Het is onwaarschijnlijk dat er veel stervelingen op deze aardkloot rondhobbelen die kunnen zeggen dat ze eenzelfde band op één dag DRIE KEER hebben zien spelen. Maar sinds zaterdag behoor ik tot dat selecte groepje, en dat voelt goed hoor, jawohl! Want ik zag PINS drie keer optreden!
Niet dat Pins nou zo’n superinteressant groepje is, maar het kwam gewoon zo uit. Eerst die dag om 14 uur in het Mirliton Theater, er worden opnames gemaakt voor 3voor12, met hooguit 20 man publiek aanwezig. METZ speelt er zijn masculiene powerrock, en daarna de Manchester-meiden Pins met een leuk setje punky pop. Zeker geen onaardige band, de nummers zijn te vinden op hun zeer recente debuut-LP Girls Like Us. In Engeland gaan ze al door het leven als ‘de nieuwe Savages,’ hoorde ik.
Het Mirliton Theater in Hoog Catharijne betreden staat gelijk aan het enteren van een tijdmachine. Na slechts 15 jaar open geweest te zijn sloot het zijn deuren al in de jaren 80 om vervolgens pas vorig jaar weer te heropenen. Alles is nog authentiek uit 1973! Niet alleen het karakteristieke ronde barretje met witte kuipstoeltjes, maar ook de herenplees bijvoorbeeld. Wie heel goed kijkt kan aan de binnenwanden van de pissoirs geplakt zelfs nog authentiek schaamhaar uit 1973 ontdekken.
Daarna naar de Moira, het legendarisch feestzaaltje aan de Plomp. Het Mini Who-programma blijkt omgegooid en om 16u spelen nu… Pins. Op meerdere manieren zijn ze ontzettend Brits: modebewust, zelfverzekerd en zelfbewust tot op het bot, en dat al op (piep)jonge leeftijd. Vooraan staat een heuse batterij aan (amateur-?) fotografen met hun fallische telelenzen op de meisjes gericht. Taferelen zoals we dat gewend zijn van het Rotterdamse straatcarnaval of van het Utrechtse gothic-festijn: mannen op leeftijd die hun dure ‘hobby’ aan het uitleven zijn… Ik zeg: fukkin embarrassing!
Maar wat dacht je wat, het deert The Pins voor geen meter. Gewend als ze blijkbaar zijn aan veel media-aandacht. Zelfs de bassiste kan het nix schelen, ook al kijkt ze zo scheel als een lijpe otter. Andere kerels blijken juist dáár weer voor te vallen ( “Geil man, je weet nooit of ze naar je linkeroorlel of naar je rechterteelbal staat te loeren”).
Des avonds om 20.00 wéér naar Pins gegaan, gewoon voor de gein, om het cirkeltje rond te krijgen. Dit keer staan ze de avond te openen in de Grote Zaal van Tivoli. Hier komen ze aanzienlijk minder goed tot hun recht dan in de kleine zaaltjes. Ze mogen dan wel sexy doorschijnende kledij aangetrokken hebben, het helpt ze niet echt. Uitstraling komt van binnenuit, weet je wel.
We blijven in de sferen van meidenbands en komen zo als vanzelf uit bij de Nippon-chicks van the ZZZ’s in ACU. Zoals zij zich gedurende de zaterdag gedrieën over de festivalweide bewegen en geen moment van elkaars zijde wijken, zo lijken zij wel de oriëntaalse versie van Kwik, Kwek en Kwak. Wat dat betreft is het precies Shonen Knife eigenlijk. Maar daarmee houden meteen alle vergelijkingen wel op. Als het puur om de muziek gaat dan ligt een vergelijking met een andere Japanse meidentrio meer voor de hand: het fantastische Nissenenmondai, twee jaar geleden nog als dubbelgast op LGW!
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=CtMFo1T28Rs&w=560&h=315]
Ook ZZZ’s namelijk brengen grootstedelijke en (voornamelijk) instrumentale muziek, dat men dan vaak gemakzuchtig kraut-rock noemt. Ondanks het standaard instrumentarium gitaar-bas-drums weten ze daar verdomd innovatief mee om te gaan. Waar de halve westerse popwereld zijn uiterste best doet om zo origineel mogelijk uit de hoek te komen, daar komt het bij deze meiden gewoon van onderuit uit de tenen, zo lijkt het. In ACU begint het beheerst maar bijna ongemerkt wordt er toegewerkt naar een kolkende finale. Een eindstuk dat van een ongelofelijke heftigheid is, je zou er bang van worden. Pure, helse furie en magie! Het kan niet anders dan dat deze frêle grietjes een grote hoeveelheid lef, wijsheid en intelligentie in zich dragen. Geen idee wat Japanse gozers uitvreten tegenwoordig, maar wat mij betreft wordt heel Azië een matriarchaat en worden we voortaan overspoeld met dit soort spul.
