De Kettingzaag-brievenrubriek

Beste (lieve?) Kettingzaag,

Ik ben dan wel een man met een muziekhobby maar als fervent lezer van de slechtere vrouwenbladen ben ik redelijk goed op de hoogte van alle do’s en don’ts in de omgang met het andere geslacht. Een thema waar deze bladen echter angstvallig over zwijgen, zijn relationele problemen die samenhangen met een andere muzikale voorkeur. Behalve een vervelende schoonfamilie krijg je er als man zijnde in veel gevallen een hele serie kut-cd’s bij die toch eens in de zoveel tijd gedraaid moeten worden.  De vraag is dan natuurlijk: hoeveel  Jeff Buckley, Björk of Evan Dando, om eens een paar typische wijvenartiesten te noemen,  kan een mens verdragen? Ik heb de Viva ooit eens voorgesteld om een artikel in die richting te schrijven, maar men vond toen de invalshoek te mannelijk… Nou ja, dan niet. En maar denken dat al die relaties sneuvelen omdat de man zich niet durft te binden ofzo.

Maar goed, eigenlijk heb ik zelf betrekkelijk weinig klagen op dit vlak. D.w.z. onze relatie is verschoond gebleven van Jeff Buckley, Björk en Evan Dando.  Helaas is er wel muziek die ik zelf zeer graag hoor maar die ik in familiaal gezelschap beter niet kan opzetten. Wat voor mij sfeerverhogend is, blijkt de wederhelft te beschouwen als (ik citeer) ‘grafmuziek’ of ‘lelijke herrie’.

Daardoor, beste Kettingzaag, kan ik een kant van mijzelf in het geheel niet tonen en dat is slecht nieuws volgens de meeste zelfhulpboeken. Meer concreet betreft het vooral zogenaamde alternatieve tegentonenmuziek uit het begin van de jaren tachtig, zoals PiL en Magazine. Meesterwerken als Metal Box en the Correct Use of Soap kan ik om die reden alleen in de eenzaamheid van mijn schuur beluisteren, wat best wel lastig is. Wat zou ik graag eens Albatros luisteren op de Duitse snelweg met de kinderen achterin of anders Permafrost op kerstavond?

Waarom ik dit schrijf, is omdat ik grote problemen voorzie vanwege een door mij en ega te bezoeken festival in Utrecht, le Guess Who genaamd. Daar speelt een band genaamd Disappears, waar ik aanvankelijk nog nooit van had gehoord. Nader onderzoek op Spotify leerde mij echter dat het een band is die misschien niet zo goed is als PiL of Magazine, maar die wel een heel aardig de goede richting op gaat. Hun gitaar doet soms denken aan de tandartsenboor van dr. Mengele, de zanger is een soort Howard Devoto met Amerikaans accent en de vrolijkheid spat er wat mij betreft van af. Ik vrees echter dat een bezoek aan dit concert wel eens ernstige repercussies kan hebben. Wat moet ik doen? Moet ik alvast heel zachtjes een aantal van de meer toegankelijke nummers laten horen? Of gewoon meteen in het diepe springen? Of is er wellicht iemand die mijn levensgezellin wil begeleiden naar een prettiger concert op hetzelfde tijdstip?       

Een antwoord zou mij geweldig helpen,

groetjes

Comments

comments