Zo mensen, gisteren mijn halfjaarlijkse trip naar de Mega Platen & CD Beurs in de Jaarbeurs maar weer eens volbracht. Tot enkele jaren jaren terug prees dit mega-festijn zichzelf steevast aan met “Utrecht, the vinyl capital of the world,” Een beetje gênant was dat wel, want behalve die platenbeurs hadden we hier qua vinyl eigenlijk alleen nog de Da Capo record shop te bieden + nog een paar winkels. Maar verder… nothing to justify that title. Godzijdank is er uiteindelijk wat realiteitszin ingedaald bij de organisatie, en houden ze het tegenwoordig wijselijk op The World Famous Mega Record & CD Fair.
Zelf ben ik natuurlijk ook door schade en schande wijs geworden, ja een gepokt en gemazeld beursman ben ik inmiddels, en zo weet ik bijvoorbeeld dat je vooraf beter een plan kan hebben. Wil je tenminste niet totaal de weg kwijtraken in het schier eindeloze aanbod dat de enorme hal te bieden heeft. Of zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen: oppassen dat je daar niet gaat rondlopen with that thirty yard stare…
Heel vastberaden begon ik daarom mijn trip dit keer bij Standje 66, bemand door de knapen van Slowboy, een platenwinkel annex -label uit Düsseldorf, Deutschland. Die lui hebben altijd de leukste nieuwe plaatjes op voorraad en ook dit keer gingen zij mij niet teleurstellen. Zo kocht ik zomaar drie early Thee Oh Sees 45s, die hadden ze daar gewoon liggen, wow!
Vervolgens op weg naar… maar hey zeg, wie loopt daar nou, is dat Kid Congo Powers niet? De avond ervoor had hij in Db’s nog met zijn Pink Monkey Birds een puik optreden weggeven. Tot ieders verassing speelde hij zomaar drie nummers van de eerste Gun Club LP (She’s Like Heroin to Me, For The Love Of Ivy, Jack On Fire), terwijl hij zelf toch nooit enige bemoeienis met specifiek die plaat gehad had. Het mooie was ook dat hij in Db’s die drie -van oorsprong wilde- nummers tot keurig gestructureerde popsongs wist terug te brengen, goed hoor!
KCP, na afloop van zijn optreden in Db’s, te midden van twee toegewijde fans (foto van Facebook geplukt)
Maar wat dacht je wat, pas na het optreden kwam als het ware de aap uit de mouw. Toen hoorde ik namelijk van meer dan één kant dat we hier met een very gay act van doen hadden. Die leren pet van de Kid was slechts één aanwijzing, maar het bleek bijvoorbeeld ook dat de Kid zijn begeleidingsband van goedgeklede en -gekapte pretty boys zeer zorgvuldig had uitgeselecteerd, ook op hun gay-zijn… En dan nog die bandnaam…
Maar goed, we waren dus op de platenbeurs. Volgende stop is Standje 8, de stand van de jongens van Hot Stuff, een Zweedse platenzaak. De afgelopen weken werden de gemoederen in verzamelaarsland nogal in beweging gezet door de onderhandse verkoop van de volledige privé-vinylsinglesverzameling van Michel Terstegen, zoals bekend de in juli 2011 overleden eigenaar van Da Capo Recordshop. Vlak voordat de beurs van start ging werd bekend dat Hot Stuff de hoogstbiedende partij was (check hier). Onze Zweden bonden de kat op het spek en zetten Michel’s Nederbiet-deelverzameling meteen te koop in de Jaarbeurs:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=STLrAr-n4cs&w=420&h=315]
The final curtain, met Dave van The Kik
Noem mij een sentimentele zak maar welbewust ging ik nu een paar plaatjes uit die verzameling kopen, Gewoon als een soort van feelgood herinnering aan de geweldige vent die Michel altijd was. En aangezien hij tijdens zijn laatste publieke optreden tijdens Record Store Day 2011 een nummer van Sandy Coast zong (Subject of my Thoughts), leek het mij gepast om juist van Sandy Coast een paar plaatjes te bemachtigen.
Wordt morgen vervolgd, of anders overmorgen wel.
0
Hans Vermeulen, een artiest die lang niet alle credit krijgt die hij verdient (behalve misschien op Radio 2). Zit hij niet ergens op een Thais eiland zijn dagen te slijten