Zwolle is nou niet direct een stad die ik associeer met moderne popmuziek. Ja hiphop, vanwege Opgezwolle en De Fakkelbrigade, maar dat er brede behoefte is aan wat ik maar even voor het gemak indiemuziek zal noemen, dat had ik niet verwacht. Toch bracht het Let’s Get Lost festival zaterdagavond flink wat volk op de been.
Je kunt mijn vooroordeel pure randstedelijke arrogantie noemen, maar als ik een van de organisatoren van het festival goed begrijp zit ik er eigenlijk niet zo ver naast. In een interview licht hij toe: “Wij organiseren dit festival omdat wij de indie en alternatieve sound missen in het muzieklandschap in Oost-en Noord-Nederland. Er is een grote achterban voor, maar erg gefragmenteerd.” Vandaar dus dit festival, dat het Utrechtse Le Guess Who? als voorbeeld heeft. Zwollenaren hadden er genoeg van om steeds maar lang in de trein te moeten zitten om een fijne band te zien spelen en organiseren nu maar hun eigen festival. Dit jaar alweer voor de tweede keer. En ook dit jaar weer met een uitstekend affiche. Wij gingen eens een kijkje nemen in peperbus-city.
Flamman
We trapten de avond af met UNTERWELTEN, die in de deftige Statenzaal van de monumentale centrale bibliotheek van Zwolle speelden. Unterwelten is het nieuwe project van Michiel Flamman. We kennen Michiel natuurlijk allemaal als J. Perkin en Solo. Zijn laatste plaat als Solo (het schitterende Before We Part) verscheen alweer vijf jaar geleden. In de tussentijd heeft Michiel voorwaar niet stilgezeten. Hij verhuisde naar Berlijn en werkte daar in een bunker aan nieuw materiaal – onder ander met die andere Nederlandse Berlijnees Bart Constant. Dat nieuwe materiaal is een stuk minder pop dat we gewend zijn van Solo. Het is donkerder en meer folk-achtig. Inspiratie is er van Coil, Foetus, maar ook Father John Misty, Damien Jurado en Phosphorescent. Vorig jaar ontsnapten er al wat nummers uit de geheime nieuwe studio van Michiel. Toen nog onder de naam A Tunnel To Oslo, maar de nieuwe naam is dus definitief Unterwelten. Volgens jaar verschijnt zijn plaat op Goomah. Een eerste nummer daarvan is al te horen op Soundcloud.
[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/115430252″ width=”100%” height=”166″ iframe=”true” /]
Zaterdag was de eerste keer dat Flamman zijn nieuwe nummers met zijn nieuwe begeleidingsband voor publiek speelde. De band bestond uit twee (!) drummers, een gitarist/bassist en een gitarist. In die eerste gitarist herkenden wij de broer van Blauzun, in de tweede Mathijs Peeters a.k.a. de Nederlandse Neil Young, bekend van Sandusky, The Gasoline Brothers en Kodiaks. Allemaal muzikanten die van wanten weten en die aan niets lieten merken dat ze nog maar kort met het materiaal bekend waren.
Rembrandt in de Statenzaal (Bron: Let’s Get Lost)
Met Unterwelten gooit Flamman het nogal over een andere boeg. Als je het vergelijkt met Solo is eigenlijk is alleen zijn karakteristieke stem hetzelfde gebleven. Muzikaal is er van alles te beleven: variaties in hard en zacht, elektronische accenten en strijkstokken op bekkens en snaren. Feestmuziek is het niet. Daar is Flamman zich terdege bewust van. Na een nummer of vijf zijn de eerste woorden tegen het publiek: “We hebben ook nog vrolijke liedjes… O nee, toch niet.” Maar vrolijk of niet, Flamman slaagt erin om je te hypnotiseren en mee te trekken in zijn nieuwe wereld.
Na een klein uur is het gedaan. Michiel bedankt het publiek dat het niet weggelopen is. Dat is natuurlijk valse bescheidenheid, want met dit materiaal kun je gerust voor de dag komen. Sterker nog: het publiek was voelbaar in de ban van Unterwelten. Kom maar op met dat plaatje!
