Zo, dat was weer eens welkom die Indiepop-injectie! Een tweepopjunk als ik heeft het zo door het jaar maar zwaar. Dit weekend kon ik mijn jaarlijkse dosis halen op Indietracks 2013. Dit festival is ontstaan als geldinzamelingsactie om de oude (stoom)treinen te kunnen opknappen die kris kras op dit gezellige rangeerterreintje staan te blinken. Een unieke locatie waar lokale vrijwilligers hun benen onder de (soms begeerlijke) reet uitlopen om je zo snel mogelijk een nieuw lauw biertje te brengen. Wat is dat toch met die Eilanders dat ze hun pils en Ale zo warm willen weg kappen. Maar daar kwam ik dus niet voor, maar natuurlijk voor de mooie line-up. Door sommige aanwezigen genoemd als het beste tot nu toe en dat kan ik nu wel beamen.
Begin ik direct maar met de hoogtepunten.
Cars Can Be Blue
‘From America, The Land of The Whopper’ zo introduceerde het punktrio zichzelf. En dat ze er lol in hadden bleek wel uit de grappen en de verbale knipogen die door de nummers liepen. Rocken met een glimlach en heel veel toffe nummers. Elke band nodigde je, soms iets te vaak, om hun plaatjes te kopen in de Merch Tent. CCBB had daar een betere oplossing voor: The Merch Song. ‘’ We’re the band you like. Buy our T-shirt, Buy our CD. Just give all your money to me’
Fever Dream
Nog een erg jong trio dat schoenstaardigere muziek maakt. Op het plaatje klinkt ook dit weer heel erg naar The Pains oBPaH. Live bleek het een strakke band, waar de toffe drumster het tempo er lekker inhakte.
Aan het eind nog een rockmomentje waar de gitaar in het publiek achterbleef. Gelukkig zonder schade, want een uur later was ie in bruikleen bij zangeres Becky van Cars Can Be Blue.
Alpaca Sports
Ken je de The Acid House Kings. Nee? Gauw opzoeken dan. Dat lijkt me namelijk zo’n band die hoog op het wenslijstje staat van de Indietracks-programmeur.
Alpaca Sports is nauw verwant en daarom ‘second best’, maar dit Zweeds duo heeft zeer zeker een paar heerlijke nummers gemaakt. Dit optreden werden de dame en heer aangevuld met leden van de Felt Tips en The Understudies. Het was nog vroeg op de dag maar hun fanbase was in één klap verdubbeld.
Lovely Eggs
Juiste band op de juiste plaats met de juiste inname, zoals de lievelijke eitjes het zelf niet beter hadden kunnen beschrijven in hun ’Oh The Stars’. Punk, pop, folk alles door elkaar. Dat klonk bij een vorig optreden niet als mijn kopje thee, maar vandaag was het raak. Een energiek optreden, met diverse klassiekers (in huize D.): ‘Have you ever heard a digital accordeon’ en ‘Fuck it’. Een uur later liep Holly weer achter de kinderwagen op weg naar een heerlijke curry.
Still Corners
Pop, new wave, shoegaze, electronica, disco, punk er was genoeg te smullen, toch was er nog een moppersmurf die het scherpe randje miste. Daar zorgden op de valreep Still Corners nog voor. Misschien niet direct scherp, maar wel totaal iets anders. Dat deed het voor mij goed. De perfecte dromerige uitsmijter die zorgde voor een soepele overgang naar de disco waar Icona Pop en Patrick Hernandez nog even langskwamen.
Daarnaast kunnen de meest uiteenlopende workshops niet ongenoemd blijven. Wie wil er niet een bow-tie maken of je favoriete platenhoes in lego namaken. Ook de Indiepop Singalong was een hit (naar hit). De Indiepopquiz hebben we gelukkig links laten liggen. Want toen dezelfde moppersmurf niet eens New Order’s Blue Monday herkende, dat door twee schone dames op xylofoon en blaasorgel werd nagespeeld, wist ik dat onze kansen summier zouden zijn geweest.
[spotify id=”spotify:user:themode:playlist:1ABUltCjvEQiOKbfeNHsbU” width=”300″ height=”380″ /]
Ondanks het gebrek aan sex én drugs én rok + rol heeft de bromsmurf zich prima vermaakt. Vriendelijke volk alom en fijne muziek. Ik mis nog wat bands in het rijtje hoogtepunten. De leuke-meisjespunk van The Tuts mag niet onbenoemd blijven, al was het maar omdat ze óók nog eens goed bleken te kunnen knutselen. Het Duitse Soulboy Collective bleek een revelatie. Graag snel een plaatje van die gasten. Tenslotte nog een eervolle vermelding voor The Wake. Bepaald geen hipsters (zelfs niet op leeftijd), maar toch de oervaders en – moeder van alles indie. Oude en nieuwe nummers klonken als een klok. Volgend jaar graag weer. De familie moppersmurf was het erover eens: tegen zoveel ontwapenende indiepret kan geen Best Kept Secret of Reet Wijd Open op.
In het kader van kort en krachtig mis ik nog wel meer in het verslag. Zoals die duitser die we een antwoord schuldig moesten blijven op de vraag ‘zijn er nog leuke nederlandse bandjes?’. Hij zelf kwam met twee suggesties: The Nightblooms en The Four One And Onlys. Toeval niewaar.