Eerder die avond in Tivoli willen we naar THAO & THE GET DOWN STAY DOWN, achter in de Spiegelzaal. Maar dat feest gaat mooi niet door, die zaal blijkt vol, er kan niemand meer in. Later nog een poging gewaagd en toen wel naar binnen (een Duitse zegt: “This is more a Spiegeltjeszaal“). Zodoende zien we nog net drie nummers. Maar djiezus, ook al zo’n fijne band dit! Al is dit weer een heel ander genre: frisse, transparante en poppy indie-pop zou ik zeggen. De band speelt vrij sobertjes, daarbij alle ruimte gevend aan zangeres Thao Nguyen (met die achternaam weet je: van Vietnamese afkomst) die de show steelt, met stukjes smaakvol gespeeld en perfect helder klinkende gitaar- en ukelelespel. Het enthousiasme is dan allang overgeslagen op het publiek.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=NjzKkyQoe1U&w=560&h=315]
Na afloop meteen maar hun 2013-plaat We The Common gekocht bij het standje en aan Thao gevraagd of ze onze associaties met Deerhoof kan delen? Ja, beide zijn Frisco-bands en beiden hebben ooit een plaat op hetzelfde label uitgebracht, zegt ze. In een tijdsspanne van slechts 10 seconden krijgen we van haar een hand en een smile, maken we een praatje, kopen een plaat, schrijft ze er iets liefs op en bedankt ze ons vriendelijk met opnieuw een smile. Het blijven Amerikanen hè, efficiënt tot op het bot…
Belangrijk feit: met unanieme stemmen gaat de K-zaag Pluim van de Maand dit keer naar het ACU. Vanwege de vrolijke doch intieme chaos die er heerst, vanwege het overheerlijke bio-bier, vanwege het altijd zeer internationale publiek, vanwege de maffe indeling van het gebouw waardoor bizarre ontmoetingen als het ware aangemoedigd worden, vanwege het superieure geluid en bovenal vanwege het kwalitatief zeer consistente en hoogstaand aanbod aan bands. Zodoende groeide het ACU gedurende het afgelopen weekend zomaar uit tot het kloppende hart van het festival!
Toen ACU nog straight-edge was en er benzine uit de pomp vloeide in plaats van bier
Over ACU gesproken, ik denk niet dat er veel festivalgangers geweest zijn die het afgelopen LGW-weekend DRIE NACHTEN aaneen tegen sluitingstijd die tent uitgeveegd zijn. Maar sinds gisteren behoor ik tot dat selecte groepje, en dat voelt katerig hoor!
Overigens: deze foto trof ik vanmorgen bij toeval aan op mijn smartphone. Afgaand op de andere foto’s moet deze op afgelopen vrijdagnacht rond 5 uur gemaakt zijn, en wel in de Voorstraat bij ACU. Geen idee wie het zijn. Misschien kent iemand deze mensen? Ik riep ze nog na maar toen scheurden ze al de hoek om met hun bakfiets. Ik zou ze graag blij willen maken met deze foto.
0
Hulde heren!
Vier dagen volgehouden (leek wel carnaval, nie) en elke dag tijdig en puntig gerapporteerd. Dank voor het prachtige leesvoer.
Snoei, misschien moet je nog wel je verontschulding aan de dames Pins maken. Die hebben in hun verkleedruimte enorm in de rats gezeten, omdat die enge stalker weerr in de zaal stond (wel drie keer op één dag).
Maar we hebben nog een dag te gaan, toch? Ben benieuwd wie het t/m zondag volgehouden heeft.
En snoeischaar: én teelballen, én fallisch, én schaamhaar in één artikel. En dan wel klagen over mannen van middelbare leeftijd met dure hobby’s. Hahaha, blijven lachen met jou, snoei.
Leuk zo’n themaroute op de derde dag. En wat een toestand bij ACU. Ben benieuwd wie de aanstichter daarvan is. Vrijdagavond was trof ik wel steeds een merkwaardige vogel die zich verdacht ophield in de rookruimte en met iedereen in alle talen discussies wilde voeren over diskriminasie. Was weer eens wat anders dan benevelde muzikanten die op zoek zijn naar speed, dan wel cocaine, dan wel plaklijm.
Mijn persoontje is de zaterdag trouwens heerlijk vroeg naar bed gegaan.
Toestand bij ACU? Staat daar ergens iets over te lezen?
Op hun snuitboek, maar ook hiero: http://www.duic.nl/cultuur/56761/acu-sluit-door-interne-problemen-per-direct-deuren/