En weer is onze gastschrijvert (hoelang blijf je dat eigenlijk?) Burned Toast op pad geweest om onverschrokken te doen wat wij niet aandurven. Dank BT!
Amsterdam, hét probleem van Utrecht. De hele wereld wil naar Amsterdam, nooit naar Utrecht. Ooit een Amerikaanse toerist horen zeggen: Yeah, I went to some dope places: Tokyo, Paris, New York, Utrecht? Terwijl Utrecht gewoon een mini-Amsterdam is. We hebben ook grachten, een FEBO, koffiesjops, een centraal station (zelfs een centraal museum!), fietsen, een Noordzuid-fiasco, een Europalaan. Uw gastschrijver snap dus niet waarom bands Utrecht zo links of rechts laten liggen.
Totdat ik afgelopen woensdag naar A Place To Bury Strangers (APTBS) ging in Tolhuistuin in de hoofdstad.
Want één ding heeft Utrecht niet, wat Amsterdam wél heeft: de veerponten over het IJ.
Sydney, Seattle, Stockholm én Amsterdam: ze doen aan forenzenveerboten. Niet naar de andere kant van de stad met metro of bus maar met de zeewind in je gezicht. Als een Willem Barentsz op het fietsendek staan, terwijl je de stad ziet opdoemen uit de smog. Staande houdende aan de reling terwijl twee centimeter hoge golven het schip op en neer laten deinen. Dit is dus hoe het voelde, toen hij Spitsbergen ontdekte.
Ruw werd ik wakker geschud: een fietsforens had haast en porde tegen mijn been aan. Hoe lang was ik afgedwaald? Een uur? Twee uur? Welgeteld 3m30, zo lang duurt de overtocht van Amsterdam CS naar Buiksloterweg. Zouden APTBS ‘s Lia, Dion en Oliver ook zo hebben genoten van de overtocht, vroeg ik me af. Ook New York heeft een flink veerboten-netwerk. Misschien waren ze wel heel gecharmeerd van Utrecht (“Look, they also ride bikes there!”) maar bracht Paradiso meteen het ontbreken van een veerboot te berde. Utrecht was geen optie meer. Alhoewel… Ekko, TivoloVredenburg, de Helling. Allemaal liggen ze aan het water. Misschien is dát wel een optie: de volgende editie van Le Guess Who? met de boot naar verschillende podia. Waarschijnlijk dan zonder A Place To Bury Strangers. In 2009 en 2015 stond het trio ook al op LGW?. Ik was er niet bij, in 2015 (in 2009 was ik nog niet geboren). Een derde keer op LGW? gaat ‘m waarschijnlijk niet worden.
Ik had mij verheugd op APTBS: in 2015 had ik ze graag willen zien op LGW? maar waarschijnlijk regende het en bleef ik in EKKO hangen.
Deze keer was het droog en ik op tijd, want wilde ook nog het voorprogramma zien: Buck Gooter. Een duo uit Harrisonburg, VA (pas op: niet verwarren met die plaats met de kerncentrale) met intussen alweer zes platen op hun conto en liedjes met titels als Goats are Cool, We are Spiders, Ants are Cool, Spider’s Eyes en Cats are Cool. Ze klinken als een gitaarsversie van Sleaford Mods, met bijzondere aandacht voor de dierenwereld. Tenminste, op plaat. Live kwam het helaas niet over; wat spannend klinkt op de plaat was nu vlak en eendimensionaal. Misschien is de zaal te groot en waren ze beter op hun plek geweest in ACU (niet met de boot te bereiken maar Plompetorengracht is nabij).
Stipt om 21.00 betreden APTBS het podium. Ik was al gewaarschuwd door de directie van Paradiso: het geluid kon nogal luid zijn. Nu stelt dat tegenwoordig niet meer zoveel voor: bij een concert van Dirk Scheele is tegenwoordig ook al kans op gehoorbeschadiging vernam ik pas geleden. Dat is, tussen haakjes, wel te begrijpen als je het freaky gitaarwerk hoort op Dolfijntje of de intense en waanzinnige p-funk van De Boom Staat Stil. Daar zou ik mijn zoon ook niet aan blootstellen zonder degelijke gehoorbescherming.
Maar de directie geeft ons nog een waarschuwing: “Epilepsiepatiënten wordt afgeraden het concert te bezoeken”. Dit was voorwaar geen loos alarm. Er bleek namelijk een kwantumkorting aan strobelicht (flitsflitsflits) verleend te zijn aan de lichtpersoon.
Nadat ik geluidsbeschermers en zonnebril had opgedaan was ik er klaar voor totdat zich een enorme gast van twee meter tien lang en dito breed zich voor mij plaatste. Alsof dat nog niet voldoende was, had deze Grote Vriendelijke Reus ook nog last van hyperhidrose: zijn zweetklieren gingen gelijk al bij het eerste nummer in overdrive. Aangezien hij een groot liefhebber was van APTBS bewoog hij veel en was het onmogelijk om de band in zijn geheel te zien spelen. Ondertussen zaten de zweetklieren in de zesde versnelling op cruise control en maakten geen enkele aanstalten om de geadviseerde 15minuten-rust in te zetten. Uw gastschrijver hield zijn adem in, nam vlug enkele foto’s en vluchtte toen haastig naar achteren.
Meest recente single, rechtstreeks van Pinned
APTBS heeft net haar vijfde studioalbum afgeleverd: Pinned. De nieuwe drummer Lia Simone Braswell heeft ook de (achtergrond)vocalen voor haar rekening genomen en dat is een toegevoegde waarde, vooral live. Hierdoor krijgen de nummers meer diepte en een extra laag. Dat vinden gitarist Oliver Ackerman en bassist Dion Lunadon blijkbaar ook want halverwege het optreden verlaten zij het podium en speelt de nieuwe drummer een nummer alleen… met een harp, toepasselijk genaamd Harp.
Het voordeel van achteraan bij de mengtafel staan is dat je dezelfde ideale stereobeleving hebt als de geluidspersoon. Het nadeel is dat je geen enkel idee hebt wat er vooraan bij het podium gebeurt. Het vele lichtgeknipper is natuurlijk ook niet zo bevorderlijk voor je observatievermogen en zo kwam ik, nadat ik het verdacht lang donker vond op het podium, er achter dat de hele band tussen het publiek terecht was gekomen waar ze doodleuk twee nummertjes bleven spelen. Nu in het donker. Blijkbaar om onze ogen 15minuten-rust te geven. Gelukkig klommen ze daarna weer op het podium, maar bij mij overheerste intussen een gevoel van “tijd voor iets anders”. Door de vocalen van Lia Simone Braswell kwam er weliswaar een laag bij op Pinned maar op het podium overtuigde het mij allemaal (nog) niet zo . Daar hielp welke stapeling van gitaarvervormers (gitarist Oliver heeft er een handeltje in) geen moedertjelief aan.
Met een enigszins onbevredigd gevoel verliet ik dus de Tolhuistuin. Maar niet voor lang: ik zag de veerboot al wachten. Terwijl het water tegen de zijkanten klotste en het schip zich over het woeste water voortschreed, wist ik het ineens: de Le Guess Who? 2018 Water Taxi wordt een feit. Met of zonder APTBS en hun harp.
2