Als onderdeel van een zeer exclusief Europees toertje (slechts zes optredens in Frankrijk, Belgie, Nederland en Engeland) speelde FUZZ gisteren zijn enige NL-optreden in Bitterzoet, Amsterdam.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Ist-fcXsU1g&w=420&h=315]
Fuzz is natuurlijk het HOBBYPROJECT van Ty Segall, het wonderkind van de moderne garagerock. Toch was het optreden niet uitverkocht (wel een volle bak), waarmee we meteen de populariteit van press darling Segall enigszins kunnen relativeren. Misschien kan het feit dat FUZZ tot nu toe slechts twee vinyl-singles uit heeft de matige toeloop verklaren.
FUZZ is een langharig Californie-trio, eigenlijk meer de band van gitarist Charles Mootheart dan van Ty. Ty -die overigens gezellig dik begint te worden- drumt in dit geval en Roland Cosio speelt de bas. Die Charles is een ouwe schoolvriend van Ty, hij is ook vaste gitarist van Ty Segalls’s groep en tevens voorman van de band Charlie & the Moonhearts, waarvan Ty weer de producer is (en Mikal Cronin de bassist, en Roland de gitarist). It’s all in the Family!
De twee 7 inches maakten al duidelijk dat Fuzz de mosterd haalt uit de late 60s/early 70s, toen bands als Led Zeppelin, Black Sabbath en Blue Cheer de mogelijkheden van de elektrieke gitaar verder aan het verkennen waren. Ze maakten daarbij enerzijds goed gebruik van de nieuwste geluidstechnieken en effectapparatuur (waaronder de fuzz) en grepen anderzijds voor inspiratie volop terug naar de oude blues.
Dat deze bands de voorlopers bleken van een giga metal-genre dat tot op de dag van vandaag de planeet blijft teisteren, konden zij toen ook niet bevroeden. Dus kunnen we het ze ook niet kwalijk nemen (smiley)!
Uit die early 70s probeersels pikt Fuzz nu de meest pakkende, energieke en punky elementen. Daarbij laten ze bewust een aantal andere, achteraf gezien minder geslaagde zaken links liggen, zoals bijvoorbeeld de uitgebreide solo’s, de drugs met bijbehorend wangedrag, de mondharmonica, de ballads, de gillende vocalen, de machoteksten en -poses….
Toevallig ging ik van de week een patatje eten met een gepensioneerde oud-collega. Hij begon over het over early 70s optreden van Led Zeppelin in De Doelen. “Ik zat op de eerste rij. Het was magisch, de hele zaal zag blauw van de hash-dampen. Als die Jimmy Page een akkoord aansloeg dan vulde dat de hele zaal met een soort galm…”
Tja, ik geloof dat ik dat bedoel. Het Fuzz-optreden was weliswaar degelijk, enthousiast gebracht, keihard en swingend en ook nog eens exclusief. Maar ‘magisch” werd het geen moment, daarvoor was het teveel een bestudeerd geintje, teveel een stijlfiguur.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=KKT0Kz5VGhw&w=420&h=315]
Kijk, deze foto is gemaakt door een gozert die naast mij stond. Hij had een I-Phone op zijn fish-eye-lens geschroefd en was zichtbaar zeer in zijn nopjes met het resultaat.
0