Opgegroeid met puike LA-hiphopacts als NWA, The Pharcyde, Da Lench Mob, Ice T en Jurrasic 5 verwachte deze jongeman bij aankomst in LA bijkans te struikelen over de black community. Niets bleek echter minder waar, want hoe het deeloord ook heette dat hij betrad, de zwarte medemensch viel er in geen velden of wegen te bekennen, een enkel exemplaar daargelaten. Bij nader inzicht blijkt dat statistisch ook enigszins te kloppen aangezien slechts 10% van de LA-bevolking van Afro-Amerikaans komaf blijkt (vergelijk New York met 25%).
Niet helemaal tevreden met dit koude cijfermateriaal ging ik ook eens wat warm rondvragen daar. Desgevraagd verklaarde een bevriende Amerikaan (die zelf al in verschillende USA steden gewoond had) het als volgt: “LA is a very segregated city, iedereen stickt hier together.” Om daar aan toe te voegen; “The black community vindt je vooral in South Central.”
Aha zo zit dat dus, ieder zijn eigen wijkje hier. In het blad LA Weekly, dat overal voor het meegrissen ligt, stond afgelopen week evenwel een stadsbreed coverartikel over Eazy E. Directe aanleiding was het feit dat het op 26 maart 2015 op de kop af 20 jaar geleden was dat deze orignal LA-gangsta overleed aan aids. Eazy E, je weet wel, die kleine, hondsbrutale krullenbolrapper met dat typerende kopstemmetje. Yo G., check dit nummer nog eens dat hij zo professioneel killt op het end:
Van de doden niets dan goeds en in het artikel krijgt Eric Wright (Eazy’s echte naam) de nodige postume veren in zijn black ass gestoken. Zonder zijn inspiratie & inzichten had West Coast-rap überhaupt niet kunnen bestaan oppert men, en types als Tupac en Biggie zagen de weg geplaveid dankzij hem. De schrijver van het artikel haalt een vroegere situatie voor ogen waarbij men aan de West Coast eigenlijk niets anders deed dan New Yorkers imiteren. Kortom; in den beginne was een eigen westkuststijl nog geheel afwezig.
Maar bij het oprichten en vormen van Niggaz With Attitude werd een bandvergadering belegd en toen heeft EAZY E ( op dat moment een crackdealertje) met zijn vuistjes op tafel geslagen en er hoogstpersoonlijk op gehamerd dat NWA een eigen stijl MOEST hebben. Hij zag die eigen stijl als het ware vanzelf pop-uppen zodra men maar de EIGEN Los Angeles situatie zou bezingen. Zijn crimineel verdiende centen kwamen meteen goed van pas want samen met Jerry Heller (een blank zakenmannetje) had hij Ruthless Records al opgericht, een indie-label waarmee voor NWA meteen alle artistieke vrijheid gegarandeerd was.
Eazy E en Jerry Heller
Toch valt er ook wel wat af te dingen op Eazy E legt de schrijver uit, want hij had een slechte flow. Dusdanig dat anderen voor hem de rijms moesten schrijven en voor-rappen waarna Eazy ze – soms zinnetje voor zinnetje en opgeknipt- kon in-rappen.
Terug naar onze tijd. Op het Burgerama festival in Santa Ana (maart 2015) zijn we getuige van een onverwacht vervolg op het LA-Eazy E-eerbetoon. Want niemand minder dan BONE, THUGS & HARMONY betreden het podium. Naar dit optreden was ik benieuwd, ook al interesseerde deze groep me een jaar of 23 terug geen biet en wist ik ze toen moeiteloos te negeren. Maar nu staan ze dus zomaar op het roomblankste hippe festival ter wereld, dus moeten ze wel iets hebben toch? Nou, ze stellen bepaald niet teleur. Eigenlijk en eerlijk gezegd 1 van de weinige hiphop-bands die ik ken waarbij het adembenemend luisteren is naar de waanzinnige flow die ze neerleggen. Zij wel dus! Ook wordt door hen meerdere malen (hun kennelijk grote held) Eazy E in herinnering geroepen en zingen ze zelfs een stukje van zijn debuut-single ‘Boyz-n-the-Hood;’
Santa Ana, 2015. Als wij paparazziboys ’s nachts terugwaggelen naar ons motel komen we dit busje tegen. Geparkeerd bij blotetietenclub Hooters. Gezonde jongens, dat ook!
Maar goed, de ophef die Eazy E lokaal genereert is slechts peanuts vergeleken bij wat ons globaal nog te wachten staat. In september 2015 namelijk zal de machine helemaal op volle toeren gaan draaien want dan komt de langverwachte NWA-biopic Straight Outta Compton uit. In hoeverre die film recht zal doen aan de nitty gritty aard van de groep valt nog te bezien. Of zoals een black brother op YouTube opmerkt na het zien van de film: ‘Niggas excited for this movie the same way females are excited for 50 shades of grey.’
Interessante kwesie is nog hoe deze film om zal gaan met het feit dat van de zes ex-leden er eentje stierf aan aids, er drie leden (Yello, MC Ren en Arabian Prince) weer noodgedwongen terugkeerden naar hun normale bestaan en er twee (Ice Cube, Dr Dre) het schopten tot multi-multi-multi-miljonair. En dan ook nog die vele interne ruzie’s. Gaat het verhaal één bepaalde kant op of komen ze er allemaal even genadig vanaf? Een simpel kijkje op de titelrol geeft al meteen antwoord: “Producers Andre Young en O’Shea Jackson” staat er. Oftewel: Produced by Dr Dre en Ice Cube! Dus reken maar dat die twee er goed op komen te staan in die film! Helemaal nu bekend is dat O’Shea Jackson junior (oudste zoon van Ice Cube dus) de rol van zijn vader gaat spelen.
Trailer (met Paul Giamatti als Jerry Heller)
(Moet ik tussen haakjes nog even terugdenken aan een early ’90s optreden van ICE CUBE in Paradiso. Op een gegeven moment haalt hij een dreumes het podium op. Het ventje is nog geen halve turf hoog en heeft een speen in zijn mond, maar hiphopt stoer mee. Het blijkt het zoontje van Ice Cube te zijn. Deze zelfde O’Shea junior dus!)
Is er een moraal van dit verhaal? Hm misschien: nog regelmatig lezen we erover hoe oude zwarte artiesten in hun dagen standaard uitgebuit/geript werden door platenmaatschappijen & geslepen zakenlui. Het doorslaggevende van het hele verhaal over de opkomst van hiphop/NWA is misschien wel dat die tijden nu definitief tot het verleden behoren. Oftewel, een belangrijk scharniermoment in de geschiedenis van de entertainmentindustrie: de blacks laten niet meer met zich fukken en hebben het heft en de touwtjes vanaf dan stevig in eigen handen!
0