een dikke vette cultstatus in Siam. En terecht!
Wil je meer horen? Typ dan “Thai beat a go go” in op je Spotify-account en je treft vier mooie kant-en-klare verzamelaars van veelal onbetaalbare 45-toerenplaatjes.
Klassieke Thaibeatverzamelaar: goud geld waard
Maar het is gelukkig niet alleen vergane glorie wat de klok slaat in de Thaise muziek. Er is ook de nodige recente hipheid. Internationaal is er al een paar jaar nogal wat opwinding over het gezelschap Khun Narin Phin Sing. Dit gezelschap uit de stoffige oostelijke provincie Petchabun bedwelmt iedereen binnen gehoorafstand met zijn spacey psiegedeliese soundsystem. Daarvoor maken ze gebruik van traditionele instrumenten als de driesnarige dubbelhals luitachtige phin en de khmang voor percussie.
Freakout op het dorpsplein
De groep (met meer dan dertig leden) stond lokaal bekend om zijn ellenlange far-out improvisaties op lokale feesten en partijen. Webmagazine Dangerous Minds postte er in 2011 een video van op hun site en de internationale doorbraak bleef niet lang uit.
Josh Marcy, een producer uit Los Angeles (onder andere gewerkt met Hanni El Khatib), spoorde de band op en haalde ze over een plaat met hem op te nemen. Dat kostte de nodige overredingskracht, want de band was zich totaal niet bewust van de internationale sensatie die ze door wat youtubefilmpjes geworden was.
Nieuwste plaatje, net out
Inmiddels zijn er twee platen uit van de Khun Narin: Electric Phin Band uit 2014 en II van dit jaar. De nummers op beide platen zijn instrumentale jams die het goed doen in coffeeshops en hipsterhuiskamers.
Het zou me niks verbazen als een festival als Le Guess Who? binnenkort Khun Narin eens naar Nederland haalt. Hoewel: het zal de nodige moeite kosten de band op te sporen. Want ze blijven, ondanks hun internationale succes, gewoon doorspelen op feesten en partijen op het platteland van Petchuban. En als ze niet opgehouden zijn met spelen, dan spelen ze nu nog steeds.
0