Zo mensen, gisterenavond had ik plots het gevoel dat er iets ernstig hapert in mijn bestaantje. Vandaar dat ik spoorslags en spontaan op de Cityhopper hopte richting dat door toeristen overlopen reservaat voor BN’ers, beter bekend als Moo-cum. In de Melkweg namelijk beleefde een nieuwe festivalletje zijn vuurdope, met de illustere naam “DE HAPERENDE MENS.”
“De Haperende Mens” wil ons doen inzien dat wij ons leven nooit volledig kunnen beheersen, controleren of sturen. Ze wil ons confronteren met onze haperingen. Het festival (ik citeer hier hoor) brengt confronterende kunst en muziek en focust op die momenten waarop we overdonderd of verstoord worden en controle verliezen. Dus dan gaat het over krachten die de mens te boven gaan zoals natuurkrachten, rampen of oorlogsgeweld. Maar ook krachten die deel uitmaken van het mens-zijn: oncontroleerbare emoties, lust, liefde, ziekte en dood.
Kortom: best wel pretentieus. Nou, van mij mag het. Want misschien is het wel precies de reden waarom het zo allemaal hapert in Nederland de laatste jaren: gebrek aan pretenties!
Het Zweedse bandje LUST FOR YOUTH heeft, zoals het reuzencliché gaat, de ondankbare taak om het spits af te bijten. Voor een man of of 40 staan ze daar, om klokslag 20.30 uur, terwijl buiten de zwoele septemberavond de terrassen nog doet uitpuilen… dat valt heus niet mee! Ze brengen een soort electro-wave met beats uit een doosje en met breed uitgesmeerde synthesizerpartijen eronder gemetseld. Qua lusteloze pose en aankleding doet het nogal ‘Manchester” aan. Het is sowieso niet mijn favoriete genre, en in deze omstandigheden slaat het helemaal als kut op Dirk. Toch, je kan niet zeggen dat er sprake is van een slechte wisselwerking tussen band en publiek: beiden lijken er geen ruk aan te vinden!
Amen Dunes, met Damon op de voorgrond
Een prachtige prachtplaat waar ik de laatste tijd maar moeilijk los van kan komen is “Love” van AMEN DUNES. Op “Love” namelijk staan louter fraaie, sfeerrijke, verstilde lo-fi en folky psych-liedjes die qua uitwerking enigszins in de buurt komen van die van Kurt Vile. Typisch zo’n plaat die steeds kleurrijker wordt naarmate je ‘m grijzer draait. Edoch (zou Neelie Smit-Kroes zeggen), het trio dat vanavond op het podium staat confronteert mij niet bepaald met mijn persoonlijke haperingen. Eerder met de haperingen van De Melkweg, want het duurt een flink poosje voordat de ‘frontman,’ de Canadese New Yorker Damon MacMahon, tevreden is met het zaalgeluid. En die tijd gaat mooi van de totale speeltijd af, waardoor de kennismaking met Amen Dunes helaas beperkt blijft tot een korte, oppervlakkige speeddate. Binnenkort op Le Guess Who een herkanzing dan maar.
Action Beat met ouwe sok
Verrassing van de avond vind ik ACTION BEAT. Duidelijk opnieuw een representant van die heerlijke nieuwe lichting Englese, schijt-aan-alles bands. Ze staan op het podium met vijf (!) gitaristen en drie (!!) drummers op rij. De gastzanger vanavond is Jos Klei, beter bekend als G.W. Sok (Geitenwollen sok dus), punkveteraan en voormalige zanger van The Ex. Binnen de chaos en kakofonie houdt hij zich, ervaren rot als hij is natuurlijk, goed staande met zijn karakteristieke, staccato gespuugde declamaties. Op het eerste gezicht misschien een beetje een curieuze (jong-oud, UK-NL, onstuimig-gecontroleerd) samenwerking, maar het werkt wonderwel. Ook omdat ze niet zomaar wat doen, want hier is duidelijk op geoefend.
Verder nog een aantal interessante acts gezien in de Theaterzaal, plus er waren ook films en een tentoonstelling. Maar dacht je dat ik jou daarmee ging lastig vallen? Hapert er soms iets in je hoofd??
0