Kliekjesdag! De restjes en liflafjes van le Guess Who 2019, u aangeboden door onze gastscribent Señor Frank P. :
‘Omdat de kettingzaag niet overal bij kan zijn en ik vond dat er toch nog wat geroepen moest worden over LGW, komt hier nog een nabrandertje. Let wel, de tekst is minder poëtisch en de foto’s al helemaal, maar het komt uit een goed hart.
Zaterdag zijn we eerst maar eens gaan fijnproeven in de Jacobikerk. ‘Laten we een beetje op tijd gaan, want zo’n kerk zit zo vol!’’ Geen idee of de kerk volgelopen is, want we waren 45 minuten vroeger dan de bedoeling was. En dat is nou zo leuk aan LGW, dan krijg je iets heel anders voorgeschoteld: Christopher C. King, een (o.a.) musicoloog en auteur die een boekje open deed over ouwe muziek uit Epirus. Tussen het voorlezen door draaide hij 78 toeren plaatjes en dat was fijn. Nog een beetje de dag voorbereiden en ondertussen genieten van een monotone stem en prettig klinkende 78 toerenplaatjes.
Vervolgens kwamen er 6
Albanese vrouwen de kansel opgelopen. Allemaal bij elkaar heten ze Isokratisses. Prachtige polyfonische
samenzang. Bijna bezwerend. Twee keer over was ik helemaal weg, volledig
opgegaan in de klanken die deze dames voortbrachten. Prachtige wijven volgens
mijn metgezel, maar blijkbaar is mijn bril beter. Mochten ze ooit bij je in de
buurt komen, zeker gaan kijken luisteren.
Teruglopend naar Tivre besloten we om even naar Deerhoof te gaan kijken en bij dat even hebben we het ook gelaten. Twee jaar geleden konden zij mij nog bekoren, maar nu niet meer. Ja, wat dan…
Oh ja, er speelt nog een pianiste in de Hertz. Ah ja joh, ff kijken: Olga Paschenko Performing the Golem. Een pianiste helemaal links van het podium begint de spelen, zeer verdienstelijk, maar toch niet echt boeiend. Tot plots een projector beelden begint te produceren op een wit doek dat boven het podium is opgehangen. Wat blijkt the Golem een gerestaureerde horror film uit 1915 werd geprojecteerd. 1915: stom dus. En Olga, samen met nog wat door de zaal zittende trawanten begeleide deze angstaanjagende film over mystieke Joden met pianospel en special effects. De tweede keer deze dag dat na afloop een gelukzalig gevoel ons overviel…
Klein probleempje, 8 uur en al een beetje slaperige oogjes, dus op naar dB’s waar een bandje speelt dat ons wel wat energie zou kunnen geven. Italia 90, is een nieuwerwetse punkband die het beste pakt van wat de punk geschiedenis heeft laten voortleven. Punk van rond jaren tachtig, maar het klinkt helemaal van nu. Best knap. De bandleden zelf zijn een allegaartje met een van make-up en oorringen voorziene gitarist, een Dr.Martins met opgerolde spijkerbroek, rode ruitjesblouse met bretels en verder kale zangert en helemaal rechts een bassist die net met z’n Vespa bij de lokale pizzeria vandaan kwam. De drummer kon ik niet zien. Helemaal leuk deze jongens en een bandje om in het snotje te houden.
Hup terug naar Tivre en een blik geworpen op een band die traditionele Japanse volksliedjes samenvoegt met Caraïbische ritmes = Minyo Crusaders. Wat blijkt: Japanners kunnen nog steeds goed imiteren, maar het blijft nep.
Jah Shaka Sound System van dichtbij bekeken en toen toch nog even een oude liefde uit gecheckt. Experimentele Cumbia à la Meridian Brothers. Los Pirañas hebben ook veel gemeen met de Meridian Brothers, zoals het gitaar geluid en natuurlijk de ritmes, maar deze kutvissen hadden totaal geen interactie met het publiek en dat is toch wel verdomd handig als je een feestje wilt bouwen. Dat is dus wat ons betreft niet gelukt. Hè hè, voor drieën naar bed!
Zondag maar weer vroeg in de touwen en op naar Ekko. HIPPIES!!!, ze bestaan nog! Loving heet deze al vroeg wakkere band en dat is een goeie naam voor deze band. Zwaar geïnspireerd door Crosby, Stills & Nash en de West Coast was hun muziek vriendelijk, aardig, godtergend langzaam, maar prima voor een zondag middag in een zaal vol relaxte millennials.
Eèèn Actie! Snel naar dB’s voor Interbellum. Wel aardig geloof ik, maar ene PB wilde graag ouwehoeren en het leek ons beter om dat niet voor de neus van een subtiel muziek makende muzikant te doen, dus veel meer kan ik hier niet over vertellen. Veel actie was er iig niet.
En vervolgens met een stukje kettingzaag van, sinds zondag, mijn favoriete oma genoten: Vivien Goldman, wat een wereld wijf!
Als afsluiter genoten van Tropical Fuck Storm, zie ook de foto’s
