4/10/2013 Eagulls + Föllakzoid in OCCII, Amsterdam

Vandaag geven we het woord aan een nagelnieuwe K-zaag scribent, de heer Wolfshund:

Dan kom je uit Chili en speel je Krautrock. Dan sta je al met 1-0 voor. Speel je ook nog eens op een Subbacultcha-avond, dan is het al gauw 2-0, of in ieder geval 1½ – 0. Eens kijken of ze die voorsprong kunnen behouden.

Maar eerst het voorprogramma, EAGULLS uit Leeds. Een paar jaar geleden had ik die rakkers al eens in dB’s gezien in het kader van één of ander festival. Een staartje LGW op zondagmiddag, als ik me niet vergis. Toentertijd maakten ze veel indruk met hun enthousiast en ‘we don’t give a fuck’ houding gebrachte punky liedjes die ergens tussen The Fall en The Wipers in liggen.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=KhralB8bCL8&w=560&h=315]

Ze spelen op geleende apparatuur en dat is helaas te horen. Het klinkt niet echt uitgebalanceerd. Keiharde gitaren en drums, nauwelijks bas, en dan is het aan de zanger om daar nog eens bovenuit te komen. Tel daarbij op een geluidsman die meent dat hij zijn werk al tijdens de soundcheck heeft gedaan en je hebt alle ingrediënten voor een behoorlijk kutty geluid. Toch is het niet echt slecht, mede door het eerder genoemde enthousiasme en de nog immer aanwezige we ‘don’t give a f*ck’ houding en de goeie liedjes. Lekker een half uur raggen, het ene nummer na het andere, zonder gelul tussendoor en alleen in het laatste liedje een gitaarsolo. Nice…

Even naar buiten met ome Snoeischaar voor een frisse neus en een lesje poptempelarchitectuur en dan weer naar binnen voor FöLLAKZOID.

Als er één woord op zijn plaats is bij de muziek van deze Chilenen dat is het ‘uitgesponnen’. Het repertoire van Föllakzoid bestaat uit lange nummers, opgebouwd rond één thema en vaak een enkel akkoord. Begeleid door spiegedeliese computeranimaties gaan de jongens bij lied número uno meteen de ‘Autobahn’ op om daar niet meer vanaf te komen.

Hoofdrollen zijn er voor de gitarist, die zijn echopedaal bij het tweede nummer al heeft terugverdiend, en de drummer. Die laatste legt onder ieder lied een fijne ‘motorik’ drumgroove neer, monotoon en herkenbaar tegelijk. Hij is degene die achter het stuur zit, om maar even in de Autobahn-vergelijking te blijven. Dat wordt thuis nog eens bevestigd wanneer ik de plaat draai. Ik herken de liedjes terug aan zíjn ritmes. En dan is er nog een vrijwel onzichtbaar vierde bandlid dat de voegen van de muur van drum, bas en gitaar dichtsmeert met zijn elektronische mortel.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=xRgsp6J_97E&w=560&h=315]

De eerste helft van het optreden probeert de bassist nog iets toe te voegen wat moet doorgaan voor zang, maar meer dan monotoon geneuzel wordt het niet. Het is niet storend, alleen vrij inwisselbaar en onnadrukkelijk. Maar als concertganger sta je tegenwoordig altijd wel in de buurt van een paar mensen die hun bek niet kunnen houden en voor één keertje voegt het oeverloze gelul achter mij wat toe. Hypnotiserende, kosmische muziek, aangevuld met vocale samples in de vorm van soundbites uit een gesprek van twee kakelende hipsterchicks. Een verrassend goede combinatie, of zoals ze in Chili zeggen: gefundenes fressen.

Naar het einde toe begint het gebrek aan melodie een beetje op te breken, waardoor het naar mijn smaak net iets teveel soundscape en een tikkie te weinig liedje wordt. Maar de groove en het samenspel maken veel goed.

De mannen van Föllakzoid weten overduidelijk wat ze doen en alles wat ze ten gehore brengen komt voort uit keuzes en een achterliggende gedachte. Voeg daaraan toe de atmosfeer van een gevuld OCCII en een prima de luxe zaalgeluid en ze komen er ruimschoots mee weg en zowaar mee terug, voor een toegift.

Föllakzoid heeft wat mij betreft de voorsprong kunnen behouden en het publiek kan zich, door op een regenachtige maandagavond toch maar mooi de tent te vullen, de morele winnaar noemen.

Laatste plaat is uit op Sacred Bones en hypnotiserend genoeg om drie keer achter elkaar te draaien. Extra plus: de zang komt op plaat stukken beter uit de verf.

Comments

comments