Voor allen die mij erg gemist hebben het afgelopen long weekend: ik heb die periode eens goed besteed door af te reizen naar London, ook wel bekend als Het Parijs Van Engeland :-). Wat deed ik daar? Well, een ouwe schoolmaat van mij woont daar. Op de middelbare school was R. (want zo heet hij) nog net zo’n mongool als ik, maar sindsdien heeft meneer daar een loopbaan opgebouwd in de reiswereld. Samen met zijn missus zitten ze middenin een proces van upward social mobility zogezegd, en bewonen nu een bijzonder fraai optrekje langs de boorden van de Thames, in de buurt van het Tate Museum. Alwaar ik natuurlijk meer dan welkom was om te komen logeren.
En in geval van nood of als ik mij weer eens eenzaam voelde mocht ik gelukkig altijd van de huistelefoon gebruik maken…
Van het aanvankelijke plan om in de voetsporen te treden van onze wederzijdse oude liefde Dr. Feelgood, en af te reizen naar Canvey Island, komt geen zak terecht. Want Canvey Island, tja.. dat ligt minimaal een paar uur rommelreizen verderop in de Thames Estuary en dan nog heb je daar waarschijnlijk evenzogoed een oto nodig… In plaats daarvan besluiten we in good old London te blijven hangen en wat spraakmakende buurtjes te gaan verkennen. Dat begint meteen al goed: R. lacht me meteen midden in mijn smoel uit als ik het in mijn hoofd haal plekken als Camden Town en Portobello Road te opperen. Da’s voor toeristen, man!
Brixton is maar twee metrohaltes naar beneden en tjonge, wat een wereld van verschil! De Jamaicaanse enclave, ooit zo mooi bezongen door The Clash, is nog steeds even kleurrijk en Caribisch tot op het bot. Qua muziek bijvoorbeeld heeft het nog dezelfde unieke sfeer (reggae bij de slager!). Maar toch is er ook wel een en ander veranderd: de overdekte voedselmarktjes ogen vriendelijker en uitnodigender dan voorheen, en hier en daar poppen hippe koffiebarrretjes en eettentjes op.
Jamaica hier, Jamaica daar..
R. vertelt dat huizenprijzen in Centraal London dusdanig geëxplodeerd zijn dat the wealthy overal naarstig op zoek zijn naar alternatieve woonplekken. En in Brixton is dat te zien. Hele straten worden opgeknapt en staan nu in de steigers. When they kick at your front door, how you’re gonna come? Aah haaaa, Yups of Brixton…Wen er maar vast aan!
Kadootje van Brixton: een prachtig eerbetoon! (Let niet op dat truttige tafeltje)
Wist je overigens dat er nog een bekend hitje is waarin Brixton bezongen wordt? Dat is namelijk Electric Avenue van Eddie Grant, genoemd naar een marktstraat in Centraal Brixton. Die straat was ooit een van de eerste met elektrische verlichting, dus vandaar…
Na ook nog even het zeer upcoming gebied Bricklane gecheckt hebben (vlakbij metro Liverpool Street, voormalige achterbuurt, veel kleding en exotische eetstandjes, op zondagen zeer levendig, vooral leuk voor meisjes) komen we aan waar we wezen moeten: DALSTON! Meteen naast metrostation Dalston-Kingsland wordt de toon gezet: in een pub hangt een stel bejaarde Jamaicanen onderuit. Vanwege de hitte zijn alle deuren opengegooid. Lome, zeer heavy reggae /dub-klanken verspreiden zich over de drukke straat…
Oh ja, onze Mozza heeft ook een nieuwe plaat uit..
Later deel 2
0