De Kettingzaag ging laatst al uitgebreid in op de score van Martin Scorsese’s Wolf of Wall Street. Bij de trailer van die film klapt Kanye West’s ‘Black Skinhead’ in je smoel. Er moest blijkbaar een muziekje onder dat erg nu voelt. Hoewel Kanye zichzelf ook een echte wolf vindt, is het voor hem bij die trailer gebleven. De film zelf vind ik nogal een aanfluiting, maar Kanye’s laatste plaatje kwam hier regelmatig voorbij. En dat is, vooral door mijzelf, verrassend te noemen. Mijn laatste stapjes in HipHopland zijn namelijk alweer van een hele poos geleden. Ik heb het met de hiphop wel gezien en sporadisch is er iets wat me aanspreekt (Tyler the Creator, Die Antwoord).
Tijdens het jutten door alle jaareindlijstjes viel het me echter op dat er nogal wat ‘kenners’ ‘Yeezus’ hoog noteerden. Nou ken ik Kanye West alleen uit de roddelrubrieken. Kimmetje kluiven, kindjes krijgen, kleertjes kopen. Verder las ik dat zijn discipelen zelfs al een religie voor hem opgericht. Het kost niet veel moeite om je daarvoor aan te melden. Je zit al bij bij Yeezianity ‘als je van jezelf onherkenbare foto maakt met een bordje in de hand waarop je je overgeeft aan Yeezus’. Hoe je je weer kan uitschrijven is nog niet bekend. Gelul natuurlijk allemaal, maar Kanye toch maar eens bespotifyd.
Yeezus klinkt verrassend goed. Te horen is een enorme bombast, waar het heerlijk knarst en piept. Hiervoor heeft de hiphopheiland de hulp ingroepen van extra electro-krachten, waaronder Daft Punk, Gesaffelstein en Hudson Mohawke. De platenmaatschappij vond dat maar niks. Uiteindelijk vijftien dagen voordat de plaat in schappen moest liggen, werd Rick Rubin ingevlogen om nog even alle overbodige ballast weg te produceren. Ik hoor daar niks van terug. Het enige wat simpel is gebleven is het eenvoudige platenhoesje.
Yeezus start lekker. ‘On Sight’ zorgt direct voor een heerlijk opvliegende electrostress, afgewisseld met een schattig kinderkoortje. Tekstueel blijft het nogal eens wat bij rijmelarij van lik me vessie. Toch gingen hier en daar de mondhoeken bij mij omhoog. Zo maakt ie een aardige sneer naar zijn eigen Kim K.
‘Black dick all in your spouse again.
And I know she like chocolate men.
She’s got more niggas off than Cochran’.
Cohran is natuurlijk die advocaat (‘If the gloves doesn’t fit, you must acquit’) die samen met Kim’s papa Karadashian OJ Simpson kon vrijpleiten. Kim is zijn geliefd onderwerp. Zo ook die keer dat ze bijna op de keien lag bij de nachtclub LIV.
“Took her to the ‘Bleau, she tried to sip the fountain
That when David Grutman kicked her out
But I got her back in and put my dick in her mouth”
Leuk om dit alles van je mannetje te horen.
Ondersteund door Daft Punk, is Kanye op ‘Black Skinhead’ in opperste vorm. Ook hier weer ondersteund door een stevig dreunende bas waarvan je lichtelijk nerveus wordt. Thema hier is de ‘Black Man & The Press’. Boze Kanye is niet blij hoe ze hem portretteren:
“They see a black man with a white woman
At the top floor they gone come to kill King Kong”
Op I’m a God’ schakelt West nog een tandje op. Waar teksten voorheen nog wel eens gingen over hoe een gangsta je was (Rakim) of hoe de vrouwtjes jouw zagen zitten (LL), nu verkondigt Kanye niet minder dat hij een god is. Hij vergelijkt zich tot muziek wat jezus is tot het christendom.
Halverwege ‘I’m a God’ wordt het zelfs lachwekkend als ie in ‘ijzingwekkende’ gil uitbarst. Ik kan me niet anders voorstellen dat op dat moment Kimmetje zonder make-up de slaapkamer binnenkomt. Kanye kruipt, na een paar gilletjes, geschrokken van dit gedrocht weer onder zijn klamme dekentje.
Zo predikt ie nog even door voor eigen parochie. Hoewel muzikaal Yeezus best te pruimen is, laat ik Kanye West weer lekker alleen met zijn Jeruzalemsyndroom.
0