Mevrouw de bassist stapt net buiten beeld
Helaas was er weinig tijd om na te genieten van Unterwelten. We moesten namelijk snel door naar BLEACHED. Over deze dames (en heer) hebben we het hier al vaak genoeg gehad. Bleached speelde in een best ruim zaaltje boven een grand café. Kroonluchter aan het plafond: hier is menig Zwolse bruiloft gevierd. De dames (en heer) speelden een redelijk korte set, met als prijsnummers Searching Through The Past en de Ramones-cover Today Your Love, Tomorrow The World. Maar ze maakten zich er heus niet met een Jantje van Leiden vanaf hoor. De dames (en heer) speelden later op de avond namelijk met zichtbaar plezier nogmaals in een te klein cafeetje. Ook daar stonden wij ze natuurlijk weer op de vingers te kijken. Op kousevoetjes speelden ze daar vrijwel dezelfde set als eerder op de avond, maar nu met een cover van Horror Business van The Misfits. Na afloop vernamen we op het damestoilet van een van de zusjes Clavin dat ze het fun vond in Zwolle, dat de tour lekker gaat, en dat de band donderdag in Parijs in Halloweenkostuum op het podium staat. Het hoogtepunt van de avond bleek voor de dames echter van culinaire aard te zijn.
Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
We ruilde de zweterige zaal van Bleached in voor een kleiner, zo mogelijk nog zweteriger zaaltje met JAPANTHER. Deze band komt naar eigen zeggen uit New York, maar ze vertelden het ons zo vaak dat ik eraan begon te twijfelen. Verder helemaal niks mis mee hoor. Een zingende drummer met een bassist, die op twee snaren en met een speciaal apparaatje doet alsof hij drie gitaren is. Hun gimmick is dat ze door ouderwetse telefoonhoorns zingen, maar dat hebben die jongens echt niet nodig. Ze spelen met zijn tweetjes Ramonesje en dat doen ze gewoon goed. Lekkere nummers en whacky zang. Helaas speelden ze dat pijpenlaatje helemaal leeg, maar dat kwam misschien ook omdat nogal wat bezoekers naar Lightning Dust schenen te willen. Nou ja, ieder zijn meug.
Niet in Zwolle hoor, maar eerder deze maand bij ome Jools
Wij lieten Lightning Dust links liggen en gingen lekker naar RADKEY. Van deze drie broers uit St. Jones, Missouri kwam onlangs een EP uit die best lekker klonk. Dat maakte mij nieuwsgierig, maar ook andere bezoekers. Weer een vol zaaltje dus. En wij hadden geen ongelijk. Althans, dat moest ik na een nummer of vier schoorvoetend toegeven. Aanvankelijk vond ik Radkey namelijk een vrij matige kruising tussen Living Colour en Bad Brains, met in ieder nummer een nogal obligate solo met veels te veel noten. Gaandeweg kreeg het allemaal wat meer vaart en bleek de band over materiaal te beschikken dat een zaal vol toch heus niet zo stugge Oosterlingen (en een enkele Utrechter) snel deed ontdooien. Vuistjes in de lucht dus en meebrullen maar. Bij Start Freaking Out voegde band en zaal de daad bij het woord en ging het dak eraf. Gangmaker van Radkey is de bassende broer Iasaiah Radke, oudste broer Dee doet zingen en de jonge Solomon (een bezoekster naast mij: “Hij is veertien!”) mept er lekker op los. Van deze knapen gaan we nog meer van horen. Radkey bleek trouwens ook een goede ervaring met eten te hebben gehad in Zwolle.
Gezellig!
We sloten de avond af met nog maar een Utrechts bandje en wel ADAM & THE RELEVANTS. De half-Ierse zanger en naamgever Adam Quann heeft het nonchalante voorkomen van Mac DeMarco, maar het geluid van de band is onmiskenbaar Brits. Het festivalkrantje geeft als referentie Pete & The Pirates en dat is best wel in de roos. De band heeft er zichtbaar lol in op het te kleine podium van Het Vliegende Paard. Dat enthousiasme slaat als snel over op het publiek. Adam en zijn vrienden hebben dan ook een paar pakkende indiepopliedje op het repertoire, met Live Forever (geen cover) als hoogtepunt. De band timmert aardig aan de weg, zoals dat zo lelijk heet. Er is een leuke EP uit en de band speelt door het hele land. Weer een naam die we kunnen toevoegen aan het steeds langer wordende lijstje van leuke Nederlandse bandjes. Volgend jaar Indietracks!
Na een stevige evaluatie in het mudvolle festivalhoofdkwartier café In de buurt kwam er voor ons een einde aan deze geslaagde editie van Let’s Get Lost. Onze conclusie: er zijn geen kleine voetballanden meer, in Nederland zijn geen kleine voetbalclubs meer en er zijn ook geen kleine festivalsteden meer. Net als de plaatselijke FC speelt Let’s Get Lost lekker mee bovenin het linker rijtje.
0