Een vaak gebruikte hedendaagse wijsheid is: ‘het gaat er niet om wat je kunt maar wie je kent.’ O ja joh, denk ik dan, maar kennen jullie ANIKA dan eigenlijk wel? Online circuleert al een paar maanden haar versie van Shocking Blue’s Love Buzz en die mag er wezen.
Al eerder besteedden we hier op K-zaag uitgebreide aandacht aan dat wonderbaarlijke nederpop-nummer Love Buzz. Destijds (1969) een onopvallende LP-track op Shocking Blue’s At Home-album, maar dankzij de bekende Nirvana-cover (1989) kwam het 20 jaar later plots onder de publieke aandacht. Om vervolgens pertinent te weigeren om terug te keren naar de anonimiteit, want de een na de ander (The Prodigy, Lil’ Kim, etc) is vervolgens met Love Buzz aan de haal gegaan.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=KaFQnH10R80&w=560&h=315]
En nu dus ook Anika. Maar waar zowel Nirvana als de sampelaars-die-volgden het sitar-loopje van Robbie van Leeuwen als uitgangspunt namen, daar kiest Anika voor een andere aanpak. Zij pakte de zangmelodie ter hand en kneedde het tot een geheel eigen ding.
Altijd al een gelukkig stelletje geweest: Robbie en de royalties.
Wie is deze Anika eigenlijk? Anika kwam als Annika Henderson ter wereld, aanvankelijk was ze actief als politiek journaliste en music promotor. Onder de productionele vleugels van Geoff Barrow (Portishead) verscheen in 2010 haar gelijknamige debuutplaat. Vanwege het vlakke stemgeluid en ook vanwege haar half-Duitse afkomst wordt ze wel vergeleken met Nico (ik bedoel dus die van the Velvets hè, niet die van DWDD).
Ik vind dat prima hoor, maar die aangedikte Duitse tongval, ik weet het niet… Ooit in de jaren ’80 zond de BBC een radio-interview uit met Björk die toen als lid van The Sugarcubes in Londen woonde. Haar Engels was perfect. Pas jaren later ging ze dat achterlijke IJslandse accentje gebruiken, waarschijnlijk in de veronderstelling dat de wereld haar zo wel razend interessant zou vinden. Teiltje!
Anyways, Love Buzz maakt deel uit van de Anika EP, onlangs verschenen op het hippe USA-label Stones Throw. Op de ep worden nog enkele -bekende en minder bekende- nummers gecoverd zoals daar zijn: I Go To Sleep (Kinks, Pretenders), He Hit Me (Crystals / Phil Spector), In The City (Chromatics) en Yang Yang (Yoko Ono).
Al deze nummers hebben een soort van dub-injectie in de poeperd gekregen en voor mijn part noemen we dat gewoon triphop, ook al is dat een besmette term. Hoe dan ook, qua originaliteit springt op deze EP de versie van Love Buzz er best wel bovenuit. Kortom: het gaat er niet om wat je kunt maar wat je ermee doet!
0
Interessant. Ga snel even naar In the City luisteren.
Jules Deelder had daar ook last van, die is steeds rottedarmers gaan lullen.
Nou een paar keer geluisterd. Het doet me vooral hieraan denken [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=xD1baTIBdgE&w=420&h=315]