In de serie ‘oude, maar helaas ietwat in de vergetelheid geraakte helden’ vandaag graag jullie aandacht voor Bob Forrest. Was dat niet die geflipte ietwat have- en laveloze zanger die ooit op Pinkpop tijdens een optreden een lichtmast inklom? Jazeker, alleen in tegenstelling tot de zanger van Ou est le swimming pool sprong hij er niet vanaf.
Al had het weinig gescheeld….zo schijnt.
Bob was zanger en liedjesschrijver van de band Thelonious Monster en als zodanig verantwoordelijk voor een van de beste platen van het jaar 1992 (a beautiful mess genaamd). Misschien dat de single body and soul bij menigeen dat belletje in je hoofd laat afgaan dat wij herkenning noemen. Maar ook Is blood thicker than water en Adios Lounge (samen met Tom Waits) kregen destijds wel enige airplay. Terecht want het zijn gewoon uitstekende popliedjes met hoog meezinggehalte en heerlijke teenage-angst. Het liedje Vegas Weekend verhaalt over een drank en drugs overgoten uitstapje met Flea naar het gokparadijs in de woestijn om daar Hulio Iglesias te zien optreden . Wie dat wil, kan er het muzikale antwoord op Hunter S Thompson’s Fear and Loathing in Las Vegas in zien….Maar misschien wil je dat wel helemaal niet en vraag je je af wie Flea ook alweer was.
Domme vraag! De heren Flea and Kiedis van de Red Hot Chili Peppers zijn immers zo;n beetje de Jagger en Richards van deze modern Rolling Stones. En Bob Forrest was- om de lijn even door te trekken – de Gram Parsons van de band. (Ik ga nu echt niet uitleggen wie dat is, want dat is algemene ontwikkeling). Wat Gram met Keef deed, deed Bob vooral met Anthony.
Met het verschil dat Gram eraan dood ging en Bob niet….
De man die begin jaren negentig hoog op de lijst stond van de volgende dode rockster blijkt toch al weer sinds 1996 clean te zijn. Opeens had hij het er helemaal mee gehad. En dat allemaal zonder hulp van God, Boeddha of Scientology. Okee, de paar platen die hij sindsdien maakte met de band Bicycle Thief zijn niet om aan te horen zo slecht. Alleen in Duitsland schijnen ze wel van de Bicycle Thief te houden maar dat heeft historische redenen, daar hoeven we nu niet verder op in te gaan. Wat Bob zo bijzonder maakt is dat hij zich sindsdien opwerpt als een drugs councelor voor celebs in Hollywood. Een soort combinatie van de naambroertjes Keith en Bram Bakker zeg maar. Het is hem al gelukt om de heren Kiedis en Flea weer op het rechte pad te brengen en het aantal slachtoffers van Bobs detoxicatiemanie is groeiende.
Dat ook de Red Hot Chili Peppers sindsdien muzikaal geen deuk in een pakje boter schoppen, schijnt hem niet te deren. Misschien moet de conclusie luiden dat de Red Hot Chili Peppers toch niet de nieuwe Stones zijn. En Bob Forrest niet de nieuwe Gram Parsons.
Om met de actuele aanleiding te eindigen; binnenkort verschijnt de documentaire Bob and the Monster over…. nou ja, je raadt het al.
De goede man was vrijwel geheel uit mijn geheugen verdwenen. Dank voor het terugbrengen. Ik ken geen enkele van de nummers die je noemt, maar de Pinkpopstrapatsen staan me nog wel bij. Die naam Bicycle Thief trouwens ook. Hoewel ik ook daar geen liedje van zou kunnen noemen.
Ik kan me nog wel herinneren dat Thelonious Monster door Anthony Kiedis genoemd werd in de “namechecksong” Good Time Boys van Mothers’ Milk. Ze zijn dus al een tijdje buddy-buddy. Hij noemt die zangert van X trouwens ook in dat nummer. Zal herr Snoeischaar leuk vinden.
Ben benieuwd naar de docu. Het verhaal is nu al goed…
Ik heb A Beautiful Mess meteen gedounlood. Nou nog luisteren….