Deze week in première gegaan: de Argentijnse film El Ultimo Elvis, hier uitgebracht onder de titel The Last Elvis. Na talloze teleurstellingen eerder dit seizoen nu dan toch – en uit onverwachte hoek- eindelijk weer eens een warme, oprechte, ongecompliceerde en menselijke film! Oftewel een film met een ziel, zoals men dat tegenwoordig zegt.
De film gaat over een Elvis-imitator die op 42-jarige leeftijd op een scharniermoment in zijn leven staat. Niet geheel toevallig was 42 jaar ook de leeftijd waarop the King het loodje legde… . Carlos – want zo heet de hoofdpersoon in kwestie- gaat zo op in zijn Elvis-rol dat het vaderschap er flink bij inschiet. En dan maakt het niks uit als je je dochtertje toevallig Lisa-Marie heet… Ook in de fabriek waar hij werkt vindt hij bar weinig levensgeluk. Maar ’s avonds, op bingo-avonden en in bejaardentehuizen, als hij zich vol overgave in zijn Elvis-pak hijst… Nou, berg je dan maar!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=kGZ1ysL8rAc]
Wat mij betreft gaat The Last Elvis ook over een overbevolkte, door crises geplaagde fake-wereld waarin het jezelf zijn je helemaal niets meer oplevert. Maar wie zich daarentegen spiegelt aan beroemdheden, die ziet zijn ego weer helemaal opglanzen. Beter een derderangs Amy, Iggy, Adele of Elvis dan een eersteklas persoonlijkheid, zo lijkt het wel.
Fotootje uit Graceland 2007: klein gedeelte van The Elvis Jumpsuit Collection
Toch is Carlos méér dan louter een impersonator. Hij mag dan wel net als zijn grote voorbeeld banaan met pindakaas op brood smeren, maar met zijn doorleefde stem kruipt hij bij tijd en wijle akelig dicht aan tegen die van de Elvis-in-Las-Vegas-op-zijn-beste-momenten. Op die ogenblikken stijgt Carlos boven zichzelf uit én boven de verstikkende alledaagsheid die hem omringt. Ja, ook de film verliest dan zijn zwaartekracht. Het is dan ook op die momenten dat The Last Elvis je echt gaat raken….
