We hebben toch allemaal wel eens een mixtape gemaakt. Voor een nog te veroveren liefde, een mix om een onvermijdelijk afscheid draaglijk te maken, eentje om je collega’s wat smaak bij te brengen of alleen voor de gezelligheid met wat oud-collega’s. Nee, nooit gedaan? Da’s jammer, want ze zijn leuk om te maken. Al moet je er wel rekening mee houden dat jij waarschijnlijk de enige bent die ‘m echt leuk vindt. Zo luister ik er nu één die er flink op los Singer-songwritert en daar moet je van houden, zo te zeggen.
Ooit zat je wat te kloten met je cassettebandjes. Opnemen van de radio of van (geleende) lp’s. Geluid lekker hard om de tape precies aan het einde van de nummer weg te draaien. Deed dat ook eens bij Subway Song van The Cure. Geluid op 10. Had alleen niet op dit einde gerekend.
Volgens mij om de naam van de band er op te schrijven en achterop zit zo’n handig gummetje, toch.
Tegenwoordig gaat het er wat minder romantisch aan toe. Digitaal is het allemaal wat makkelijker bij elkaar te rapen. Je kunt je nog onderscheiden door goede smaak, muziekkennis, de hipste nieuwe / nieuwste hippe vinden of door het showen van je mixcapaciteiten. Er is nu alleen zo’n overvloed van verzamelingen en playlists, dat je eigenlijk nog niet weet waar je met luisteren moet beginnen.
Maar waarom dit intro?
Komt door de roman Love is a Mixtape Rolling Stone-journalist Rob Sheffield. Hij beschrijft zijn wat nerdy-leven, zijn liefde voor Renée en het verwerken van haar dood aan de hand van zelfgemaakte mixtapes. Zonder wijsneuzerig te doen over wat de juiste muziek is op een mixtape, benoemt hij zeker wat interessante levenslessen. Zoals die wat Rick James Bitch Power noemt. “Dansen de meisjes dan is er een feestje, dansen er alleen nog jongens dan is de show over”. Verder krijgen we nog een mooi overzichtje met diverse redenen waar je sowieso een mixtape zou moeten maken.
Het boek staat vol verwijzingen naar, vooral Amerikaanse, bands en liedjes, maar verrassend ook Bettie Serveert (Tom Boy). De vele bekende en onbekende namen deed mij weer het internet afstruinen. Maar daar hebben we tegenwoordig Spotify voor. Zo maakte Julieoslo een mooie compilatie van alle mixtapjes die in het boek voorkomen.
Een mooie en wat trieste roman waarvan zelfs deze vuurvreter een brok van in de keel kreeg en zeker een aanrader.
0
Ben benieuwd naar dat boek.
Komt alleen een beetje Nick Hornby-inspired over, kan dat kloppen?
Lijkt inderdaad wel op High Fidelity. Alleen is dit op een waar verhaal gebaseerd en ontbreekt ’the happy end’.
De tijd van mixtapes is toch een beetje voorbij, vrees ik. De charme van de mixtape zoals je hierboven beschrijft zit hem vooral in de combinatie van goed smaak die de maker erin stak, gecombineerd met de beperking in tijd die tape of cd met zich meebracht. Met Spotify en mp3-spelers met vele gigabytes aan geheugen en met de onbeperkte toegankelijkheid van (info over) muziek via de interwebs is de lol er wel zo’n beetje af. Daar komt nog eens bij dat er online vele mixtapes neer te laten zijn die minstens zo cool en vaker zelfs cooler zijn dan je eigen verzamelaartje. Het is tijd voor mixtape 2.0: de mixtape van mixtapes.